Wybierz inną epokę
Średniowiecze do 1500 roku
Renesans lata 1501-1600
Wiek XVII 1601-1700
Wiek XVIII 1701-1800
Wiek XIX 1801-1900
Wiek XX 1901-2000
Wiek XXI po 2001
Powstanie kościuszkowskie (12.03.1794 - 16.11.1794)
Epoka napoleońska lata 1796-1815
Powstanie listopadowe (29.11.1830 - 21.10.1831)
Powstanie styczniowe (11.06.1860 - 23.05.1865)
I wojna światowa (28.06.1914 - 11.11.1918)
II RP (11.11.1918 - 31.08.1939)
II wojna światowa (1.09.1939 - 9.05.1945)
Wydarzenia po 9.05.1945
Wydarzenia po 9.05.1945
25 lutego 1945
Sformowano 36. Specjalny Pułk Lotnictwa Transportowego.
20 maja 1945
Rozbicie więzienia NKWD w Rembertowie, znajdującego się na terenie przedwojennej fabryki amunicji „Pocisk”. Obóz rembertowski spełniał rolę punktu zbornego przed wysyłką w głąb ZSRR. Oddział AK por. Edwarda Wasilewskiego uwolnił z obozu około 1400 więźniów.
24 maja 1945
Uchwałą Rządu Tymczasowego powołano Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Była to specjalna formacja do walki z podziemiem niepodległościowym. Podstawą do tworzenia KBW stała się 4. Dywizja Piechoty. Dowódcą Korpusu został dotyczasowy dowódca dywizji gen. bryg. Bolesław Kieniewicz. KBW istniał do 1965 r., część jednostek weszła w skład systemu Obrony Terytorium Kraju, a resztę włączono do Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSW.
28 maja 1945
Gen. Tadeusz Bór-Komorowski, po uwolnieniu z obozu jenieckiego, przybył do Londynu i objął stanowisko Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych.
7 lipca 1945
Rozkazem Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego marsz. Polski Michała Roli-Żymierskiego w Gdyni utworzono Dowództwo Marynarki Wojennej. Jego podstawowym zadaniem w okresie tuż po zakończeniu wojny było rozminowanie akwenów i odbudowa portów wojennych na polskim wybrzeżu oraz obrona liczącej ponad 500 km granicy morskiej. Pierwszym oficerem, który pełnił obowiązki Dowódcy Marynarki Wojennej był radziecki oficer, kmdr Iwan Szylingowski. Przybył on do Polski w 1945 r. jako szef radzieckich specjalistów mających odtworzyć Polską Marynarkę Wojenną.
1 sierpnia 1945
Funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa aresztowali w Warszawie Delegata Sił Zbrojnych na Obszar Centralny płk. Jana Mazurkiewicza ps. „Radosław”.
2 sierpnia 1945
Ogłoszenie przez Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej dekretu „o amnestii” dla członków organizacji podziemnych. W jego następstwie ujawniło się 45 tys. osób, które było członkami różnych organizacji zbrojnych w okupowanym kraju. Wkrótce stały się one obiektem różnych form represji.
5 sierpnia 1945
Liczący ok. 250 żołnierzy oddział AK kpt. Antoniego Hedy ps. „Szary” odbił z kieleckiego więzienia Urzędu Bezpieczeństwa kilkuset więźniów.
6 sierpnia 1945
Rozwiązanie, za aprobatą Rządu na Wychodźctwie i Naczelnego Wodza, Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Zadaniem delegatury, powstałej w wyniku decyzji gen. Andersa 8 maja 1945 r., było prowadzenie walki konspiracyjnej z okupacją sowiecką. Delegatem Sił Zbrojnych na Kraj mianowano płk Jana Rzepeckiego. W miejsce rozwiązanej delegatury powołano we wrześniu 1945 r. Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość.
2 września 1945
Kapitulacja Japonii. Zakończenie II wojny światowej na świecie.
2 września 1945
Powołanie do życia konspiracyjnej organizacji Zrzeszenie „Wolność i Niezawisłość”.

Była to polska cywilno-wojskowa organizacja antykomunistyczna, której człon stanowiła rozwiązana w 1945 r. Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj. WiN przejęła jej strukturę organizacyjną, kadry, majątek a także częściowo oddziały leśne. WiN dążyła do realizacji swego programu drogą walki politycznej, przez zwycięstwo sił demokratycznych w wolnych wyborach, dopuszczając jednak możliwość zbrojnej samoobrony. Pierwszym prezesem Zrzeszenia został płk Jan Rzepecki.
16 listopada 1945
Krajowa Rada Narodowa wydała zarządzenie o uchyleniu stanu wojennego w Polsce. Został on wprowadzony przez prezydenta Władysława Raczkiewicza 1 listopada 1939 r.
18 listopada 1945
Na warszawskiej Pradze odsłonięto Pomnik Braterstwa Broni Polsko-Radzieckiego, popularnie zwany Pomnikiem Czterech Śpiących. Był to pierwszy pomnik powstały w Warszawie po zakończeniu II wojny światowej.
18 stycznia 1946
Dowódca Wojska Polskiego marsz. Michał Rola-Żymierski polecił utworzenie w Gdyni wojskowej szkoły morskiej. W 1946 r. na mocy tej decyzji otwarto Oficerską Szkołę Marynarki Wojennej.
20 stycznia 1946
W obecności prezydenta Bolesława Bieruta i gen. Mariana Spychalskiego 20 styczna 1946 roku nastąpiło uroczyste otwarcie Muzeum Wojska Polskiego, zamkniętego wkrótce po agresji Niemiec na Polskę w 1939 r. Pierwszym powojennym dyrektorem Muzeum był płk. Zbigniew Szacherski, który pełnił swoje obowiązki do 1950 r. Otwarte stałe wystawy przedstawiały dzieje wojenne Polaków aż do 1945 roku. Zastosowane rozwiązania i merytoryczny układ nawiązywał do wystawy MWP sprzed września 1939 r. z licznymi zmianami, wynikającymi wówczas z odmiennych realiów politycznych. Jedną z najistotniejszych zmian była ekspozycja poświęcona historii ruchu rewolucyjnego i komunistycznego. Otwarcie Muzeum Wojska znalazło odbicie w ówczesnej prasie, m. in. nr 9 (25) "Żołnierza Polskiego" z 1-7 lutego 1946 r. poświęcił obszerny artykuł temu wydarzeniu.
21 lutego 1946
Utworzono Ochotniczą Rezerwę Milicji Obywatelskiej (ORMO).
2 kwietnia 1946
Rudolf Höss, komendant niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, został skazany przez Najwyższy Trybunał Narodowy w Warszawie na karę śmierci.
KL Auschwitz-Birkenau był największym obozem koncentracyjnym III Rzeszy, na terenie którego w ciągu 4,5 roku działania Niemcy zamordowali ok. 1,1 miliona osób, głównie Żydów, a także Polaków, Romów, obywateli ZSRR i osób innych narodowości. Po ewakuacji obozu Höss uciekł do Niemiec, gdzie ukrywał się pod przybranym nazwiskiem. Trafił do niewoli brytyjskiej, ale nie rozpoznany został zwolniony. Aresztowany 11 marca 1946 r., przez Brytyjczyków, jako świadek występował w procesach przed Międzynarodowym Trybunałem w Norymberdze. W 1946 r. został wydany władzom polskim. Zbrodniarz został stracony 16 kwietnia 1947 r. w Oświęcimiu, na terenie byłego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Była to ostatnia publiczna egzekucja w Polsce.
3 maja 1946
W Krakowie wojsko rozpędziło manifestację patriotyczną z okazji święta uchwalenia Konstytucji 3 Maja.
24 czerwca 1946
W zasadzce zorganizowanej we wsi Piotrówek przez oddziały Ludowego Wojska Polskiego, Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Urzędu Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej zginął mjr. Marian Biernaciak „Orlik”. Był on dowódcą zgrupowań AK i Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” na Lubelszczyźnie.
27 sierpnia 1946
Przed Najwyższym Trybunałem Narodowym stanął SS-Hauptsturmführer Amon Göth, jeden z największych zbrodniarzy hitlerowskich, m.in. komendant obozu koncentracyjnego w Płaszowie (niem. Konzentrationslager Plaszow bei Krakau) oraz likwidator gett żydowskich w Tarnowie i Krakowie. Trybunał skazał SS-Hauptsturmführer Götha na śmierć przez powieszenie. Wyrok wykonano w więzieniu przy ul. Montelupich w Krakowie 13 września 1946 r.
28 sierpnia 1946
Egzekucja Danuty Siedzikówny ps. „Inka”. Była ona sanitariuszką i łączniczką 5. Wileńskiej Brygady AK. Została skazana na karę śmierci przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku. Oskarżono ją o mordowanie rannych funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej, walczących z oddziałem "Łupaszki", w którym Danuta Siedzikówna służyła jako sanitariuszka. Mimo braku jakichkolwiek dowodów została skazana na karę śmierci. Wyrok poprzez rozstrzelanie wykonano 28 sierpnia 1946 r. w więzieniu przy ul. Kurkowej w Gdańsku.
23 listopada 1946
Rozpoczął się proces członków Komendy Głównej Narodowych Sił Zbrojnych i Organizacji Polskiej. Zakończenie procesów miało miejsce 11 grudnia 1946 r. Aresztowanych oskarżono o współpracę z Niemcami, działalność nielegalną, pracę wywiadowczą na rzecz ,,obcego mocarstwa", zorganizowanie ,,trójek antykomunistycznych" oraz ,,zbrodniczą działalność skierowaną przeciwko Polsce Ludowej". Kilku działaczy NSZ zostało skazanych na śmierć. Wyroki wykonano.
2 lutego 1947
Zapadł wyrok w procesie 10 przywódców I Zarządu Głównego organizacji Wolność i Niezawisłość. Na liście skazanych znaleźli się m.in.: Marian Gołębiewski (otrzymał karę śmierci), Jan Rzepecki, Antoni Sanojec i Emilia Malessa. 8 z 10 oskarżonych było odznaczonych Virtuti Militari.
21 lutego 1947
W walce z oddziałami KBW i funkcjonariuszami UB zginął legendarny dowódca podziemia na Podhalu Józef Kuraś ps. ''Ogień".
15 marca 1947
Brańsk na Podlasiu został opanowany przez partyzantów 6. Brygady Wileńskiej AK.
1 kwietnia 1947
Bezpośrednio po zakończeniu działań wojennych po II wojnie światowej tereny południowo-wschodniej Polski stały się terenem walk między oddziałami nacjonalistów ukraińskich i Wojskiem Polskim. Podczas walk, w zasadzce bojowców UPA koło Łubnego w Bieszczadach zginęło 29 żołnierzy Wojsk Ochrony Pogranicza.
1 kwietnia 1947
W Warszawie został pochowany gen. Karol Świerczewski. Weteran wojny domowej w Hiszpanii, w trakcie której dowodził Brygadami Międzynarodowymi, walczącymi po stronie lewicowego rządu. W Armii Czerwonej miał stopień generała pułkownika; w Wojsku Polskim jako dowódcy II Armii Wojska Polskiego nadano mu stopień generała broni. Poległ w walce z bojowcami UPA pod Bolimowem w Bieszczadach.
28 kwietnia 1947
Początek akcji Wisła skierowanej przeciwko Ukraińcom i Łemkom zamieszkującym południowo-wschodnie tereny Polski przy granicy z ZSRR i Czechosłowacją. Operacja miała na celu pozbawienie Ukraińskiej Armii Powstańczej i Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów pomocy miejscowej ludności ukraińskiej. Łemków, Bojków i Dolinan wysiedlono z rodzinnych stron i przesiedlono ją głównie na tzw. Ziemie Odzyskane.
8 maja 1947
Aresztowanie rtm. Witolda Pileckiego przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. W procesie, który mu później wytoczono, został oskarżony m.in.: o prowadzenie działalności szpiegowskiej na rzecz gen. Andersa oraz przygotowywanie zamachu na dygnitarzy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. 15 maja 1948 r. rotmistrz został skazany na karę śmierci i wkrótce stracony. Wyrok wykonano w Warszawie, w więzieniu przy ul. Rakowieckiej, poprzez strzał w tył głowy.
2 lipca 1947
Na mocy ustawy sejmowej powstała Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Zadaniem Rady jest inicjowanie i koordynowanie wszelkiej działalności związanej z upamiętnianiem historycznych wydarzeń i miejsc oraz postaci z dziejów Polski związanych z walkami o niepodległość, zarówno w kraju, jak i za granicą. ROPWiM opiekuje się również miejscami martyrologii innych narodów na terytorium Polski. Rada ocenia stan zachowania oraz sprawuje opiekę nad cmentarzami i mogiłami wojennymi oraz ofiar systemów totalitarnych. Pełni także funkcję organu opiniującego i opiekuńczego nad muzeami-miejscami pamięci. Jednocześnie Sejm RP podjął uchwałę, na mocy której tereny obozów: Auschwitz-Birkenau, Majdanek, Stutthof i Łambinowice uznane zostały za pomniki męczeństwa narodu polskiego i innych narodów. Sejm podjął uchwałę, na mocy której tereny obozów: Auschwitz-Birkenau, Majdanek, Stutthof i Łambinowice zostały uznane za pomniki męczeństwa narodu polskiego i innych narodów.
4 lipca 1947
Do kraju powrócił z Wielkiej Brytanii niszczyciel ORP "Błyskawica". Od 1976 r. pełni rolę okrętu-muzeum. Obecnie jest to jedyny ocalały polski okręt wojenny zbudowany przed II wojną światową, który walczył od 1 września 1939 r. do ostatniego dnia wojny.
10 sierpnia 1947
W Krakowie rozpoczął się proces kierownictwa PSL oraz członków organizacji "Wolność i Niezawisłość".
22 lutego 1948
Oblatano prototyp samolotu szkolno-treningowego LWD Junak.
3 marca 1948
Początek procesu rtm. Witolda Pileckiego.

Przed Rejonowym Sądem Wojskowym w Warszawie rozpoczął się proces Witolda Pileckiego, którego oskarżono między innymi o prowadzenie działalności szpiegowskiej na rzecz gen. Andersa i przygotowywanie zamachu na grupę dygnitarzy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. 15 maja 1948 r. rtm. Pilecki został skazany na karę śmierci i wkrótce stracony. Wyrok wykonano w więzieniu mokotowskim na Rakowieckiej, poprzez strzał w tył głowy.
5 kwietnia 1948
Przed Najwyższym Trybunałem Narodowym w Gdańsku rozpoczął się proces gauleitera gdańskiego NSDAP Alberta Forstera. Podczas II wojny światowej był on odpowiedzialny za powstanie niemieckiego obozu koncentracyjnego Stutthof i masowe egzekucje Polaków w Piaśnicy na Kaszubach. 29 kwietnia 1948 r. został skazany za popełnienie zbrodnie wojenne na karę śmierci. Wyrok wykonano 28 lutego 1952 r. w więzieniu na Mokotowie w Warszawie.
19 kwietnia 1948
Odsłonięto Pomnik Bohaterów Getta w Warszawie.
25 maja 1948
W więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie wykonano wyrok śmierci na rtm. Witoldzie Pileckim.
4 kwietnia 1949
W Waszyngtonie został podpisany Traktat Północnoatlantycki powołujący do życia NATO. Początkowym celem istnienia NATO była obrona militarna przed atakiem ze strony Związku Radzieckiego. Po rozpadzie Układu Warszawskiego pełni rolę stabilizacyjną, podejmując działania zapobiegające rozprzestrzenianiu konfliktów regionalnych. 12 marca 1999 r. do NATO przyjęta została także Polska.
6 listopada 1949
Marszałek ZSRR Konstanty Rokossowski został mianowany marszałkiem Polski i ministrem obrony narodowej.
4 kwietnia 1950
W Warszawie oblotano pierwszy eksperymentalny polski śmigłowiec - BŻ-1 GIL.
7 kwietnia 1950
Stanisław Skalski, polski as myśliwski z czasów II wojny światowej, został skazany na karę śmierci. 4 czerwca 1948 r. zatrzymali go funkcjonariusze Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Po okrutnych torturach, zmuszony do podpisania samooskarżenia o szpiegostwo na rzecz wywiadu anglo-amerykańskiego, został skazany na karę śmierci. W 1951 r. wyrok zmieniono na dożywocie, a 11 kwietnia 1956 r. Skalski został zwolniony z więzienia i zrehabilitowany.
8 lutego 1951
Egzekucja "Łupaszki".

W więzieniu UB przy ul. Rakowieckiej w Warszawie został stracony mjr Zygmunt Szendzielarz ''Łupaszka", jeden z najwybitniejszych oficerów Wojska Polskiego i Armii Krajowej, dowódca 5. Brygady Wileńskiej AK , dwukrotny kawaler orderu Virtuti Militari. Szendzielarz i jego współpracownicy zostali oskarżeni między innymi o to, że w czasie okupacji będąc członkami AK współpracowali z wywiadem hitlerowskim w zwalczaniu polskiego Demokratycznego Ruchu Wyzwoleńczego i partyzantki radzieckiej działającej na terenie Wileńszczyzny. Po wyzwoleniu oskarżeni przechodząc "na żołd central-szpiegowskich anglosaskich imperialistów uprawiali na terenie kraju szpiegostwo i dywersję".
1 marca 1951
W więzieniu mokotowskim wykonano wyrok śmierci na siedmiu członkach IV Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość: Łukaszu Cieplińskim, Mieczysławie Kawalcu, Józefie Batorym, Adamie Lazarowiczu, Franciszku Błażeju, Karolu Chmielu i Józefie Rzepce.
21 marca 1951
Została utworzona Wojskowa Akademia Polityczna w Warszawie.
1 sierpnia 1951
Część załogi polskiego trałowca ORP „Żuraw” sterroryzowała dowództwo i uprowadziła okręt do Ystad w Szwecji. 12 członków załogi poprosiło o azyl polityczny, a okręt z resztą załogi powrócił do kraju 3 sierpnia.
29 września 1951
Śmierć płk. Aleksandra Krzyżanowskiego "Wilka" w więzieniu mokotowskim w Warszawie. W czasie wojny pełnił on funkcję komendanta Okręgu Wilno ZWZ-AK.
1 października 1951
W Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie odbyła się po raz pierwszy inauguracja roku akademickiego.
23 lutego 1952
Odsłonięcie pomnika ks. Józefa Poniatowskiego.

W Warszawie, w Parku Łazienkowskim, odsłonięto pomnik księcia Józefa Poniatowskiego, zwycięscy spod Zieleniec z 1792 r. Naczelnego Wodza Armii Księstwa Warszawskiego 1807-1812 oraz jedynego cudzoziemskiego marszałka Francji. Monument został zamówiony w 1817 r. u duńskiego rzeźbiarza Bertela Thorvaldsena. Władze carskie cofnęły zgodę na ustawienie pomnika przed Pałacem Namiestnikowskim. Co stanowiło jedną z szykan rosyjskich po upadku powstania listopadowego w 1831 r. Ukończony odlew został przewieziony do Modlina, a następnie podarowany pogromcy powstania listopadowego feldmarsz. Iwanowi Paskiewiczowi. Po 1840 r. pomnik został wywieziony do Dęblina, a później do Pałacu Paskiewiczów w Homlu. Monument wrócił do Polski na mocy traktatu ryskiego w roku 1922, w ramach akcji rewindykacji zabytków i dzieł sztuki z Rosji. Stanął on początkowo na dziedzińcu Zamku Królewskiego, a w ustawiono go 1923 r. na Placu Saskim. W grudniu 1944 r. Niemców zniszczyli pomnik. Został on zrekonstruowany w l. 1948-1951. Obecnie stoi na dziedzińcu Pałacu Prezydenckiego.
16 kwietnia 1952
Generał brygady August Emil Fieldorf „Nil” został skazany przez Sąd Wojewódzki w Warszawie na karę śmierci. W czasie okupacji generał "Nil" był organizatorem i dowódcą Kierownictwa Dywersji AK ("Kedyw") oraz zastępcą Komendanta Głównego AK. Po ogłoszeniu amnestii w lutym 1948 r. zgłosił się do Rejonowej Komendy Uzupełnień w Łodzi i ujawnił swoją okupacyjną przeszłość. Niedługo potem zatrzymany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, później osadzony w więzieniu przy ul. Koszykowej w Warszawie, a następnie przewieziony do więzienia mokotowskiego przy ul. Rakowieckiej. Oskarżono go o wydawanie rozkazów likwidowania przez AK partyzantów radzieckich. 24 lutego 1953 r. w więzieniu Warszawa-Mokotów przy ul. Rakowieckiej na generale "Nilu" dokonano egzekucji przez powieszenie.
10 czerwca 1952
Katastrofa bombowca Pe-2FT w Poznaniu.
21 lipca 1952
Zakończyło się postępowanie karne w tzw. "procesie komandorów", prowadzonym przez Główny Zarząd Informacji w latach 1950-1952 wobec 7 oficerów Marynarki Wojennej. Najwyższy Sąd Wojskowy na podstawie sfałszowanych dowodów, wydał wyroki śmierci i dożywotniego więzienia na oskarżonych oficeraów, którzy służyli w Wojsku Polskim przed II wojną światową. Brali oni udział w kampanii wrześniowej w 1939 r. w obronie Helu, a następnie przebywali w niemieckich oflagach. Po zakończeniu wojny zostali przyjęci do służby czynnej w formującej się MW i szybko awansowali. W momencie aresztowania zajmowali najwyższe stanowiska w Marynarce Wojennej. GZI postawił im bezpodstawne zarzuty działalności szpiegowskiej i dywersyjnej. Podczas śledztwa oskarżeni byli wielokrotnie torturowani. W 1956 r. wszyscy skazani zostali zrehabilitowani.
22 listopada 1952
Sejm uchwalił ustawę o amnestii. Pozwoliła ona na ujawnienie się wielu działaczy podziemia niepodległościowego i antykomunistycznego, stawiających opór sowietyzacji Polski i podporządkowania jej ZSRR.
24 lutego 1953
Egzekucja w więzieniu mokotowskim w Warszawie gen. Augusta Emila Fieldorfa ps. ''Nil", legendarnego dowódcy Kedywu.
28 czerwca 1953
Założono Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni.
7 grudnia 1954
Rozwiązano istniejące od stycznia 1945 r. Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego. Decyzja została podjęta po ucieczce do USA płk. MBP Józefa Światły. Na miejsce Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego Rada Państwa powołała Ministerstwo Spraw Wewnętrznych z Władysławem Wichem na czele.
5 marca 1955
Ppor. Franciszek Jarecki uprowadził ćwiczebny samolot odrzutowy MiG-15bis i wylądował nim na duńskiej wyspie Bornholm. Za dostarczenie samolotu dostał nagrodę od rządu USA, bowiem MiG ten uchodził wówczas za jeden z najlepszych samolotów odrzutowych na świecie.
12 maja 1955
Podpisanie Układu o Przyjaźni, Współpracy i Pomocy Wzajemnej, zwanego powszechnie Układem Warszawskim. W jego skład weszły państwa bloku wschodniego z ZSRR. Oficjalnie podpisanie układu było odpowiedzią na zawiązanie w 1949 r. Paktu Północno-Atlantyckiego (NATO). Układ Warszawski rozwiązano w 1 lipca 1991 r.
11 czerwca 1955
W miejsce Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni powołano Wyższą Szkołę Marynarki Wojennej.
19 czerwca 1955
Na Górze Świętej Anny odsłonięto Pomnik Czynu Powstańczego, upamiętniający uczestników powstań śląskich z lat 1919-1921.
23 lipca 1955
Dokonano oblotu samolotu szkolno-treningowego PZL TS-8 Bies.
28 czerwca 1956
W Poznaniu doszło do demonstracji robotniczych skierowanych przeciwko władzom komunistycznym. Rozruchy zostały krwawo stłumione przez wojsko i milicję. Strajk wybuchł w Zakładach im. H. Cegielskiego (w latach 1949-1956 Zakłady im. J.W. Stalina) z powodu wycofania się władz państwowych z wcześniej przyjętych zobowiązań (zmiany systemu płac akordowych i organizacji pracy, zwrotu bezprawnie pobranego podatku od wynagrodzeń najlepszych robotników). Na wieść o rozruchach Biuro Polityczne Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej podjęło decyzję o stłumieniu wystąpień siłą. Do miasta wkroczyły liczące ponad 10 tys. oddziały wojska i Korpusu Bezpieczeństwa. Pacyfikacja miasta trwała do 29 czerwca. W trakcie akcji pacyfikacyjnej zginęło ponad 70 osób, kilkaset zostało rannych, prawie 700 aresztowano.Wyderzenia czerwcowe uznawane są za pierwszy w PRL strajk generalny.
13 listopada 1956
Usunięcie ze stanowiska ministra Obrony Narodowej PRL marszałka Konstantego Rokossowskiego, który wkrótce potem wyjechał do ZSRR. Na jego miejsce został mianowany gen. Marian Spychalski.
10 stycznia 1957
Powołanie do życia Wojskowej Służby Wewnętrznej, na miejsce Głównego Zarządu Informacji Wojskowej.
1 lutego 1957
Ustanowiono Wielkopolski Krzyż Powstańczy.
15 grudnia 1957
Podniesiono banderę na ORP "Grom". Przekazany przez marynarkę ZSRR niszczyciel otrzymał nazwę na cześć okrętu Marynarki Wojennej RP, który zatonął pod Narwikiem w 1940 r.
12 lipca 1958
Wszedł do służby trałowiec bazowy ORP "Dzik". Początkowo "Dzik" był w składzie dywizjonu trałowców na Helu, ale w latach 60. XX wieku przeniesiono go do Świnoujścia i podporządkowano 12. dywizjonowi trałowców bazowych 8. Flotylli Obrony Wybrzeża. Został skreślony ze spisu floty 1 czerwca 1990 r.
20 sierpnia 1959
Minister Obrony Narodowej płk. Antoni Brochwicz-Lewiński wydał rozkaz o rozformowaniu Wojskowego Korpusu Górniczego. Do jednostek podporządkowanych WKG kierowano do wyłącznie młodych poborowych, których uznawano za przeciwników politycznych wprowadzanego siłą ustroju komunistycznego w Polsce. W warunkach pracy przymusowej służyli członkowie organizacji niepodległościowych i antykomunistycznych (m.in. AK, NSZ, itp.) oraz synowie przedwojennej inteligencji i zamożnego chłopstwa.
5 lutego 1960
Dokonano oblotu prototypu pierwszego polskiego odrzutowego samolotu szkolono-treningowego PZL TS-11 Iskra.
24 lutego 1960
Wycofano ze służby niszczyciel ORP "Burza" typu Wicher.
26 czerwca 1960
Udostępniono do zwiedzania okręt-muzeum ORP "Burza" w Gdyni przy skwerze Kościuszki.
10 sierpnia 1960
Na Wawel powrócił, zrekonstruowany na koszt władz Drezna, pomnik Tadeusza Kościuszki. Pomnik został wykonany z brązu w 1900 r. z inicjatywy Towarzystwa im. Tadeusza Kościuszki. W 1921 r. ustawiono go na Wawelu, na bastionie króla Władysława IV Wazy. 17 lutego 1940 r. pomnik został zniszczony przez Niemców.
30 listopada 1960
W Waszyngtonie zmarł generał Antoni Chruściel ,,Monter”, były komendant Okręgu Warszawa ZWZ/AK. W czasie Powstania Warszawskiego był faktycznym dowódcą całości sił powstańczych.
3 lutego 1962
Dokonano oblotu prototypu lekkiego śmigłowca wielozadaniowego typu PZL SM-2.
24 kwietnia 1962
Oblatano samolot wielozadaniowy PZL-104 Wilga.
9 października 1962
Tragiczny wypadek w czasie defilady wojskowej w Szczecinie na zakończenie jesiennych manewrów Układu Warszawskiego. Pod gąsienicami czołgu zginęło kilkanaście osób.
13 listopada 1962
Powstała Liga Obrony Kraju. Była ona stowarzyszeniem paramilitarnym i patriotycznym o charakterze masowym - skupiała około 2 mln członków.
3 listopada 1963
W Kołobrzegu odsłonięto pomnik Zaślubin Polski z Morzem. Upamiętniał on uroczystość Zaślubin Polski z Bałtykiem, która odbyła się 18 marca 1945 r.
20 lipca 1964
Na Placu Teatralnym odsłonięto pomnik Bohaterów Warszawy, znany jako warszawska "Nike". Został on zaprojektowany przez Mariana Koniecznego.
9 maja 1965
Otwarto Muzeum Uzbrojenia w Poznaniu.
28 listopada 1965
W Warszawie otwarto Muzeum Więzienia Pawiak. W czasie II wojny światowej w więzieniu tym umieszczano osoby zatrzymane w łapankach, członków ruchu oporu i więźniów politycznych.
21 listopada 1967
Sejm uchwalił ustawę o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
27 lipca 1968
Minister Obrony Narodowej gen. Wojciech Jaruzelski sformował z jednostek ze Śląskiego Okręgu Wojskowego 2. Armię Wojska Polskiego. Nowopowstała armia przeznaczono do udziału w interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji.
20 sierpnia 1968
Rozpoczęła się inwazja Armii Czerwonej i wojsk układu Warszawskiego na Czechosłowację o kryptonimie operacja "Dunaj". Interweniujące państwa wkroczyły do ČSRR w celu powstrzymania reform politycznych mających na celu liberalizację wprowadzanych przez stojącego na czele Komunistycznej Partii Czechosłowacji Alexandra Dubčeka. W celu stłumienia tzw. „Praskiej Wiosny” skierowano według różnych źródeł od 175 000 do 500 000 żołnierzy ze Związku Radzieckiego, Bułgarii, NRD, Węgier i Polski.
3 maja 1969
Polska ratyfikowała „Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej”. Był to międzynarodowy traktat zabraniający państwom posiadającym technologię budowy broni jądrowej sprzedaży jej do krajów, które jej nie posiadają. Ponadto sygnatariusze układu zobowiązali się do zaprzestania prób jądrowych.
2 listopada 1969
Na cmentarzu w szwajcarskim Winterthur odsłonięto pomnik na grobie żołnierzy 2. Dywizji Strzelców Pieszych, internowanych i zmarłych w Szwajcarii w latach 1940-1945.
25 czerwca 1970
Na niszczycielu rakietowym ORP "Warszawa" podniesiono polską banderę. Okręt został zakupiony od ZSRR.
17 grudnia 1970
"Czarny czwartek". Podczas trwających od 14 grudnia protestów robotniczych na Wybrzeżu władze użyły jednostek Wojska Polskiego do tłumienia demonstracji. Według oficjalnych danych zginęło 16 protestujących.
11 marca 1971
Dowódca Marynarki Wojennej adm. Ludwik Janczyszyn wydał rozkaz o utworzeniu w Gdyni 3. Flotylli Okrętów.
22 lipca 1971
Zakończono produkcję transportera opancerzonego SKOT (Średni Kołowy Transporter Opancerzony). Pojazd został opracowany w Czechosłowacji pod koniec lat 50. XX w., a w 1963 roku wprowadzony na uzbrojenie wojska polskiego i armii czechosłowackiej (jako OT-64). Produkcję zakończono 22 lipca 1971 r. Łącznie wyprodukowano 4500 egzemplarzy, z czego 2500 dla wojska polskiego i 2000 dla armii czechosłowackiej. W późniejszym okresie, po wprowadzeniu na uzbrojenie bojowych wozów piechoty BMP-1, transportery SKOT eksportowano do innych krajów.
26 listopada 1973
Rozpoczęcie misji Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej Sił Zbrojnych Organizacji Narodów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie. Kontyngent służył do listopada 1979 r. na Półwyspie Synaj i Wzgórzach Golan. Był to pierwszy polski kontyngent zagraniczny w ramach sił ONZ.
13 listopada 1975
Rozkazem Szefa Sztabu Generalnego Ludowego Wojska Polskiego utworzony został Wydział Płetwonurków (nazwa niejawna - Wydział Działań Specjalnych). Kontynuatorką tradycji nowoutworzonego oddziału jest obecnie Jednostka Wojskowa Formoza.
22 lutego 1976
W Warszawie przy Komendzie Stołecznej MO utworzono pierwszy w Polsce oddział antyterrorystyczny - Wydziału Zabezpieczenia Stołecznego Urzędu Spraw Wewnętrznych. Głównym twórcą i pierwszym samodzielnym dowódcą Wydziału Zabezpieczenia został Edward Misztal, były podoficer 6. Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej.
1 maja 1976
ORP „Błyskawica” zastąpił w roli okrętu-muzeum ORP „Burzę”. Okręt cumuje w Gdyni przy Skwerze Kościuszki.
3 lipca 1981
Ustanowiono Warszawski Krzyż Powstańczy nadawany osobom, które wzięły czynny udział w Powstaniu Warszawskim lub bezpośrednio je wspierały. Ustawą z 16 października 1992 r. nadawanie medalu uznano za zakończone z dniem 8 maja 1999 r.
1 sierpnia 1981
Po raz pierwszy odznaczono stu żołnierzy powstania Warszawskimi Krzyżami Powstańczymi ustanowionymi na mocy ustawy z 3 lipca 1981 r.
26 sierpnia 1981
Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie wzniesiono pierwszy w Polsce Krzyż Katyński. Został on wkrótce usunięty przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa.
27 listopada 1981
W Warszawie oddano do użytku Most im. Gen. Stefana ,,Grota” Roweckiego. Zbudowana w latach 1977-1981 konstrukcja upamiętniała pierwszego Komendanta Głównego ZWZ/AK, aresztowanego przez Niemców w 1943 r. i zamordowanego w obozie Sachsenhausen.
13 grudnia 1981
Wprowadzenie stanu wojennego w Polsce.

W 1980 r. Polskę ogarnęła fala strajków spowodowanych pogarszającą się sytuacją ekonomiczną kraju i problemami z zaopatrzeniem. Zapoczątkował ją strajk w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, któremu przewodził Lech Wałęsa. W zawartych 31 sierpnia tzw. porozumieniach sierpniowych rząd zgodził się m.in. na utworzenie niezależnych związków zawodowych, co było wyłomem w monopolu władzy komunistycznej w Polsce od zakończenia II wojny światowej. Przez następne półtora roku, czas tzw. „karnawału Solidarności”, stopniowo narastało napięcie w kraju. Nowopowstały Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”, który w szczytowym okresie liczył ok. 10 mln członków, zaczął odgrywać ważną rolę polityczną, skupiając opozycję wobec dotychczasowego reżimu. Sytuację w Polsce uważnie śledził Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich wraz z krajami bloku wschodniego. Coraz mocniej naciskano władze Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej na zastosowanie rozwiązania siłowego, gdyż tego typu precedens, jakim było powstanie legalnych, nie kontrolowanych przez rząd struktur, mógł znaleźć naśladowców w pozostałych państwach zdominowanych przez ZSRR po 1945 r. Najwyższe kręgi partyjne i państwowe w tajemnicy podjęły przygotowania do wprowadzenia stanu wojennego. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. powstała Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego pod kierownictwem gen. Wojciecha Jaruzelskiego, która ogłosiła wprowadzenie stanu wojennego. Na ulice miast wyjechało 1750 czołgów i 1400 pojazdów opancerzonych, 500 wozów bojowych piechoty, 9000 samochodów. W działaniach na terytorium kraju wzięło udział ok. 70 tys. żołnierzy Wojska Polskiego, których wsparła milicja, ZOMO i inne formacje podlegające MSW. Ważniejsi działacze NSZZ „Solidarność” zostali internowani, a związek zdelegalizowany. Przepisy stanu wojennego ograniczały podstawowe prawa obywatelskie, wprowadzając m.in. godzinę milicyjną, zawieszając działalność organizacji społecznych i związków zawodowych, wprowadzając militaryzacje większości gałęzi przemysłu. Wobec nasilających się szykan ze strony władz społeczeństwo polskie podjęło bojkot kontrolowanych przez państwo organizacji i instytucji, powstał podziemny ruch prasowo-wydawniczy i niezależny obieg informacji np. w formie radia „Solidarność”. W wyniku pogarszającej się sytuacji gospodarczej (spadek produkcji, brak towarów na rynku, system kartkowej dystrybucji artykułów pierwszej potrzeby) i politycznej (presja międzynarodowej opinii publicznej, sankcje ekonomiczne ze strony USA) stan wojenny został zawieszony 31 grudnia 1982 r., a następnie zniesiony 22 lipca 1983 r. W lutym 1992 r. Sejm uznał jego wprowadzenie za nielegalne. Pomimo wytoczenia procesów sądowych głównym decydentom w 1981 r., nie ponieśli oni żadnej kary.
6 marca 1982
Zwodowano żaglowiec szkoleniowy Marynarki Wojennej ORP "Iskra II".
11 sierpnia 1982
Do służby wcielono barkentynę szkolną ORP „Iskra”. Była ona pierwszym okrętem pod banderą wojenną Polski, który opłynął dookoła kulę ziemską.
22 lipca 1983
Uchwałą Rady Państwa z 20 lipca 1983 r. z dniem 22 lipca 1983 r. rozwiązano zniesiono w Polsce stan wojenny i rozwiązano Wojskową Radę Ocalenia Narodowego. WRON w skład której wchodziło 22 wyższych oficerów sprawowała władzę od wprowadzenia 13 grudnia 1981 r. stanu wojennego.
1 października 1983
W Warszawie odsłonięto pomnik Małego Powstańca. Został on zaprojektowany przez Jerzego Jarnuszewskiego.
23 maja 1984
Kara śmierci dla płk. Ryszarda Kuklińskiego.

Sąd Wojskowy w Warszawie skazał zaocznie płk. Ryszarda Kuklińskiego na karę śmierci. Płk. Kukliński w l. 1967-1968 pracował w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru Układów Genewskich zajmując się sprawami Wietnamu. W trakcie prac komisji nawiązał kontakt z amerykańską Centralną Agencją Wywiadowczą (CIA), stając się współpracownikiem amerykańskiego wywiadu. W l. 70. płk Kukliński przekazał CIA ponad 40 tys. stron najtajniejszych dokumentów dotyczących obronności PRL, ZSRR i państw Układu Warszawskiego. Na krótko przed wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce, w obliczu bezpośredniego zagrożenia dekonspiracją, płk Kukliński, wraz z rodziną uciekł z Polski i otrzymał azyl w Stanach Zjednoczonych. W Polsce w 1984 r. wydano na niego wyrok śmierci. W 1995 r. wyrok uchylono i Kuklińskiemu przywrócono stopień pułkownika, jednak sprawę skierowano ponownie do prokuratury wojskowej. W roku 1997 śledztwo umorzono, argumentując, że działał on w stanie wyższej konieczności. W 2004 r. został on pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
3 stycznia 1985
W Londynie zmarł gen. Tadeusz Pełczyński. W wojnie obronnej 1939 r. dowódca piechoty dywizyjnej 19. Dywizji Piechoty walczącej w składzie Armii "Prusy", od 5 września dowódca tej jednostki. Od pierwszych dni okupacji w Służbie Zwycięstwu Polski, następnie w Związku Walki Zbrojnej. W latach 1940-1941 pełnił funkcję komendanta okręgu lubelskiego ZWZ, od lipca 1941 r. do października 1944 r. szefa sztabu Komendy Głównej ZWZ-AK. Równocześnie od lipca 1943 r. był zastępcą Komendanta Głównego Armii Krajowej. Po upadku Powstania Warszawskiego dostał się do niewoli niemieckiej. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie działał aktywnie jako szef gabinetu Naczelnego Wodza i przewodniczący Komisji Historycznej AK.
3 marca 1985
Oblatano samolot szkolno-treningowy PZL I-22 Iryda. Pierwszy lot próbny przeprowadził inż. Ludwik Natkaniec.
16 marca 1985
Otwarto Muzeum Walk o Wał Pomorski w Mirosławcu.
15 marca 1987
Do służby weszła korweta ORP "Kaszub".
17 lipca 1987
Przyjęto ustawę o przekształceniu Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w Gdyni w Akademię Marynarki Wojennej.
15 lutego 1989
Sejm RP IX kadencji ustawowo przywrócił dzień 11 listopada jako Święto Niepodległości w Polsce.
22 marca 1989
Rada Ministrów podjęła decyzję o wysłaniu kontyngentu wojskowego do Namibii. Kontyngent przeznaczony był do zabezpieczenia logistycznego sił pokojowych ONZ w Namibii w latach 1989-1990.
5 kwietnia 1989
Podpisano porozumienie kończące obrady „Okrągłego Stołu”.
Obrady okrągłego stołu były rezultatem negocjacji podjętych w połowie sierpnia 1988 r. przez władze komunistyczne z grupą opozycjonistów. Na ich rozpoczęcie miała też wpływ fala protestów społecznych i strajków związanych między innymi z pogarszającą się sytuacją ekonomiczną w kraju. 31 sierpnia 1988 r. w Warszawie doszło do pierwszego, od wprowadzenia stanu wojennego w 1981 r., spotkania pomiędzy szefem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych gen. Czesławem Kiszczakiem i Lechem Wałęsą, w którym uczestniczyli również bp Jerzy Dąbrowski oraz sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Stanisław Ciosek. Kolejne spotkania odbywały się w podwarszawskiej Magdalence a potem między innymi w pałacu w Jabłonnie, gdzie umieszczono okrągły stół, przygotowany do prowadzenia negocjacji. W trakcie szeregu spotkań, których najważniejsza cześć rozpoczęła się 6 lutego w Pałacu Namiestnikowskim w Warszawie omawiano między innymi kwestie polityki społecznej, gospodarcze, pluralizmu politycznego czy też oświaty. Łącznie w obrady zaangażowanych było kilkaset osób. Ostatecznie w kwietniu 1989 r. obie strony uzgodniły między innymi: legalizację Niezależnych Samorządnych Związków Zawodowych „Solidarność”, wprowadzenie pluralizmu politycznego, wolności słowa oraz niezawisłości sądów. Został także ustalony termin częściowo wolnych wyborów do Sejmu, w których opozycji zagwarantowano 35 % mandatów oraz wolnych wyborów do Senatu. Porozumienie w dalszej perspektywie zapoczątkowało upadek systemu komunistycznego i przemiany polityczne nie tylko w Polsce, ale również w całej Europie Środkowo-Wschodniej.
4 czerwca 1989
Wybory do sejmu kontraktowego.

Od lutego do kwietnia 1989 r. miały miejsce rozmowy pomiędzy władzami PRL a opozycją solidarnościową, które przeszły do historii jako obrady Okrągłego Stołu. Po raz pierwszy od zakończenia drugiej wojny światowej rządzące Polską władze komunistyczne, zdecydowały się na dopuścić do współudziału w decydowaniu o losach państwa opozycję demokratyczną, łamiąc tym monopol władz komunistów. Najważniejszymi postulatami politycznymi opozycji było ustanowienie Senatu i przeprowadzenie wyborów, w których mogliby kandydować ludzie opozycji solidarnościowej. W wyniku negocjacji ustalono, tzw. kwotowe wybory do Sejmu, gwarantujące że w Sejmie o 35% mandatów będą ubiegać się kandydaci w wolnych i demokratycznych wyborach, pozostałe zaś 65% miejsc miało być zagwarantowane dla partii rządzącej i jej sojuszników - Stronnictwa Demokratycznego oraz Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Wybory do Senatu miały być w pełni wolne. W rezultacie opozycja demokratyczna uzyskała 99 mandatów w stuosobowym Senacie oraz 161 mandatów w Sejmie (wszystkie, które były do podziału). Wybory okazały się olbrzymim sukcesem strony solidarnościowej i pokazały jak małym poparciem cieszy się w Polsce komunistyczna władza. Wygrana opozycji pozwoliła na powołanie pierwszego niekomunistycznego rządu, z premierem Tadeusz Mazowieckim na czele. Wydarzenia w Polsce rozpoczęły zmiany w innych krajach bloku wschodniego, zakończone obaleniem komunizmu i dominacji ZSRR w Europie Środkowo-Wschodniej.
28 lipca 1989
W PZL Świdnik odbyło się uroczyste przekazanie pierwszego śmigłowca W-3 Sokół dla lotnictwa Marynarki Wojennej.
9 lutego 1990
Orzeł polski z koroną.

Na podstawie ustawy sejmowej wprowadzono nowy wzór godła Rzeczpospolitej Polskiej, dodając orłu państwowemu koronę. Był to symboliczny akt powrotu do tradycji przedwojennej. Współczesny orzeł państowy jest wzorowany na godle II Rzeczpospolitej przyjętym ustawą z 1927 r. Godło z czasów PRL, obowiązujące do 1990 r., nawiązywało do orła piastowskiego bez korony.
6 kwietnia 1990
Rząd premiera Tadeusza Mazowieckiego uchwalił w Sejmie kontraktowym pakiet ustaw likwidujących Milicję Obywatelską oraz Służby Bezpieczeństwa. W miejsce rozwiązanych służb powołano Policję oraz Urząd Ochrony Państwa. Tego samego dnia Sejm przywrócił Święto Narodowe Trzeciego Maja znosząc ustawowo jednocześnie Narodowe Święto Odrodzenia Polski obchodzone 22 lipca.
1 czerwca 1990
Wycofano ze służby trałowiec bazowy ORP "Dzik".
13 czerwca 1990
Powstanie Jednostki Wojskowej „Grom” im. Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej (JW 2305). Jej tworzenie rozpoczęto w 1990 r., wzorując się na podobnych formacjach istniejących w USA i Wielkiej Brytanii. Twórcą i pierwszym dowódcą jednostki został ppłk Sławomir Petelicki. JW „Grom” przygotowana jest do prowadzenia różnorodnych operacji specjalnych: działań ratunkowych, akcji bezpośrednich, działań antyterrorystycznych oraz kontrterrorystycznych.
1 września 1990
Powstanie Żandarmerii Wojskowej na bazie rozformowywanych jednostek Wojskowej Służby Wewnętrznej.
7 września 1990
Wystosowanie przez rząd polski do władz ZSRR noty w sprawie rozpoczęcia rokowań dotyczących wycofania wojsk radzieckich z Polski.
14 listopada 1990
W Warszawie podpisano "traktat między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Fedralną Niemiec o potwierdzeniu istniejącej między nimi granicy". Potwierdzał on nienaruszalność wytyczonej po II wojnie światowej granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej.
19 listopada 1990
Podpisanie w Paryżu traktatu o redukcji sił konwencjonalnych w Europie. Traktat został podpisany przez państwa NATO i Układu Warszawskiego, w tym także Polskę, która została tym samym zobowiązana do zmniejszenia liczebności swojej armii.
21 stycznia 1991
Wydanie przez papieża Jana Pawła II dekretu przywracającego Ordynariat Polowy w Polsce. Nominację na pierwszego biskupa polowego WP otrzymał ksiądz Sławoj Leszek Głódź.
8 marca 1991
Wszedł do służby okręt transportowo-minowy ORP "Poznań".
11 marca 1991
Wszedł do służby zbiornikowiec ORP "Bałtyk".
31 marca 1991
Rozwiązano struktury wojskowe Układu Warszawskiego.
Układ Warszawski był strukturą wojskowo-polityczną, w której skład wchodziły państwa Europy Środkowo-Wschodniej, znajdujące się pod dominacją ZSRR. Utworzenie układu 14 maja 1955 r. w Warszawie miało być przeciwwagą dla Sojuszu Północnoatlantyckiego (NATO). Układ Warszawski, który według założeń miał mieć charakter obronny, skompromitował się brutalną ingerencją w sprawy wewnętrzne krajów członkowskich: na Węgrzech w 1956 r. i Czechosłowacji w 1968 r. Wobec zmian geopolitycznych po 1989 r. podjęto decyzję o likwidacji struktur wojskowych organizacji. 1 lipca 1991 r. w Pradze rozwiązano struktury polityczne, tym samym ostatecznie likwidując Układ Warszawski.
8 kwietnia 1991
Wycofanie pierwszych oddziałów wojsk radzieckich z Polski.
Po zakończeniu II wojny światowej w maju 1945 r., decyzją Józefa Stalina, na terenie krajów podporządkowanych ZSRR utworzono cztery grupy wojsk. W Polsce rozlokowana została Północna Grupa Wojsk. Bezpośrednio po wojnie, w Polsce znajdowało od 300 do 400 tysięcy żołnierzy Armii Czerwonej. W drugiej połowie lat 80. liczebność armii radzieckiej w Polsce zmniejszyła się do około 70 tysięcy. Jej stacjonowanie w Polsce było formalnie regulowane postanowieniami Układu o Przyjaźni, Współpracy i Pomocy Wzajemnej z 14 maja 1955 r. oraz Umową o statusie prawnym wojsk radzieckich czasowo stacjonujących w Polsce z 17 grudnia 1956 r. Proces wycofywania Armii Radzieckiej rozpoczął już w 1989 r. jednak dopiero w kwietniu 1991 r. z garnizonu Borne Sulinowo wyjechał pierwszy eszelon transportujący w kilkudziesięciu wagonach jednostkę rakietową. Ostatnia grupa żołnierzy – już rosyjskich – opuściła polskie terytorium 17 września 1993 r. Wycofywanie Armii Radzieckiej było największą po II wojnie światowej operacją militarną w Polsce. Opuszczenie kraju przez Armię Czerwoną było ostatecznym świadectwem odzyskania pełnej niezależności Polski i rozpadu Układu Warszawskiego.
3 maja 1991
Na Grobie Nieznanego Żołnierza odsłonięto 14 kolejnych tablic, zawierających nazwy pól bitewnych, na których walczyli polscy żołnierze. Dwie z nich zostały poświęcone lotnikom i marynarzom. Łącznie na filarach arkad Grobu Nieznanego Żołnierza znajduje się obecnie 18 tablic upamiętniających miejsca walk polskiego żołnierza od czasów piastowskich do II wojny światowej.
18 września 1991
Rozkaz ministra obrony narodowej o odtworzeniu Krakowskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1992-98 istniały w Wojsku Polskim 4 okręgi wojskowe: Pomorski OW, Śląski OW, Warszawski OW i Krakowski OW.
26 października 1991
W Moskwie parafowano umowy o wycofaniu wojsk radzieckich z Polski do końca 1993 r.
30 lipca 1992
Sejm RP ustanowił dzień 15 sierpnia Świętem Wojska Polskiego. Od 1950 r. święto Wojska Polskiego obchodzono 12 października, w rocznicę bitwy pod Lenino. Po zmianach ustrojowych w Polsce powrócono do przedwojennej tradycji obchodów na Święto Wojska Polskiego w rocznicę bitwy warszawskiej 1920 r.
28 października 1992
Polskę opuściły ostatnie bojowe jednostki wojsk rosyjskich.
10 listopada 1992
Do kraju została uroczyście sprowadzona z Kanady urna z prochami gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego - Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych w l. 1943-1944.
29 czerwca 1993
Otwarto Muzeum Katyńskie w Warszawie.
17 września 1993
Uroczyste złożenie sprowadzonych z Wlk. Brytanii zwłok gen. Władysława Sikorskiego w krypcie Św. Leonarda na Wawelu.
17 września 1993
Polskę opuścili ostatni żołnierze radzieccy, ze stacjonujących na terytorum Polski Armii Radzieckiej.
8 października 1993
Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego WP sformowany został 1. Pułk Specjalny. Powstał z rozformowowanego 1. Samodzielnego Batalionu Szturmowego.
27 lipca 1994
W Babich Dołach utworzono Brygadę Lotnictwa Marynarki Wojennej.
14 sierpnia 1995
W Warszawie odsłonięto pomnik Józefa Piłsudskiego na placu jego imienia. Monument wykonany został według projektu Tadeusza Łodziany.
1 października 1996
W Warszawie odbyło się uroczyste wręczenie sztandaru Jednostce Wojskowej GROM.
23 października 1997
W Kwaterze Głównej NATO w Brukseli odbyło się czwarte - ostatnie spotkanie w ramach rozmów akcesyjnych RP - NATO.
14 sierpnia 1998
W Warszawie odsłonięto Pomnik Czynu Zbrojnego Polonii Amerykańskiej. Monument upamiętnia udział Polonii amerykańskiej w odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Inicjatorem wzniesienia pomnika było Stowarzyszenie Weteranów Armii Polskiej w Ameryce.
23 lutego 1999
Premier Jerzy Buzek podpisał akt ratyfikacyjny o wejściu Polski do NATO.
12 marca 1999
Przyjęcie do NATO Polski, Czech i Węgier. W miejscowości Independence w stanie Missouri ministrowie spraw zagranicznych Polski (Bronisław Geremek), Czech i Węgier przekazali protokoły przyjęcia do NATO sekretarzowi stanu USA, Madeleine Albright.
23 marca 1999
Pistolet WIST-94 wszedł na wyposażenie Sił Zbrojnych RP.
13 listopada 2000
Ogłoszono upadłość Zakładów Metalowych ,,Łucznik”, jednego z najbardziej znanych producentów broni w Polsce. Przedsiębiorstwo to sięgało swoją tradycją do utworzonej w 1922 r. Fabryki Broni w Radomiu. Po zakończeniu drugiej wojny świaowej fabryka otrzymała nazwę Zakładów Metalowych im. gen. "Waltera". Nazwę "Łucznik" nosiła od 1990 r.
22 listopada 2001
Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski na wniosek Rady Ministrów wydał postanowienie o użyciu polskich wojsk w Afganistanie w ramach Międzynarodowych Sił Wsparcia Bezpieczeństwa, struktury militarnej NATO, mającej za zadanie utrzymanie pokoju w tym kraju. Wysłanie polskich wojsk do Afganistanu było konsekwencją polskiego zaangażowania militarnego w operacji „Enduring Freedom” (Trwała Wolność). Sformowana po zamachach Al-Kaidy na Stany Zjednoczone we wrześniu 2001 r. koalicja antyterrorystyczna pod przywództwem USA przystąpiła do zbrojnego obalenia rządów talibów wspierających zamachowców z 11 września. Pierwsza faza operacji rozpoczęła się 7 października i trwała do końca grudnia 2001 r. , kiedy to władzę w Afganistanie przejął tymczasowy rząd Hamida Karzaja. Faza druga trwała od grudnia 2001 r. do 5 października 2006 r. Początkowo jej celem było poszukiwanie i eliminowanie pozostałych sił talibów i Al-Kaidy, czego kulminacyjnym momentem była operacja „Anakonda”, przeprowadzona na wiosnę 2002 r. Po okresie względnej stabilizacji w latach 2003-2004, liczba prowadzonych akcji militarnych wzrosła ze względu na wzrost aktywności rebeliantów od 2005 r. Od grudnia 2001 r. równolegle prowadzona była operacja stabilizacyjna ISAF, która stopniowo przejmowała odpowiedzialność za bezpieczeństwo w poszczególnych rejonach Afganistanu. Natomiast 5 października 2006 r. ISAF objęła swoją kontrolą cały obszar kraju, a cele i sposoby działania w ramach operacji „Enduring Freedom” uległy częściowej zmianie. Polskie zaangażowanie w ramach ISAF początkowo wynosiło 300 żołnierzy rozlokowanych w Bagram. Do ich zadań należało między innymi: rozminowywanie terenu, ochrona lotniska w Kabulu, budowa infrastruktury drogowo–mostowej dla międzynarodowych sił wojskowych. W latach 2002 - 2007 skład kontyngentu został zmodyfikowany i liczył około 120 żołnierzy, którzy zajmowali się głownie działaniami inżynieryjnymi. 22 listopada 2006 zwiększono liczbę polskich żołnierzy do 1200, a VII zmiana Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie liczyła już 2500 żołnierzy. Celem PKW było stworzenie sprzyjających warunków do budowy demokratycznego państwa, głównie przez zapewnienie bezpieczeństwa miejscowej ludności przed terrorystycznymi atakami grup powiązanych z talibami. Po wycofaniu PKW z Iraku w 2006 r. od listopada 2008 r. zmieniła się organizacja PKW w Afganistanie. Powstały Polskie Siły Zadaniowe, które jako jedna z Brygadowych Grup Bojowych w Dowództwie Regionalnym Wschód przejęły odpowiedzialność za prowincję Ghazni. 7 kwietnia 2012 r. zakończył się proces rozmieszczania Polskich Sił Zadaniowych w tej prowincji, zgodnie w wcześniejszymi międzynarodowymi ustaleniami. 9 maja 2013 r. nastąpiło oficjalne przekazanie Afgańczykom odpowiedzialności za prowincję Ghazni i rozpoczęcie procesu wycofania wojsk polskich z Afganistanu. 4 grudnia 2014 r. oficjalnie zakończono XV zmianę PKW ISAF, a 28 grudnia tego roku formalnie zakończono misję ISAF.
24 maja 2002
Sejm RP przyjął ustawę o rozwiązaniu Urzędu Ochrony Państwa i powołaniu w jego miejsce Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu.
29 czerwca 2002
W miejsce Urzędu Ochrony Państwa utworzono Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencję Wywiadu.
16 września 2002
W Świętoszowie miała miejsce uroczystość przekazania pierwszych 15 czołgów Leopard 2A4 dla 10. Brygady Kawalerii Pancernej. W następnym roku w uzbrojeniu jednostki znalazło się w sumie 128 tego typu czołgów.
20 grudnia 2002
Rosomaki dla polskiej armii.

Komisja przetargowa Ministerstwa Obrony Narodowej zadecydowała o wyborze firmy Patria jako dostawcy kołowych transporterów opancerzonych dla Wojska Polskiego. Kontrakt na dostawę 690 pojazdów "Rosomak" w latach 2004-2013 podpisano 15 kwietnia 2003 r.
27 grudnia 2002
W Warszawie ogłoszono decyzję o wyborze myśliwca Lockheed Martin F-16 jako wielozadaniowego samolotu dla Wojsk Lotniczych RP. Polskie siły zbrojne otrzymały ogółem 48 maszyn tego typu.
18 kwietnia 2003
W Szkole Orląt w Dęblinie został podpisany kontrakt na zakup 48 samolotów wielozadaniowych F-16.
6 listopada 2003
W polskiej strefie odpowiedzialności w Iraku, podczas ostrzału konwoju, zginął pierwszy polski żołnierz - mjr Hieronim Kupczyk.
8 czerwca 2004
W czasie rozminowywania składów amunicji w Suwajrze iraccy partyzanci otworzyli ogień moździerzowy do żołnierzy z Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe. W wyniku czego zginęli st. kpr. Tomasz Krygiel z 12. Brygady Zmechanizowanej oraz st. szer. Andrzej Zielke z 16. Żuławskiego Batalionu Remontowego. Oprócz Polaków zginęli także 3 żołnierze słowaccy oraz żołnierz z Łotwy.
28 lipca 2004
Do kraju sprowadzono prochy gen. bryg. Antoniego Chruściela „Montera”, od października 1940 r. szefa sztabu Komendy Warszawa-Miasto ZWZ. Od maja 1941 r. pełnił funkcję komendanta okręgu Warszawa-Miasto; faktyczny dowódca całości sił powstańczych w czasie powstania warszawskiego.
29 lipca 2004
W czasie III Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku zginął w zamachu na drodze koło miejscowości Madlul (20 km na północny-wschód od Hilli) kpr Marcin Rutkowski z 1. Mazurskiej Brygady Artylerii.
19 sierpnia 2004
Podczas pełnienia misji w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Iraku zginęli 2 polscy żołnierze: st. szer. Grzegorz Rusinek oraz szer. Sylwester Kutrzyk. Śmierć ponieśli w wyniku wypadku samochodowego, do którego doszło po ostrzelaniu polskiego patrolu w mieście Al Hillah – 5 km od obozu "Babilon". Obaj służyli w 18. batalionie desantowo-szturmowym z Bielska Białej.
21 sierpnia 2004
W Iraku w okolicach miasta Al-Hillah zginął st. szer. Krystian Andrzejczak z 16. Żuławskiego Batalionu Remontowego z Elbląga. Śmierć poniósł w wyniku ran odniesionych w eksplozji samochodu-pułapki.
30 listopada 2004
Instytut Pamięci Narodowej wszczął polskie śledztwo w sprawie zbrodni katyńskiej.
9 czerwca 2006
Sejm RP przyjął ustawy powołujące Centralne Biuro Antykorupcyjne i Służbę Kontrwywiadu Wojskowego.
15 września 2006
Ceremonia symbolicznego przekazania pierwszych polskich samolotów myśliwskich F-16 w Forth Worth w Teksasie.
30 września 2006
Likwidacja Wojskowych Służb Informacyjnych.
1 października 2006
Rozpoczęła działalność Służba Wywiadu Wojskowego i Służba Kontrwywiadu Wojskowego.
3 listopada 2006
Na wojskowym lotnisku w Krzesinach wylądowały dwa pierwsze myśliwce typu F-16. Do 2008 r. Polska zakupiła 48 maszyn tego typu.
16 marca 2007
PZL Mielec zostały kupione przez Sikorsky Aircraft Corporation.
24 maja 2007
Sejm RP przyjął ustawę o utworzeniu Wojsk Specjalnych RP.
Wojska Specjalne stały się, obok Wojsk Lądowych, Sił Powietrznych i Marynarki Wojennej, jednym z czterech rodzajów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Powstanie tego rodzaju wojsk było powiązane z deklaracją polskich władz podczas Szczytu NATO w Pradze w listopadzie 2002 r. Strona polska zadeklarowała tam gotowość do rozwinięcia w Wojsku Polskim Sił Operacji Specjalnych (ang. Special Operaction Forces – SOF) do poziomu, który pozwoliłby uznać siły specjalne za „narodową specjalność” w Sojuszu Północnoatlantyckim. Uwieńczeniem długoletniego procesu tworzenia tego typu wojsk w Wojsku Polskim było powołanie 1 stycznia 2007 r. Dowództwa Wojsk Specjalnych, które spełniało funkcję dowodzenia i zarządzania podległymi jednostkami specjalnymi. Wojska te są przeznaczone do prowadzenia działań o charakterze specjalnym, takich jak: kontrterroryzm oraz działania nieregularne i podjazdowe. Formacje te mogą być również wykorzystywane do zadań obronnych i ochronno-obronnych. Obecnie w Polsce do tego typu jednostek zaliczane są: Jednostka Wojskowa „Agat”, Jednostka Wojskowa „Formoza”, Jednostka Wojskowa „Grom”, Jednostka Wojskowa „Komandosów”, Jednostka Wojskowa „Nil” oraz podległa operacyjnie 7. Eskadra Działań Specjalnych, zapewniająca wsparcie lotnicze dla tego rodzaju oddziałów. Wielu z żołnierzy Wojsk Specjalnych to weterani misji zagranicznych mających za sobą najczęściej misje w Iraku i Afganistanie.
5 października 2007
Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Lech Kaczyński mianował pośmiertnie 11 generałów, 1 admirała, 77 pułkowników i 1 komandora na wyższy stopień. Jednocześnie decyzją nr 439/MON Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło pośmiertnie mianował na wyższy stopień 7842 oficerów. Wszyscy awansowani byli ofiarami zbrodni katyńskiej.
31 października 2007
Odbyła się uroczystość przekazania Jednostki Wojskowej GROM pod zwierzchnictwo Dowództwa Wojsk Specjalnych. W ceremonii uczestniczyli Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło, Dowódca Wojsk Specjalnych gen. dyw. Włodzimierz Potasiński oraz Dowódca Jednostki płk Piotr Patalong.
14 listopada 2007
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej przyjął uchwałę w sprawie ustanowienia dnia 13 kwietnia Dniem Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej.
23 stycznia 2008
Katastrofa wojskowego samolotu CASA C-295 pod Mirosławcem. W wyniku rozbicia się samolotu zginęło 20 osób, w tym 13 wyższych oficerów Sił Powierznych.
20 sierpnia 2008
W Warszawie Sekretarz Stanu USA Condoleezza Rice i Minister Spraw Zagranicznych RP Radosław Sikorski podpisali umowę w sprawie lokalizacji w Polsce elementów amerykańskiej tarczy antyrakietowej.
30 października 2008
Polski Kontyngent Wojskowy w Afganistanie oficjalne przejął odpowiedzialność za bezpieczeństwo prowincji Ghazni.
31 października 2008
Zakończenie X Zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku.

Ostatnia zmiana PKW w Iraku liczyła około 900 osób. Główny człon kontyngentu stanowiła 12. Szczecińska Dywizja Zmechanizowana im. Bolesława Krzywoustego. Powstanie i skierowanie PKW do Republiki Iraku związane było z zaangażowaniem Polski w działania zbrojne w tzw. drugiej wojnie w Zatoce Perskiej w 2003 r. Po rozbiciu wojsk Saddama Husajna, USA i ich sojusznicy rozpoczęli tworzenie władz okupacyjnych i podzieliły Irak na cztery strefy stabilizacyjne. 16 kwietnia 2002 r. Sekretarz Obrony USA Donald Rumsfeld ogłosił, że Polska została zaproszona przez rząd USA do udziału w operacji utrzymania porządku i stabilizacji w Iraku. 1 maja 2002 r., podczas konferencji w Londynie zaproponowano Polsce przejęcie dowodzenia i odpowiedzialności nad jedną z czterech stref. Rząd polski przyjął propozycję, a polscy żołnierze zostali skierowani do strefy środkowo-południowej, w której oprócz nich służyli żołnierze z 22 krajów. Przez iracką misję przewinęło się łącznie ponad 10 tysięcy polskich żołnierzy, z czego 22 poległo. Po 2008 r. w Iraku pozostało kilkunastu polskich oficerów, tworzących do 2011 r. Military Advisory Liaison Team – MALT (Wojskowy Zespół Doradczo-Łącznikowy).
16 stycznia 2009
Po 36 latach nieprzerwanej służby dobiegła końca eksploatacja samolotów transportowych An-26 w polskim lotnictwie wojskowym. Tego dnia załoga 13. eskadry lotnictwa transportowego odbyła ostatni lot nad płytą krakowskiego lotniska.
11 lutego 2009
Weszła w życie ustawa znosząca obowiązkową służbę wojskową.
27 lutego 2009
Katastrofa śmigłowca Mi-24 w okolicach Szadłowic. W wypadku zginął por. pil. Robert Wagner. Pozostali dwaj członkowie załogi: pierwszy pilot i technik pokładowy zostali lekko ranni.
10 kwietnia 2010
Katastrofa polskiego samolotu prezydenckiego w Smoleńsku. Prezydencki samolot Tu-154M rozbił się podczas lądowania na wojskowym lotnisku pod Smoleńskiem, gdzie leciał na uroczystości związane z obchodami 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. W katastrofie zginęło 96 osób: prezydent RP Lech Kaczyński z małżonką, ostatni prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski, wicemarszałkowie Sejmu i Senatu, grupa parlamentarzystów, dowódcy wszystkich rodzajów Sił Zbrojnych RP, pracownicy Kancelarii Prezydenta, duchowni, przedstawiciele ministerstw, instytucji państwowych, organizacji kombatanckich i społecznych oraz załoga samolotu.
1 marca 2011
W Polsce po raz pierwszy obchodzono święto państwowe: Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”.
1 lipca 2011
Z Oddziału Specjalnego Żandarmerii Wojskowej sformowano jednostkę wojskową „Agat”. Jest to jednostka szturmowa przeznaczona do akcji bezpośrednich i na tyłach nieprzyjaciela. Podporządkowano ją Dowództwu Wojsk Specjalnych RP.