Wybierz inną epokę
Średniowiecze do 1500 roku
Renesans lata 1501-1600
Wiek XVII 1601-1700
Wiek XVIII 1701-1800
Wiek XIX 1801-1900
Wiek XX 1901-2000
Wiek XXI po 2001
Powstanie kościuszkowskie (12.03.1794 - 16.11.1794)
Epoka napoleońska lata 1796-1815
Powstanie listopadowe (29.11.1830 - 21.10.1831)
Powstanie styczniowe (11.06.1860 - 23.05.1865)
I wojna światowa (28.06.1914 - 11.11.1918)
II RP (11.11.1918 - 31.08.1939)
II wojna światowa (1.09.1939 - 9.05.1945)
Wydarzenia po 9.05.1945
II RP (11.11.1918 - 31.08.1939)
25 października 1918
W ostatnich dniach I wojny światowej, Rada Regencyjna Królestwa Polskiego dekretem z 25 października 1918 r. ustanowiła urząd Szefa Sztabu Wojsk Polskich. Pierwszym Szefem Sztabu został mianowany gen. dyw. Tadeusz Jordan-Rozwadowski. Wraz z odzyskaniem niepodległości w Sztabie rozpoczęto budowę sprawnego systemu kierowania i dowodzenia wojskiem poprzez organizowanie struktur armii oraz wprowadzenie regulaminów szkolenia i walki. W okresie walk o niepodległość i umacnianie granic Rzeczypospolitej struktura Sztabu ulegała reorganizacjom, aby najlepiej dostosować się do pracy w warunkach wojennych. W latach 1919-1921 Sztab Generalny funkcjonował jako „Naczelne Dowództwo Wojsk Polskich (Sztab Generalny)”. Wspierał on wówczas Naczelnego Wodza, wydzielając oficerów do jego Sztabu Ścisłego. Naczelne Dowództwo odpowiadało też za planowanie wojenne, oraz częściowo za zaopatrzenie oddziałów na froncie.
11 listopada 1918
W lasku Compiègne pod Paryżem zawarto rozejm pomiędzy Niemcami a wojskami sprzymierzonymi, kończący działania zbrojne I wojny światowej.
11 listopada 1918
Odzyskanie przez Polskę niepodległości.

Pod koniec XVIII w. Rzeczpospolita Obojga Narodów została podzielona pomiędzy 3 zaborców: Prusy, Rosję i Austrię i zniknęła z mapy politycznej Europy. Przez ponad 120 lat Polacy, w licznych powstaniach przeciw zaborcom, usiłowali wybić się na niepodległość. Jednak dopiero I wojna światowa odmieniła ich los. Mocarstwa zaborcze chcąc zjednać sobie Polaków, zgodziły się na tworzenie ochotniczych polskich jednostek. Jednocześnie zaczęły składać Polakom obietnice, dotyczące swobód politycznych, a nawet odbudowania państwa polskiego. Jednak dopiero rewolucja w Rosji, klęska państw centralnych i rozpad monarchii austro-węgierskiej ostatecznie stworzyły warunki do odrodzenia się niepodległego państwa polskiego jesienią 1918 r. Już od 1917 r. w Paryżu działał Komitet Narodowy Polski – kierowany przez przywódcę Narodowej Demokracji Romana Dmowskiego. Był on uznawany jako reprezentacja odradzającej się Polski przez mocarstwa zachodnie. Jesienią 1918 r. w kraju zaczęły powstawać ośrodki polityczne, mające na celu przejęcie władzy od zaborców. W Warszawie działała powołana przez Niemców jeszcze w 1917 r. konserwatywna Rada Regencyjna. 19 października 1918 r. w Cieszynie powołano Radę Narodową Księstwa Cieszyńskiego, a w Krakowie 30 października 1918 r. powstała Polska Komisja Likwidacyjna, mająca przejąć władzę w dawnym zaborze austriackim. Polscy lewicowi politycy powołali w Lublinie 7 listopada Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej. Na terenie Wielkopolski, utworzono Naczelną Radę Ludową. Po wybuchu rewolucji w Niemczech został zwolniony z internowania w Magdeburgu Józef Piłsudski. W świadomości większości społeczeństwa polskiego był on naturalnym przywódcą narodu. W młodości związał się z Polską Partią Socjalistyczną, w czasie I wojny tworzył Polskie Legiony, walczące u boku Austro-Węgier i Niemiec. Przybył on 10 listopada 1918 r. do Warszawy. Następnego dnia Rada Regencyjna przekazała Piłsudskiemu zwierzchnictwo nad formującymi się oddziałami wojskowymi. Dzień 11 listopada uważany jest za symboliczną datę odzyskania przez Polskę niepodległości. O jej kształt terytorialny będą toczyły się walki przez kolejne 3 lata. 11 listopada ustanowiono Świętem Niepodległości ustawą z 23 kwietnia 1937 r. Po II wojnie światowej, w okresie rządów komunistycznych, nie było oficjalnie obchodzone. Obchody przywrócono w 1989 r.
14 listopada 1918
Przekazanie pełni władzy cywilnej i wojskowej przez Radę Regencyjną Józefowi Piłsudskiemu.
19 listopada 1918
Do wybuchu I wojny światowej Lwów był stolicą austriackiego kraju koronnego Galicji i Lodomerii. Znaczną część mieszkańców stanowili Polacy. W nocy z 31 października na 1 listopada żołnierze ukraińscy ze stacjonujących w mieście oddziałów austriackich opanowali kluczowe gmachy w mieście, uprzedzając tym samym polskie plany opanowania Lwowa. Odpowiedzią ludności polskiej był spontaniczny opór i mobilizacja działającej w konspiracji Polskiej Organizacji Wojskowej. Rozpoczęły się walki uliczne. Powstała Naczelna Komenda Obrony Lwowa z kpt. Czesławem Mączyńskim na czele. Na wieść o wybuchu walk na ziemiach polskich (Galicji i Królestwa ) rozpoczęto tworzenie oddziałów „Odsieczy Lwowa”. Ukraińcy do walk o miasto skierowali oddziały Strzelców Siczowych. W Przemyślu zorganizowano grupę pod dowództwem ppłk. Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego, liczącą 140 oficerów i 1228 żołnierzy. Wyruszyła ona 19 listopada koleją w kierunku Lwowa. Oddziały te wczesnym popołudniem 20 listopada dotarły do miasta. Ppłk Karaszewicz- Tokarzewski przejął dowodzenie nad polskimi siłami. Wykorzystując wcześniej powstały plan dwustronnego okrążenia sił ukraińskich, Polacy zaatakowali przeciwnika rano 21 listopada. Po dniu walk udało się wyprzeć nieprzyjaciela z miasta. Walki trwały nadal w jego okolicach, a sam Lwów był blokowany. Ukraińcy do wiosny 1919 r. próbowali zdobyć miasto. Dopiero w kwietniu 1919 r. udało się uwolnić Lwów od ostrzału artyleryjskiego. Walki o stolicę Galicji były częścią toczącej się do lipca 1919 r. wojny polsko-ukraińskiej. Miasto Lwów jako jedyne w Polsce zostało odznaczone Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari.
22 listopada 1918
Oswobodzenie Lwowa.

W wyniku generalnego natarcia przeprowadzonego przez oddziały Obrony Lwowa kpt. Czesława Mączyńskiego, wzmocnione siłami odsieczy z Krakowa ppłk.Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego, Ukraińcy, w obawie przed okrążeniem, wycofali się z miasta.
1 grudnia 1918
Wydano rozporządzenie nr 38 Szefa Sztabu Generalnego, na mocy którego na polskich samolotach rozpoczęto malowanie biało-czerwonych szachownic.
18 grudnia 1918
Wyparcie wojsk ukraińskich atamana Symona Petlury z Odessy.

13 grudnia 1918 r. zdobyły miasto oddziały ukraińskie Symona Petlury. Nie opanowały jedynie portu, którego broniła, do czasu przybycia 18 grudnia desantu francusko-greckiego, 4. Dywizja Strzelców Polskich pod dowództwem gen. Lucjana Żeligowskiego.
23 grudnia 1918
Powstanie Flotylli Wiślanej.

Spośród jednostek znajdujących się w Modlinie Ministerstwo Komunikacji przekazało marynarce wojennej statek "Weichsel" i cztery łodzie motorowe. Flotylla zapewniała osłonę transportu sprzętu i żywności na Wiśle. W sierpniu 1920 r. flotylla liczyła 7 uzbrojonych statków (każdy posiadał dwie armaty i cztery ckm) i kilkanaście mniejszych jednostek. Wzięła udział w bitwie warszawskiej. Flotylla Wiślana została rozformowana w 1925 r.
25 grudnia 1918
Początek ukraińskiej ofensywy na Lwów.

W czasie polsko-ukraińskiej wojny o Małopolskę Wschodnią rozpoczęła się ukraińska ofensywa na Lwów. Została ona powstrzymana przez wojska polskie pod dowództwem gen. Tadeusza Rozwadowskiego w toku kilkudniowych walk na przedpolach miasta.
27 grudnia 1918
Wybuch powstania wielkopolskiego.

W trakcie przejazdu wybitnego pianisty i polityka Ignacego Paderewskiego przez Poznań rozpoczęły się starcia z Niemcami, które zainicjowały powstanie. W krótkim czasie walki rozprzestrzeniły się na całą Wielkopolskę. Od stycznia 1919 r. na czele Armii Wielkopolskiej stanął gen. Józef Dowbor-Muśnicki.
8 stycznia 1919
Wojska grupy „Bug” gen. bryg. Jana Romera wyruszyły z Rawy Ruskiej i po dwóch dniach walk dotarły z odsieczą do Lwowa obleganego przez wojska ukraińskie.
16 stycznia 1919
Przejęcie dowodzenia nad powstaniem wielkopolskim przez generała Dowbora-Muśnickiego.

Klęska państw zaborczych i rewolucja w Rosji stworzyła warunki do odrodzenia się niepodległego państwa polskiego. Już jesienią 1918 r. zostały wyzwolone od okupacyjnych władz austriackich i niemieckich część ziem zaboru austriackiego i zaboru rosyjskiego: Królestwo Kongresowe oraz Małopolska. Jednak obszary włączone do Prus pod koniec XVIII w. nadal znajdowały pod władzą niemiecką. Ludność polska, stanowiąca większość mieszkańców tej dzielnicy pragnęła przyłączenia tych ziem do odradzającej się Polski. 27 grudnia 1918 r. w Poznaniu wybuchło powstanie. Pierwszym dowódcą oddziałów powstańczych, które szybko opanowały większość Wielkopolski był mjr Stanisław Taczak. Zgodnie z decyzją z 11 stycznia 1919 r., 16 stycznia przekazał on dowództwo nad Siłami Zbrojnymi Polskimi w byłym zaborze pruskim generałowi Józefowi Dowbor-Muśnickiemu. Gen. Muśnicki zreorganizował i rozbudował wielkopolską armię powstańczą. Pod koniec wiosny oddziały powstańcze rozrosły się w stutysięczną regularną armię. Powstanie Wielkopolskie zakończyło się sukcesem.
23 stycznia 1919
Wojska czechosłowackie zaatakowały Śląsk Cieszyński.

Po zakończeniu pierwszej wojny doszło 5 listopada 1918r. do tymczasowego podziału spornego terytorium Śląska Cieszyńskiego międzypolską Radą Narodową Księstwa Cieszyńskiego i czeską Krajową Radą Narodową dlaŚląska (Zemský národní výbor pro Slezsko). 23 stycznia 1919 r., 3 dni przed przeprowadzonym na kontrolowanym przez Polskę terytorium wyborów do polskiego Sejmu Ustawodawczego, wojska czechosłowackie poddowództwem płk. Josefa Šnejdarka zaatakowały polskie placówki. Po trzech dniach walk, wobec ponad pięciokrotnej przewagi wroga, oddziały Wojska Polskiego wycofały się na linię Wisły. Jednak dopiero nierozstrzygnięta bitwa pod Skoczowem zatrzymała postępy czeskie. Pod naciskiem Ententy zawarto rozejm, a 3 lutego ustalono nową linię demarkacyjną. Ostatnie walki miały miejsce między 21 a 24 lutego. 25 lutego oddziały polskie wkroczyły do polskiej części Cieszyna.
9 lutego 1919
Zajęcie Brześcia nad Bugiem przez grupę wojsk gen. Antoniego Listowskiego przy współudziale ochotniczego oddziału Samoobrony Wileńskiej braci Dąbrowskich. Wojsko polskie uprzedziło zamiary Ukraińców, dążących do zajęcia miasta po ustępujących Niemcach.
9 lutego 1919
Batalion 32. Pułku Piechoty ppłk Jana Sandeckiego wyparł oddziały Armii Czerwonej z Maniewicz na Wołyniu. Polacy opanowali również stacje kolejową ze znacznymi zapasami zaopatrzenia wojskowego.
14 lutego 1919
Początek wojny polsko bolszewickiej. W rejonie miejscowości Mosty pod Grodnem doszło do pierwszych starć regularnych oddziałów Wojska Polskiego z posuwającymi się na zachód oddziałami Armii Czerwonej.
16 lutego 1919
Rozejm w Trewirze - koniec walk powstania wielkopolskiego.

27 grudnia 1918 r. w Poznaniu wybuchło zbrojne powstanie ludności polskiej (stanowiącej większość mieszkańców Wielkopolski) przeciw zaborczym władzom niemieckim Prowincji Poznańskiej. Po dwóch miesiącach walk większość dzielnicy została opanowana przez wojska powstańcze poza północnymi i południowo-wschodnimi krańcami. Jednocześnie parokrotnie doszło dospotkań przedstawicieli obu walczących stron, które jednak nie doprowadziły do wstrzymania walk. Ostatecznie w Trewirze przedstawiciele państw Ententy i Niemiec podpisali rozejm, który, na żądanie marszałka Ferdynanda Focha, objął również terytorium Wielkopolski. Zakazano Niemcom prowadzenia akcji zaczepnych przeciwko Polakom oraz wytyczono linię demarkacyjną, grożąc interwencją zbrojną na Zachodzie w razie pogwałcenia rozejmu na terytorium Wielkopolski. Podpisanie układu w rezultacie zakończyło regularne walki powstania wielkopolskiego, choć potyczki graniczne trwały jeszcze przez najbliższe miesiące, a wojska obu stron pozostawały w ciągłej gotowości bojowej, ale Wielkopolska została przyłączona do odradzającego się państwa polskiego.
17 lutego 1919
Generalna ofensywa wojsk ukraińskich pod Lwowem. Zajęte przez Ukraińców tereny po przeprowadzonych przez obrońców miasta kontratakach zostały odzyskane.
1 marca 1919
Zdobycie Słonimia przez wydzielony oddział Dywizji Litewsko-Białoruskiej pod komendą płk. Bolesława Freya. Walki uliczne z bolszewikami toczyły się jeszcze przez następne kilka dni.
5 marca 1919
Natarcie Grupy gen. Antoniego Listowskiego na Pińsk. Oddziały polskie zajęły miasto.
7 marca 1919
W walkach z Ukraińcami pod Torczynem na Wołyniu został śmiertelnie ranny dowodzący polskim natarciem 22- letni major Leopold Lis-Kula, jeden z najdzielniejszych oficerów legionowych.
19 marca 1919
Kontrofensywa wojsk polskich gen. Wacława Iwaszkiewicza w Małopolsce Wschodniej. Uderzenie polskie przełamało front ukraiński pod Gródkiem Jagiellońskim i doprowadziło do odblokowania Lwowa.
5 kwietnia 1919
Stanowiąca ariergardę wojsk koalicyjnych, 4. Dywizja Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego, po walkach z bolszewikami, opuściła Odessę. Oddziały ruszyły w kierunku Dniestru i po dramatycznej przeprawie przeszły do Besarabii na terytorium Rumunii.
19 kwietnia 1919
Oswobodzenie Wilna. Śmiały wypad kawalerii płk. Władysława Beliny-Prażmowskiego, wspartej szybko przerzuconymi koleją z rejonu Lidy oddziałami piechoty z zgrupowania wojsk gen. Edwarda Rydza-Śmigłego doprowadził do zajęcia miasta. Po trzech dniach walk bolszewicy zostali ostatecznie wyparci.
14 maja 1919
Początek polskiej ofensywy przeciw oddziałom ukraińskim w Galicji Wschodniej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. najdłużej trwały walki o wschodnie granice państwa. Pierwsze starcia z Ukraińcami rozpoczęły się 1 listopada 1918 r. o Lwów. Przerodziły się one w wojnę polsko-ukraińską. Wiosną 1919 r. linia frontu przebiegała wzdłuż linii Kowel – Włodzimierz Wołyński – Bełz – Rawa Ruska – Lwów. 14 maja na całej długości frontu od Wołynia po Karpaty rozpoczęła się ofensywa przeciwko wojskom ukraińskim. Jej celem było rozbicie oddziałów Ukraińskiej Armii Halickiej i opanowanie Galicji Wschodniej. W ofensywie udział wzięły miedzy innymi dwie dywizie Błękitnej Armii, które wiosną przybyły z Francji do Polski. Dowództwo nad ofensywą sprawował gen. Józef Heller. W ciągu dwóch tygodni większa część Galicji Wschodniej została zajęta przez Wojsko Polskie. Wobec zagrożenia niemieckim atakiem, część oddziałów została przerzucona nad zachodnią granicę Polski. Ukraińcy podjęli nieudane kontruderzenie, po którym Polacy rozpoczęli kolejny atak. Doprowadził on do opanowania Galicji Wschodniej aż po Zbrucz. Wojna polsko-ukraińska zakończyła się w lipcu 1919 r.
8 czerwca 1919
Wojska Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej (Ukraińska Armia Halicka) rozpoczęły ofensywę czortkowską przeciw oddziałom polskim gen. ppor. Wacława Iwaszkiewicza, stacjonującym na Ukrainie. Ukraińcy, po tygodniu walk w Małopolsce Wschodniej, zepchnęli polskie wojska za rzekę Złota Lipa, osiągając tym samym założone cele. Polacy, po skoncentrowaniu znacznych sił pod dowództwem Józefa Piłsudskiego, 28 czerwca przystąpili do kontrofensywy. W ciągu kilku dni opór Ukraińców został złamany i pobite oddziały gen. chor. Ołeksandra Hrekowa zostały zmuszone do odwrotu.
28 czerwca 1919
W Wersalu miała miejsce uroczystość podpisania traktatu pokojowego, kończącego I wojnę światową. Podpisały go z jednej strony Niemcy, a z drugiej Ententa i państwa sprzymierzone i stowarzyszone z nią. Niemcy, którym nałożono surowe ograniczenia zbrojeniowe, miały zapłacić bardzo wysokie odszkodowania. Ponadto zostały one zmuszone do oddania Francji Alzacji i Lotaryngii, a po plebiscytach: Danii – płn. Szlezwiku, a Litwie okręgu Kłajpedy. W imieniu Polski podpis złożyli Roman Dmowski i Ignacy Paderewski. Na mocy traktatu Polska uzyskała od Niemiec Pomorze Gdańskie bez samego miasta Gdańska, Wielkopolskę i Kujawy. O przynależności Śląska i Kurpiowszczyzny miały przesądzić plebiscyty.
16 sierpnia 1919
Wybuch I powstania śląskiego. Zgodnie z postanowieniami konferencji pokojowej w Paryżu, o przynależności państwowej Górnego Śląska miał zadecydować plebiscyt. Rozczarowanie tą krzywdzącą Polaków decyzją oraz wzmożony terror niemiecki doprowadziły do wybuchu powstania. Powstańcy pod dowództwem Alfonsa Zgrzebnioka uderzyli w nocy z 16 na 17 sierpnia. Po dziewięciu dniach działań zbrojnych, wobec przewagi oddziałów niemieckich i nie mogąc liczyć na pomoc z Polski, dowódca powstańców wydał rozkaz zaprzestania walk.
1 września 1919
Armia Polska z Francji generała Józefa Hallera została połączona z wojskiem polskim w kraju i podporządkowana Ministerstwu Spraw Wojskowych. Błękitna Armia (ponad 70 tysięcy żołnierzy) składała się z 5 dywizji liniowych, dywizji zapasowej, pułku czołgów, 7 eskadr lotniczych oraz pułków lekkiej i ciężkiej artylerii. Wzięła udział w końcowej fazie wojny z Ukraińcami, a następnie przerzucona na zachód kraju, zabezpieczała granice przed ewentualną agresją niemiecką. Dzięki nowoczesnemu uzbrojeniu i wyposażeniu stanowiła ona poważne wzmocnienie potencjału militarnego, którym dysponowało odradzające się i walczące o granice państwo polskie.
7 września 1919
Zakończenie I powstania śląskiego. Ostatni oddział powstańczy, osaczony przez Niemców, przebił się do Polski pod Witkowicami.
28 września 1919
Śmierć gen. Stanisława Dubiskiego, dowódcy i organizatora 1. Dywizji Strzelców Wielkopolskich, pod wsią Rynia koło Bobrujska; zginął w czasie walk z bolszewikami.
17 listopada 1919
Wręczenie sztandaru 1. Pułkowi Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.
18 listopada 1919
Wręczenie sztandaru 16. Pułkowi Ułanów Wielkopolskich.
9 stycznia 1920
Kapitulacja 5. Dywizji Strzelców Polskich.

Kapitulacja przed bolszewikami na stacji Klukwiennaja na Syberii 5. Dywizji Strzelców Polskich. Dywizja ta przez rok toczyła walki u boku "białych" wojsk adm. Aleksandra Kołczaka i Korpusu Czechosłowackiego osłaniając również linię kolei transsyberyjskiej. Po tajnych negocjacjach między dowództwem Korpusu Czechosłowackiego i bolszewikami, 5. Dywizja Strzelców Polskich została otoczona i zmuszona do złożenia broni.
18 stycznia 1920
Wojsko Polskie wkoczyło na Pomorze Gdańskie przyznane Polsce na mocy postanowień Traktatu Wersalskiego. Tego dnia Dywizja Pomorska płk. Stanisława Skrzyńskiego wkroczyła do Torunia.
22 stycznia 1920
Trzynastoletni Antoni Petrykiewicz został odznaczony pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Zmarł on z ran odniesionych w walkach o Lwów z Ukraińcami. Antoni Petrykiewicz był najmłodszym kawalerem orderu.
10 lutego 1920
Zaślubiny Polski z Morzem.

W wyniku decyzji traktatu wersalskiego, zawartego przez państwa Ententy z Niemcami w 1919 r., odrodzona Polska otrzymała wybrzeże morskie o długości 140 km, bez Gdańska, z którego utworzono Wolne Miasto Gdańsk. W celu wypełnienia postanowień traktatu wersalskiego i przejęcia przez państwo polskie Pomorza utworzono Front Północny pod dowództwem gen. Józefa Hallera. Wojsko Polskie 10 stycznia 1920 r. rozpoczęło przejmowanie niemieckich twierdz Torunia, Grudziądza i Chełmna. Miesiąc później w Pucku, jedynym porcie nad przyznanym Polsce wybrzeżu Bałtyku, gen. Haller dokonał uroczystego aktu zaślubin Polski z morzem poprzez wrzucenie do morza pierścienia. Podczas uroczystej mszy świętej duchowni poświęcili Banderę Polską, którą przy huku 21 salw armatnich wciągnięto na maszt, jako znak objęcia przez Polskę Marynarkę Wojenną wachty na Bałtyku.
4 marca 1920
Początek zwycięskiej ofensywy Grupy Poleskiej płk. Władysława Sikorskiego na Mozyrz i Kalenkowicze. Opanowano ważne punkty strategiczne a ponadto zdobyto na bolszewikach duże ilości sprzętu wojskowego oraz taboru kolejowego. Walki trwały do 6 marca.
19 marca 1920
Józef Piłsudski Marszałkiem Polski.

Ustawa sejmowa z 2 sierpnia 1919 r. uregulowała starszeństwo i określiła zasady w weryfikacji stopni wojskowych polskich żołnierzy, którzy podczas I wojny świtowej walczyli armiach byłych państw zaborczych oraz w polskich formacjach ochotniczych. Na posiedzeniu 26 lutego 1920 r. Ogólna Komisja Weryfikacyjna przyjęła uchwałę, aby „w dowód czci i hołdu dla Wodza Naczelnego zwrócić się do Niego z prośbą o przyjęcie Najwyższej Godności Wojskowej, stopnia Pierwszego Marszałka Polski.”. Ogłoszono to rozkazem L. 1088 wydanym przez Ministra Spraw Wojskowych gen. por. Józefa Leśniowskiego. W dniu swoich imienin Józef Piłsudski dekretem L. 2093 stopień przyjął i zatwierdził. Uroczyste wręczenie symbolu władzy – buławy marszałkowskiej – miało miejsce na Placu Zamkowym w Warszawie 15 listopada 1920 r. W okresie międzywojennym dzień imienin Józefa Piłsudskiego był uroczyście obchodzony w całym państwie.
22 kwietnia 1920
Powstanie Muzeum Wojska w Warszawie.

Dekretem Naczelnika Państwa marsz. Józefa Piłsudskiego powołano do życia Muzeum Wojska „jako świątynię sławy i skarbnicę nieśmiertelnego ducha rycerskiego”. Pierwszym dyrektorem został płk Bronisław Gembarzewski, artysta-malarz i znawca historii polskiego uzbrojenia i umundurowania. Pierwotnie Muzeum mieściło się w kamienicy przy ul. Podwale 15. Pierwszą wystawę zorganizowano w 1921 r. a dwa lata później otwarto wystawę stałą. Do obecnej siedziby w Al. Jerozolimskich zbiory muzealne zostały przeniesione w połowie lat 30. XX w. Do wybuchu II wojny światowej w Muzeum zgromadzono ok. 60 tys. muzealiów. W czasie wojny Niemcy w budynku urządzili magazyny kwatermistrzowskie, zbiory zostały częściowo wywiezione do Niemiec, a częściowo rozszabrowane. Straty wojenne MWP oblicza się na 27% zasobu zbiorów sprzed 1 września 1939 r. Po zakończeniu wojny Muzeum Wojska Polskiego było pierwszą placówką muzealną otwartą dla publiczności w Warszawie. Obecnie Muzeum posiada ponad 250 tys. eksponatów i jest jedną z najważniejszych instytucji kultury w Polsce, promującej wojsko i historię polskiego oręża.
25 kwietnia 1920
Początek wyprawy kijowskiej.

Pod koniec 1919 r. szala zwycięstwa w wojnie domowej w Rosji przechyliła się na stronę bolszewików. Polska, która przed niespełna rokiem odzyskała niepodległość, musiała stawić czoło zagrożeniu ze wschodu. Walki polsko-rosyjskie w tej niewypowiedzianej wojnie toczyły się już od stycznia 1919 r. W poszukiwaniu sojusznika Polska zawarła sojusz polityczno-wojskowy z atamanem Semenem Petlurą, stojącym na czele Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej. Niedawny nieprzyjaciel Polski, w obliczu wspólnego zagrożenia, stał się teraz sojusznikiem. Co było z zamierzeniami naczelnika państwa Józefa Piłsudskiego, który miał koncepcję stworzenia szeregu państw buforowych oddzielających Polskę od Rosji. Wojska polskie, wyprzedzając spodziewane bolszewickie uderzenie, rozpoczęło ofensywę na Ukrainie. Trzy armie: 2. gen. Antoniego Listowskiego, 3. gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, 6. gen. Wacława Iwaszkiewicza; łącznie 9 dywizji piechoty i 4 brygady kawalerii, ruszyły w kierunku Dniepru. Współdziałały z nimi 2 dywizje ukraińskie atamana Petlury. Oddziały bolszewickie 12. i 14. Armii nie przyjęły walki, tylko pośpiesznie wycofały się na wschód, oddając stolicę Ukrainy - Kijów. Polska awangarda wkroczyła do opuszczonego miasta 3 maja 1920 r. Niestety nie powiodły się plany polityczne współdziałania Polski z Ukrainą. Semen Petlura nie uzyskał wystarczającego poparcia społecznego na Ukrainie, a miesiąc później kontrofensywa Armii Czerwonej zmusiła Polaków do opuszczenia miasta.
26 kwietnia 1920
1. i 5. Pułk Piechoty, wchodzące w skład 1. Dywizji Piechoty Legionów, uderzyły na Żytomierz. Na pozycje nieprzyjaciela, od frontu wykonał atak 5. Pułk Piechoty, zaś 1. Pułku Piechoty Legionów uderzył na skrzydła formacji bolszewickich. Do wieczora po walkach ulicznych oddziały Armii Czerwonej zostały odrzucone z miasta.
7 maja 1920
Czołowe oddziały 3. Armii gen. Edwarda Rydza-Śmigłego wkroczyły do Kijowa. Oddziały rozbitej bolszewickiej 12. Armii wycofały się na lewy brzeg Dniepru. Następnego dnia odbyła się uroczysta defilada oddziałów polskich i ukraińskich.
9 maja 1920
Po zdobyciu Kijowa w trakcie wojny polsko-bolszewickiej, oddziały polskie zdobyły przyczółek na lewym brzegu Dniepru. Po kilku dniach walk z wojskami bolszewickimi Polacy utworzyli obszerne przedmoście, wysunięte aż po Browary i Darnicę. Walczące początkowo o przyczółek kijowski 6. Pułk Piechoty Legionów i 60. Pułk Piechoty zostały zluzowane przez 41. Pułk Piechoty oraz 1. i 2. Pułk Strzelców Podhalańskich z grupy wojsk generała Józefa Rybaka.
14 maja 1920
Pierwsza ofensywa Michaiła Tuchaczewskiego.

Oddziały Frontu Zachodniego pod dowództwem Michaiła Tuchaczewskiego rozpoczęły ofensywę na Białorusi przeciw polskiej 1. i 4. Armii. Uderzenie nie przyniosło spodziewanego rezultatu, gdyż Polacy przystąpili do kontrataku i odparli Rosjan, przywracając poprzednią linię frontu. Po nieudanym ataku wojsk sowieckich, na froncie zapanował kilkunastodniowy spokój. Jednak ofensywa Armii Czerwonej zmusiła dowództwo polskie do użycia na froncie grupy odwodowej gen. Kazimierza Sosnkowskiego. Oddziałów tych zabrakło po rozpoczęciu przez Front Zachodni kolejnej próby przełamania pozycji polskich na Białorusi 4 lipca 1920 r.
26 maja 1920
Początek ofensywy wojsk bolszewickich Frontu Południowo-Zachodniego na Ukrainie. Wojska sowieckie zamierzały okrążyć i zniszczyć 3. Armię gen. Edwarda Rydza-Śmigłego. W kolejnych dniach, Polacy musieli stoczyć szereg walk z Armią Konną Siemiona Budionnego.
29 maja 1920
Bitwa pod Wołodarką.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. Polska musiała przez kilka lat toczyć walki o ukształtowanie granic. Największym zagrożeniem dla młodego państwa była Rosja Radziecka. Niewypowiedziana wojna polsko bolszewicka toczyła się od stycznia 1919 r. W jej toku w maju 1920 r. wojska polskie zajęły Kijów. W końcu maja przed polskim frontem na południe od stolicy Ukrainy, pojawiła się ściągnięta z Kaukazu bolszewicka 1. Armia Konna Siemiona Budionnego. 27 maja 1920 r. czerwona kawaleria zaatakowała pozycje polskie pod Wołodarką, Bereznem i Nowofastowem. Polskie oddziały, w skład których wchodziły: 44. Pułk Strzelców Kresowych oraz 1. i 16. Pułki Ułanów sformowały silne, pojedyncze punkty obronne, dzięki czemu Sowieci nie mogli wykorzystać swojej liczebnej przewagi. Decydującą o polskim zwycięstwie w boju pod Wołodarką okazała się szarża dwóch szwadronów 1. Pułku Ułanów Krechowieckich przeprowadzona 29 maja. Bezpośrednim skutkiem taktycznego sukcesu ułanów krechowieckich było przejście na polską stronę brygady kozaków.
5 czerwca 1920
Przerwanie polskiej linii obrony na południe od Kijowa.
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. Polska musiała przez kilka lat toczyć walki o ukształtowanie granic. Największym zagrożeniem dla młodego państwa była Rosja Radziecka. Niewypowiedziana wojna polsko-bolszewicka toczyła się od stycznia 1919 r. W jej toku, w maju 1920 r. wojska polskie zajęły Kijów. W końcu maja ściągnięto w te rejony z Kaukazu bolszewicką 1. Armia Konna Siemiona Budionnego, liczącą ok. 20 tysięcy szabel. 5 czerwca pod Samhorodkiem, na południe od Kijowa, czerwona kawaleria przedarła się przez pozycje na styku polskich 3. i 6. Armii. Osiągnięty sukces, Armia Konna wykorzystała do wdarcia się na głębokie tyły polskiego frontu, paraliżując tym samym możliwość zorganizowania skutecznej obrony przez Polaków. 7 czerwca czerwonoarmiści przejściowo zajęli Żytomierz i Berdyczów, gdzie wymordowali kilkuset rannych i personel polskiego szpitala wojskowego. Taktyka sowieckiej kawalerii polegała na unikaniu starć z większymi oddziałami polskimi i sianu postrachu na tyłach i liniach komunikacyjnych. Szarże-ataki kawalerzystów z szablami były wspierane ogniem ciężkich karabinów maszynowych przewożonych na czterokołowych pojazdach zaprzężonych w trzy lub cztery konie tzw. taczankach. Ostrzał można było prowadzić w ruchu i bez potrzeby zdejmowania broni z pojazdu. Był to przełomowy dzień w walkach na Ukrainie - inicjatywę przechwycili bolszewicy. Doprowadziło to do wymuszonego, szybkiego odwrotu wojsk polskich z Kijowa.
10 czerwca 1920
W czasie wojny polsko-bolszewickiej na froncie północnym Armia Rezerwowa gen. Kazimierza Sosnkowskiego, przy współdziałaniu 1 i 4 Armii, rozpoczęła kontrofensywę. Polacy odrzucili wojska bolszewickie za linię rzek Auta i Berezyna.
11 czerwca 1920
Odwrót z Kijowa w kierunku północno-wschodnim na Korosteń. W krwawej bitwie pod Borodzianką 3. Armia gen. Edwarda Rydza-Śmigłego wycofując się z Kijowa w kierunku północno-wschodnim stoczyła walkę o przeprawę przez rzekę Zdwiż. W boju wyróżniła się 1. Dywizja Piechoty Legionów, która przełamała poyzcje wojsk bolszewickich. Zwycięstwo Polaków umożliwiło wyjście z okrążenia całej 3. Armii. Udało się również uratować ludnością polską uciekającą przed bolszewikami oraz ewakuować pociągi z zaopatrzeniem i zapasami.
1 lipca 1920
W obliczu zagrożenia niepodległości Polski przez zbliżającą się do Warszawy armię bolszewicką powstała Rada Obrony Państwa. W jej skład weszli: Naczelnik Państwa Józef Piłsudski jako przewodniczący oraz przedstawiciele sejmu, rządu i armii. Miała ona koordynować wszelkie poczynania polityczne i militarne. Na mocy decyzji Rady już na pierwszym posiedzeniu powołano Armię Ochotniczą, do której w ciągu kilku tygodni zaciągnęło się 105 tys. żołnierzy.
4 lipca 1920
Na Białorusi rozpoczęła się generalna ofensywa wojsk bolszewickich Frontu Zachodniego pod dowództwem Michaiła Tuchaczewskiego. Główne uderzenie wyszło znad rzek Auty i Berezyny na odcinek broniony przez 1. Armię gen. Gustawa Zygadłowicza. Na polskie oddziały uderzyły 3 armie bolszewickie. Polacy nie dali rady powstrzymać nieprzyjaciela. Polskie dowództwo, nie dysponując na tym odcinku frontu odwodami, zarządziło odwrót.
11 lipca 1920
Plebiscyt na Warmii, Mazurach i Powiślu.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. granica Polski z Niemcami została ukształtowana na mocy ustaleń traktatu wersalskiego oraz dzięki wysiłkowi zbrojnemu. Zgodnie z decyzją podjętą na konferencji w Paryżu, na spornych obszarach Prus Wschodnich miał zostać przeprowadzony plebiscyt. Zamieszkująca tam ludność miała zadecydować, czy chce przyłączenia do nowopowstałego państwa polskiego, czy też pozostawienia w granicach Prus Wschodnich, a tym samym Niemiec. Plebiscyt został przeprowadzony na terenie trzech powiatów na Warmii, sześciu na Mazurach i czterech na Powiślu. Wyniki plebiscytu okazały się niekorzystne dla Polski, za którą opowiedziało się jedynie 3,4 % ogółu głosujących. Plebiscyt odbył się w bardzo niekorzystnym dla Polski momencie, gdy rozpoczęła się generalna ofensywa Armii Czerwonej na stolic kraju, Warszawę. Ponadto Niemcy dysponowali lepiej zorganizowaną propagandą, a część mieszkańców tych ziem terroryzowały niemieckie bojówki. W wyniku plebiscytu Polsce przyznano tylko 5 gmin.
11 lipca 1920
Polska 4. Armia gen. Leonarda Skierskiego została zmuszona do opuszczenia Mińska.
14 lipca 1920
Walki 2. Dywizji Litewsko-Białoruskiej z wojskami bolszewickimi o Wilno. Wycofujące się z miasta w kierunku Grodna, oddziały polskie musiały toczyć walkę również z wspierającymi bolszewików regularnymi wojskami litewskimi.
19 lipca 1920
Improwizowane oddziały polskie po walce z bolszewickim 3. Korpusem Kawalerii Gaja Dimitrijewicza Gaja wycofały się z miasta i twierdzy w Grodnie. Podejmowane w następnych dniach próby odbicia twierdzy nie przyniosły sukcesu.
26 lipca 1920
Naczelny Wódz WP dokonał zmiany na stanowisku szefa Sztabu Generalnego. Generała Stanisława Hallera zastąpił generał Tadeusz Rozwadowski.
29 lipca 1920
Początek bitwy pod Brodami. Polska 2. Armia gen. Kazimierza Raszewskiego rozpoczęła natarcie z rejonu Beresteczka. Do 3 sierpnia toczyła ona ciężkie boje nad górnym Styrem i na północny wschód od Złoczowa i Krasnego z bolszewicką Armią Konną Siemiona Budionnego. Ostatecznie rozbita bolszewicka Konarmia wycofała się, a Polacy zdobyli Brody.
1 sierpnia 1920
Polskie 1. i 4. Armie wsparte Grupą Poleską rozpoczęły ciężkie walki obronne z wojskami bolszewickimi na linii Bugu. Polskie pozycje były atakowane na szerokim odcinku od Brześcia do Wyszkowa. Po tygodniu bojów, w związku z przegrupowaniem, Polacy rozpoczęli odwrót. Dzięki ciężkim walkom udało się chwilowo powstrzymać marsz Armii Czerwonej na Warszawę. Czas ten został wykorzystany do wzmocnienia pozycji obronnych wokół Warszawy oraz na koncentrację wojsk przewidzianych do kontrofensywy nad Wieprzem.
11 sierpnia 1920
Ustanowienie Krzyża Walecznych. W czasie wojny polsko bolszewickiej (1919-1921), w obliczu zagrożenia Warszawy przez wojska sowieckie, Rada Obrony Państwa wydała rozporządzenie ustanawiające Krzyż Walecznych „celem nagradzania czynów męstwa i odwagi wykazanych w boju”. Odznaczenie to było drugim w hierarchii polskich odznaczeń wojskowych po Orderze Wojskowym Virtuti Militari. Miało ono postać brązowego krzyża kawalerskiego; z napisem na awersie: „NA POLU CHWAŁY 1920”. W centrum wizerunek orla państwowego. Na rewersie napis: „WALECZNYM”, a w centrum miecz w liściach wawrzynu. Krzyż noszono na amarantowej wstążce z dwoma białymi paskami. Odznaczenie można było otrzymać czterokrotnie – kolejne nadania zaznaczano za pomocą metalowych okuć na wstążce. Do 1923 r. nadano ok. 60 tys. krzyży. Oprócz polskim żołnierzom przyznano je również ok. 1230 cudzoziemcom. Wśród odznaczonych byli m.in. marszałkowie Francji Ferdynand Foch i Philipe Petain. Dodatkowo za mężną obronę przed sowieckim atakiem wyróżniono miasto Płock, oraz mogiłę poległych ochotników z Ameryki.
13 sierpnia 1920
Początek bitwy warszawskiej. Oddziały polskie toczyły ciężkie walki z bolszewikami na przedpolach Warszawy. Nieprzyjacielowi udało się przełamać polską linię obrony na odcinku 46. Pułku Piechoty. Po caołodniowych walkach Rosjanie zdobyli Radzymin.
14 sierpnia 1920
W czasie bitwy warszawskiej, w walkach pod Ossowem poległ ksiądz Ignacy Skorupka, kapelan w 236. Pułku Piechoty Armii Ochotniczej. Tego dnia Polacy toczyli uporczywe walki z wojskami bolszewickimi na przedpolach stolicy. Do walki wszedł jedyny odwód polskiej 1. Armii – 1. Dywizja Litewsko-Białoruska gen. Jana Rządkowskiego.
14 sierpnia 1920
Bitwa nad Wkrą. Na rozkaz dowódcy Frontu Północnego gen. broni Józefa Hallera polska 5. Armia licząca ok. 26 tys. żołnierzy gen. ppor. Władysława Sikorskiego rozpoczęła kontrofensywę nad Wkrą. Polskie siły uderzyły na trzykrotnie licznieszego przeciwnika: 3., 4. i 15. Armie, wsparte przez silny III Korpus Kawalerii Gaj-Chana. Drugiego dnia walk 203. Pułk Ułanów w wyniku przeprowadzonego zagonu opanował Ciechanów wraz ze główny punktem dowodzenia bolszewickiej 4. Armii. Polacy zdobyli kancelarię, radiostację i szyfry sowieckie, dzięki czemu szybko poznali położenie, liczebność i zamiary nieprzyjaciela. Kolejnego dnia, 16 sierpnia polskim oddziałom po ciężkich walkach udało się zdobyć Nasielsk. 18 sierpnia walczące z powodzeniem oddziały 5. Armii pobiły i zmusiły do wycofania za granicę niemiecką bolszewicki III Korpus Kawalerii. W pięciodniowych walkach szczególnie wyróżniła się 18. Dywizja Piechoty gen. Franciszka Krajowskiego.
15 sierpnia 1920
Rajd 8. Brygady Kawalerii gen. ppor. Aleksandra Karnickiego na Ciechanów całkowicie zaskoczył dowództwo bolszewickiej 4. Armii stacjonującej w mieście. Zniszczono dokumentacje i radiostacje wroga oraz zdobyto jego szyfry. W następstwie polskiego sukcesu dowództwo Frontu Zachodniego nie mogło przekazać rozkazów swojej jedynej armii, która nie była związana walką z Polakami.
16 sierpnia 1920
Ofensywa znad Wieprza.

Największym zagrożeniem dla odradzającego się po I wojnie światowej państwa polskiego była Rosja Radziecka. Niewypowiedziana wojna polsko-bolszewicka toczyła się od stycznia 1919 r. W maju 1920 r. wojska polskie zajęły Kijów, ale w lipcu Armia Czerwona rozpoczęła kontrofensywę, która doprowadziła ją pod Warszawę. 16 sierpnia 1920 znad rzeki Wieprz rozpoczęło się przeciwuderzenie wojsk polskich pod dowództwem Józefa Piłsudskiego. Celem operacji było rozbicie lewego skrzydła bolszewików atakujących Warszawę, a następnie wyjście na tyły sił Frontu Zachodniego Armii Czerwonej Michaiła Tuchaczewskiego i zniszczenie ich. Siły polskie przeznaczone do kontruderzenia składały się z 5 dywizji piechoty zgrupowanych w dwóch armiach: 4. gen. Leonarda Skierskiego i 3. gen. Zygmunta Zielińskiego. Natarcie, początkowo planowane na 17 sierpnia, rozpoczęło się dzień wcześniej w związku z krytyczną sytuacją pod Warszawą. Pierwszego dnia operacji jednostki 4. Armii przełamały bolszewicki front po słabym oporze Grupy Mozyrskiej, która osłaniała lewe skrzydło Frontu Zachodniego. Na lewym skrzydle polskiego uderzenia Polacy, nie napotykając większego oporu, doszli do linii rzek Wilgi i Bystrzycy, zaś na prawym skrzydle dywizje 3. Armii osiągnęły Włodawę i Wisznice. Dowództwo Frontu Zachodniego zorientowało się w sytuacji dopiero po dwóch dniach, gdy bolszewicka 16. Armia została już odcięta. Sukces wojsk Piłsudskiego doprowadził do bezwładnego odwrotu armii bolszewickich atakujących stolicę Polski. Straty nieprzyjaciela nie są znane. Najprawdopodobniej ok. 25 tys. czerwonoarmistów zginęło, było ciężko rannych lub zaginęło. 60 tys. Rosjan trafiło do polskiej niewoli, zaś 45 tys. zostało internowanych przez Niemców. Polska kontrofensywa zmieniła losy wojny z bolszewikami.
16 sierpnia 1920
Rozpoczęły się czterodniowe walki o przeprawę przez Wisłę. Główny wysiłek wojska bolszewickie skierowały na Włocławek i Płock. Obronę tych miast wspierali często sami mieszkańcy. Ostatecznie, w związku z niepomyślnym przebiegiem dla Armii Czerwonej bitwy nad Wkrą oraz z kontrofensywą Józefa Piłsudskiego znad Wieprza, walki zakończyły się polskim sukcesem.
17 sierpnia 1920
Bitwa pod Zadwórzem.

Odrodzenie się państwa polskiego po pierwszej wojnie światowej, nie przesądzało jeszcze o kształcie ustrojowym i terytorialnym niepodległej Rzeczpospolitej. Lata 1918-1922 to dla Polski okres walk o granice. Największym zagrożeniem była Rosja Radziecka. Niewypowiedziana wojna toczyła się od stycznia 1919 r. W maju 1920 r. Wojsko Polskie zajęło Kijów, jednak już w lipcu Armia Czerwona rozpoczęła kontrofensywę. W połowie sierpnia Rosjanie byli już pod stolicą Polski - Warszawą. Zaciekła walki toczono również, na południu kraju, w okolicach Lwowa. 17 sierpnia liczący około 350 żołnierzy ochotniczy batalion, składający się głównie z inteligencji i młodzieży lwowskiej, pod dowództwem kpt. Bolesława Zajączkowskiego, maszerował wzdłuż toru kolejowego Krasne-Lwów. Pod wsią Kutkorz od strony stacji kolejowej w Zadwórzu został ostrzelany przez bolszewików. Kapitan Zajączkowski rozwinął baon w tyralierę i śmiałym atakiem opanował stację kolejową i okoliczne wzniesienia. Polakom wokół stacji udało się zorganizować obronę okrężną. Przeciwnikiem okazały się oddziały Pierwszej Konnej Armii dowodzonej przez Siemiona Budionnego. Bolszewicka kawaleria przypuściła 11 ataków na polskie pozycje. Z powodu wyczerpania się amunicji Polacy walczyli bronią białą. Aby nie wpaść w ręce wroga, dowódca oddziału wraz z kilkoma żołnierzami popełnił samobójstwo. Obrona Zadwórza zaangażowała znaczne siły sowieckie, co dało czas oddziałom polskim na umocnienie pozycji na przedpolu Lwowa. Gdy po kilku daniach oddziały polskie opanowały rejon Zadwórza na pobojowisku naliczono zmasakrowane i obrabowane zwłoki 318 poległych. Z uwagi na heroiczną postawę obrońców bój nazywany jest „Polskimi Termopilami”. W czasie boju poległ m.in. dziewiętnastoletni Konstanty Zarugiewicz, obrońca Lwowa z 1918 r., kawaler krzyża Virtuti Militari i Krzyża Walecznych. Jego zwłok nigdy nie zidentyfikowano. 29 października 1925 roku jego matka, Jadwiga Zarugiewiczowa, na cmentarzu Obrońców Lwowa wskazała trumnę ze zwłokami nieznanego żołnierza, którą przewieziono z najwyższymi honorami do Warszawy i umieszczono w Grobie Nieznanego Żołnierza.
19 sierpnia 1920
Wojska polskie opanowały przeprawy na Bugu. 15. Dywizja Piechoty zajęła Brok, 1. Dywizja Piechoty Legionów Drohiczyn, Brygada Jazdy Ochotniczej mjr. Feliksa Jaworskiego Frankopol. Zmusiło to rozbite oddziały sowieckie do dalszego odwrotu.
19 sierpnia 1920
Wybuch II powstania śląskiego
Decyzją traktatu wersalskiego, podpisanego pomiędzy Niemcami a państwami ententy w 1919 r., na Górnym Śląsku miał się odbyć plebiscyt, decydujący o przyłączeniu tego terytorium do Polski lub Niemiec. Jednak Polacy postanowili zamanifestować swą chęć przyłączenia Śląska do Polski rozpoczynając w sierpniu 1919 r. I powstanie śląskie. Zakończyło się ono niepowodzeniem. W 1920 r. na Górny Śląsk przybyły oddziały alianckie oraz rozpoczęła działalność Międzysojusznicza Komisja Rządząca, której zadaniem było przeprowadzenie plebiscytu. Górny Śląsk stał się terenem wzmożonej propagandy niemieckiej a niemieckie bojówki terroryzowały ludność polską i zwalczały polskie organizacje. W odpowiedzi na te działania Wojciech Korfanty Polski Komisarz Plebiscytowy wezwał Ślązaków do powstania. Dowództwo Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska, na której czele stał Alfons Zgrzebniok, wydało rozkazy o rozpoczęciu działań zbrojnych w nocy z 19 na 20 sierpnia 1920 r. W toku sześciu dni walk powstańcy opanowali szereg miejscowości na Górnym Śląsku, nie atakowali jednak większych miast, które były garnizonami oddziałów alianckich. W zakładach przemysłowych regionu ogłoszono strajk generalny popierający powstanie. Działania zbrojne przerwano po rozwiązaniu przez Międzysojuszniczą Komisję Rządzącą i Plebiscytową na Górnym Śląsku niemieckiej policji - Sicherheitspolizei. Na jej miejsce powołano Policję Plebiscytową w której służyli zarówno Niemcy jak i Polacy. II powstanie zakończyło się polskim sukcesem.
22 sierpnia 1920
1. Dywizja Piechoty Legionów zdobyła Białystok. Tego samego dnia jednostka ta powstrzymała ataki i rozbiła wycofujące się spod Warszawy siły bolszewickie. 15. Dywizja Piechoty gen. Jana Junga zdobyła Łomżę. Niedobitki wojsk bolszewickich uszły do Grajewa i stąd, wzdłuż granicy pruskiej, dalej na wschód.
26 sierpnia 1920
Pod Kolnem 14. Dywizja Piechoty gen. Daniela Konarzewskiego zatrzymała bolszewicki III Korpus Kawalerii Gaj Chana. Oddziały radzieckie, aby uniknąć okrążenia i zniszczenia, przekroczyły granicę Prus Wschodnich. Był to końcowy epizod bitwy warszawskiej.
28 sierpnia 1920
Pod Zamość dotarły pierwsze oddziały wojsk sowieckich z 1. Armii Konnej Siemiona Budionnego. W mieście znajdowało się ok. 3,5 tys. żołnierzy polskich, dysponujących 12 działami i 43 karabinami maszynowymi. Poważne wsparcie zapewniały trzy pociągi pancerne: „Zagończyk”, „Mściciel” i „Śmierć”. Najliczniejszą i najlepiej zorganizowaną jednostką był 31. Pułk Strzelców Kaniowskich kpt. Mikołaja Bołtucia. 29 sierpnia wojska bolszewickie okrążyły miasto. Polacy bronili Zamościa w oparciu o przeszkody rzeczne i osłonę ogniową ze starej działobitni. Pomimo dotkliwych strat obrońcy po czterodniowych walkach doczekali się odsieczy od nadciągających z południa dywizji piechoty Stanisława Hallera.
31 sierpnia 1920
Bój pod Komarowem.

Odrodzenie się Polski po pierwszej wojnie światowej, nie przesądzało jeszcze ani o kształcie ustrojowym, ani o zasięgu terytorialnym niepodległego państwa. Lata 1918-1922 to dla Polski okres walk o granice. Największym zagrożeniem była Rosja Radziecka. Niewypowiedziana wojna polsko bolszewicka toczyła się od stycznia 1919 r. W jej toku w maju 1920 r. wojska polskie zajęły Kijów. W końcu maja Rosjanie ściągnęli na front z Kaukazu bolszewicką 1. Armię Konną Siemiona Budionnego. Liczyła ona ok. 20 tysięcy szabel. W początku czerwca udało się jej przełamać front, a Polacy zostali zmuszeni do odwrotu z Ukrainy. Brak dostatecznych sił uniemożliwiał pobicie Armii Konnej. Sowiecka kawaleria w sierpniu 1920 r. próbowała zdobyć Lwów. Działała wtedy wbrew rozkazom dowództwa Armii Czerwonej, które nakazywał marsz i atak przez Lublin na Warszawę. Dopiero po odparciu wojsk sowieckich spod stolicy Polski Budionny, ponaglany dyrektywami dowództwa, skierował się spod Lwowa na północny zachód. Udało mu się sforsować Bug i podejść pod Zamość, broniony przez oddziały polskie i ukraińskie. Polskie dowództwo chciało osaczyć i zniszczyć przeciwnika na wschód od miasta. Pod Komarowem 1. Dywizja Jazdy płk. Juliusza Rómmla, licząca jedynie 1500 szabel, uderzyła na prawie trzykrotnie liczniejszego nieprzyjaciela. Celem Polaków było odcięcie sił sowieckich atakujących Zamość. Walkę rozpoczęły oddziały polskiej 7. Brygady Jazdy, która o świcie zaatakowała nieprzyjaciela. Stopniowo do starcia włączały się kolejne polskie pułki z 1. Dywizji Jazdy. Przez cały dzień trwały ciężkie zmagania, które zakończyły się polskim zwycięstwem. O sukcesie Polaków ostatecznie zadecydowała szarża oddziału rtm. Kornela Krzeczunowicza z 8. Pułku Ułanów. Ogółem za cenę 300 poległych i rannych wojska polskie pobiły Konarmię i zmusiły ją do wycofania się na wschód. Armia Siemiona Budionnego w walkach z Polakami straciła 2/3 swego stanu osobowego. Bój pod Komarowem uważa się za największą i zarazem ostatnią bitwą kawaleryjską XX w.
1 września 1920
Napad wojsk litewskich na Suwałki, Sejny i Augustów. Po kilku dniach walk agresorzy zostali odrzuceni.
16 września 1920
Bitwa pod Dytiatynem w Małopolsce Wschodniej nazwana Polskimi Termopilami. Heroiczna i tragiczna walka 4. baterii 1. Pułku Artylerii Górskiej i pododdziałów II batalionu 13. Pułku Piechoty z przeważającymi siłami kawalerii sowieckiej wspieranymi przez piechotę i artylerię.
20 września 1920
Początek ofensywy znad Niemna.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 r. największym zagrożeniem dla młodego państwa była Rosja Radziecka. Niewypowiedziana wojna polsko-bolszewicka toczyła się już od stycznia 1919 r. W maju 1920 r. Polacy zajęli Kijów, a w lipcu Armia Czerwona rozpoczęła ofensywę, zatrzymaną dopiero pod Warszawą. 16 sierpnia 1920 r. Wojsko Polskie wykonało udane kontruderzenie znad rzeki Wieprz. Odwróciło ono losy wojny. W końcu sierpnia pobita Armia Czerwona zorganizowała pozycje obronne na linii rzek Niemen, Szczara i Świsłocz. Zaczęła też ściągać posiłki i przygotowywała się do ponownego ataku na zachód. Według planów, sowieckie uderzenie miało rozpocząć się 25 września 1920 r. Naczelny Wódz Wojska Polskiego marszałek Józef Piłsudski postanowił uprzedzić bolszewicki atak. 20 września część oddziałów polskiej 2. Armii, składającej się z 2 dywizji piechoty, uderzyła na Grodno. Był to jedynie atak pozorowany, mający na celu ściągniecie sowieckich odwodów do tego rejonu. Po dwóch dniach grupa manewrowa 2. Armii, licząca 2 dywizje piechoty i 2 brygady jazdy, rozpoczęła marsz przez teren kontrolowany przez wojska litewskie, przez Druskienniki na Lidę, by od północy okrążyć oddziały nieprzyjaciela. Tymczasem 23 września na prawym skrzydle zaatakowała 4. Armia. Jej celem był Wołkowysk. Aby powstrzymać polską grupą manewrową, która znalazła się pod Lidą, na tyłach bolszewickich oddziałów, dowództwo Armii Czerwonej skierowało do walki 2 dywizje piechoty. 27-28 września doszło do starć o Krwawy Bór, gdzie Polakom, pomimo dużych strat, udało się rozbić sztab sowieckiej 3 Armii. Jednak części sił nieprzyjaciela udało się przebić w kierunku Lidy, która była już opanowana przez polską 1. Dywizję Piechoty Legionów. W czasie walk o miasto Polacy wzięli do niewoli ok. 10 000 jeńców. Końcowym etapem operacji niemeńskiej było zajęcie Pińska i Baranowicz. W wyniku klęski dowódca Frontu Zachodniego marszałek Michaił Tuchaczewski nakazał swoim wojskom generalny odwrót na wschód. Operacja niemeńska przekreśliła szanse Rosji bolszewickiej na zwycięstwo w wojnie z Polską. Wzmocniła również polską pozycję w rozpoczynających się w Rydze negocjacjach dotyczących zawieszenia broni.
9 października 1920
Zajęcie Wilna przez gen. Żeligowskiego.

Do wybuchu I wojny światowej Wilno, dawna stolica Wielkiego Księstwa Litewskiego, znajdowało się na terytorium Rosji. Większość mieszkańców stanowili Polacy. W czasie I wojny światowej w 1915 r. miasto znalazło się pod okupacją niemiecką. W lutym 1918 r. Rada Litewska, tzw. Taryba, ogłosiła niepodległość Litwy, choć faktycznie znajdowała się ona nadal pod okupacja niemiecką. Po klęsce Niemiec w wojnie pod koniec 1918 r. Wilno zostało zajęte przez polską samoobronę, lecz wkrótce wkroczyła tam Armia Czerwona. W kwietniu 1919 r. wojsko polskie, w trakcie tzw. wyprawy wileńskiej, zdobyło miasto. Pretensje do Wilna wysunęli również Litwini, którzy chcieli odzyskać swą historyczną stolicę. Dlatego też podczas obrad konferencji pokojowej w Paryżu mocarstwa zachodnie wyznaczyły linię demarkacyjną, która oddzielała Polaków i Litwinów. 14 lipca 1920 r., w trakcie wojny polsko-bolszewickiej, miasto zostało ponownie zajęte przez Armię Czerwoną. Dwa dni wcześniej Rosja Radziecka zawarła z Republiką Litewską umowę, w myśl której uznano niepodległość Litwy i Rosjanie zobowiązali się do przekazania Litwinom Wilna i okolic. Nastąpiło to jednak dopiero 27 sierpnia 1920 r., już po klęsce Armii Czerwonej w bitwie warszawskiej. Wojsko polskie w walce z Rosjanami dotarło na Wileńszczyznę, lecz nie atakowało oddziałów litewskich. Brak działań zaczepnych ze strony polskiej wynikał z wcześniejszych zobowiązań rządu polskiego, który, w obliczu najazdu bolszewickiego, na konferencji międzynarodowej w Spa 10 lipca 1920 r. zgodził się na przekazanie Wilna Litwie. 7 października 1920 r. w Suwałkach Polacy i Litwini zawarli umowę, na mocy której wyznaczono linię demarkacyjną w rejonie Suwałk. Nie obejmowała ona jednak rejonu Wilna. Marszałek Józef Piłsudski Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz, sam pochodzący z Wileńszczyzny, zdecydował się przeprowadzić operację, która polegałaby na fikcyjnym buncie 1. Dywizji Litewsko-Białoruskiej pod dowództwem gen. Lucjana Żeligowskiego, przeciw rządowi polskiemu. „Zbuntowana” dywizja, w której większość stanowili Polacy z Wileńszczyzny, zaatakowała oddziały litewskie i po jednym dniu walk opanowała Wilno. Walki „zbuntowanych” oddziałów polskich z Litwinami trwały do 29 listopada 1920 r., kiedy podpisano w Kownie zawieszenie broni. Na opanowanym terytorium gen. Żeligowski proklamował powstanie Litwy Środkowej. Przeprowadzono tam wybory do parlamentu. W 1922 r. Sejm Litwy Środkowej podjął uchwałę o przyłączeniu do Polski. 15 marca 1923 r. Rada Ambasadorów uznała przynależność Wileńszczyzny do Polski. Wydarzenia te zadecydowały o nieprzyjaznych stosunkach polsko-litewskich w okresie międzywojennym. Aż do 1938 r. oba kraje nie utrzymywały kontaktów dyplomatycznych.
12 października 1920
W Rydze delegacje polska i sowiecka podpisały preliminaryjny traktat pokojowy i umowę o rozejmie. Na mocy tych umów obie strony przerwały działania wojenne 18 października 1920 r.
14 listopada 1920
Józef Piłsudski marszałkiem Polski.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. stanowisko Naczelnego Wodza oraz Naczelnika Państwa powierzono Józefowi Piłsudskiemu. W młodości związany był on z Polską Partią Socjalistyczną, w czasie I wojny walczył na czele Legionów Polskich o odzyskanie niepodległości. Internowany w 1917 r. przez Niemców po kryzysie przysięgowym, 10 listopada 1918 r. przybył do Warszawy, gdzie został owacyjnie przywitany. W jego ręce oddała władzę Rada Regencyjna. Jako Naczelny Wódz odniósł zwycięstwo w wojnie polsko- bolszewickiej. Chcąc uczcić jego zasługi 26 lutego 1920 r. Ogólna Komisja Weryfikacyjna przyjęła uchwałę, aby „w dowód czci i hołdu dla Wodza Naczelnego zwrócić się do Niego z prośbą o przyjęcie Najwyższej Godności Wojskowej, stopnia Pierwszego Marszałka Polski.” Zostało to ogłoszone rozkazem L. 1088 wydanym przez Ministra Spraw Wojskowych gen. por. Józefa Leśniowskiego. W dniu swoich imienin Józef Piłsudski dekretem L. 2093 stopień przyjął i zatwierdził. Symbolem władzy marszałka była buława, która w czasach nowożytnych była oznaką władzy hetmańskiej. Rozpisany został konkurs na projekt buławy, który wygrał profesor działu zdobnictwa i grafiki Uniwersytetu Wileńskiego im. Króla Stefana Batorego Mieczysław Kotarbiński. Uroczyste wręczenie buławy marszałkowskiej Piłsudskiemu miało miejsce na Placu Zamkowym w Warszawie 14 listopada 1920 r. Po mszy świętej, odprawionej pod przewodnictwem biskupa polowego Stanisława Galla, buławę poświęcił prymas Aleksander Kakowski. Uroczystą laudację wygłosił najstarszy generał Wojska Polskiego Karol Trzaska Durski. Buławę wręczył jeden z najmłodszych kawalerów orderu Virtuti Militari kap. Jan Żywek. Uroczystość zakończyła defilada wojskowa na Krakowskim Przedmieściu.
W okresie międzywojennym stopień Marszałka Polski przyznano jeszcze Ferdynandowi Fochowi i Edwardowi Śmigłemu – Rydzowi.
22 listopada 1920
Nadanie przez Józefa Piłsudskiego orderu Wojennego Virtuti Militari miastu Lwów.
29 grudnia 1920
Podniesiono banderę na kanonierce ORP "Komendant Piłsudski". Budowę okrętu typu "Wodorez" rozpoczęto w 1916 r. dla floty rosyjskiej; została ona ukończona w 1920 r. przez Finów i zakupiona przez Polską Marynarkę Wojenną. Okręt wziął udział w kampani wrześniowej w składze Dywizjonu Minowców. 1 października 1939 r. został zatopiony przez własną załogę na Helu. Wyremontowany przez Niemców, służył pod nazwą "Heisternest" w Kriegsmarine. Został zatopiny w Nantes 16 września 1943 r. przez alianckie lotnictwo.
15 stycznia 1921
Podpisanie w Genewie polsko-rumuńskiego porozumienia o wzajemnej pomocy wojskowej w przypadku agresji ze strony Rosji Sowieckiej.
21 lutego 1921
Zawarcie sojuszu polsko-francuskiego.

Na konferencji pokojowej w Paryżu, kończącej I wojnę światową, postulaty polskie częściowo poparła Francja, szukająca nowego sojusznika na wschodzie Europy, który mógłby zastąpić Rosję, ówcześnie pogrążoną w rewolucji i pozostająca w konflikcie z Francją. 21 lutego 1921 r. podpisano w Paryżu polsko-francuską konwencję wojskową, która zobowiązywała strony do udzielenia sobie niezwłocznej pomocy militarnej w przypadku agresji ze strony Niemiec, a także pomocy Francji w przypadku agresji sowieckiej na Polskę. Ponadto strona polska zobowiązała się do wprowadzenia dwuletniej zasadniczej służby wojskowej i utrzymania w czasie pokoju 30 dywizji piechoty i 9 brygad kawalerii. Jednocześnie Francja udzieliła Polsce kredytu na modernizację armii w wysokości 400 mln franków. W rok później zawarto korzystną dla strony francuskiej umowę handlową.
24 lutego 1921
Podpisanie w Rydze polsko-sowieckiego układu regulującego kwestię wymiany jeńców wojennych; do Rosji powróciło ich około 67 tys., a do Polski 26,5 tys.
1 marca 1921
Wejście do służby w Polskiej Marynarce Wojewnnej czterech poniemieckich trałowców typu FN. Zostały one zakupione od Finów; otrzymały nazwy: ORP "Czajka", ORP "Jaskółka", ORP "Rybitwa", ORP "Mewa".
3 marca 1921
Podpisanie konwencji o przymierzu obronny między Polską a Rumunią. Układ zakładał współpracę obu armii na wypadek agresji sowieckiej.
18 marca 1921
Podpisanie traktatu ryskiego, kończącego wojnę polsko bolszewicką. Największym zagrożeniem dla świeżo odzyskanej w 1918 r. przez Polskę niepodległości była Rosja Radziecka. Niewypowiedziana wojna polsko bolszewicka toczyła się od stycznia 1919 r. ze zmiennym szczęściem. W maju 1920 r. wojskom polskim, wspomaganymi oddziałami ukraińskimi udało się zająć Kijów. W sierpniu 1920 r. Armia Czerwona w wyniku ofensywy rozpoczętej latem 1920 r. stanęła pod Warszawą. Polskie przeciwuderzenie odrzuciło przeciwnika i doprowadziło do pokonania i rozgromienia wojsk sowieckich. W końcu września wojsko polskie pobiło Sowietów w operacji niemeńskiej. 12 października 1920 r. w Rydze podpisano zawieszenie broni które zaczęło obowiązywać 18 października. Na mocy pokoju ustalono wschodnią granicę Polski wzdłuż rzek Dźwina, Słucz, Zbrucz i Dniestr. Linia ta była zbliżona do granicy z II rozbioru Polski z 1793 r. Rosja Radziecka zobowiązała się również do zwrotu zagrabionych polskich dóbr kultury. Ponadto miała wypłacić Polsce odszkodowanie w wysokości 30 mln rubli w złocie za udział ziem polskich w gospodarce Rosji przed I wojną światową. Tego punktu strona sowiecka nigdy nie wypełniła. Granica przetrwała do 17 września 1939 r., gdy Związek Radziecki dokonał agresji na Polskę broniącą się od 1 września przed Niemcami.
20 marca 1921
1. Pułk Ułanów Krechowieckich odznaczony orderem Virtuti Militari.

Dekoracji sztandaru 1. Pułku Ułanów Krechowieckich im. płk. Bolesława Mościckiego dokonał Naczelny Wódz marsz. Józef Piłsudski w Tomaszowie Lubelskim. Pułk został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari za zasługi na polach bitew w okresie 1914-1920. Jednostka wsławiła się zażartą obroną Gródka Jagiellońskiego w walkach z Ukraińcami w 1919 r. Pułk prowadził zwycięskie walki z Konną Armią Budionnego pod Wołodarką, Korosteniem, Zamościem i Ostrogiem. Tylko 5 pułkom jazdy przyznano to zaszczytne odznaczenie.
22 marca 1921
Wręczenie sztandaru 7. Pułkowi Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego.

Pułk został sformowany w listopadzie 1918 r. na Lubelszczyźnie. Kadrę oddziału stanowili ułani 1. Pułku Ułanów Legionów Polskich. Jednostka ta walczyła w wojnie polsko-ukraińskiej o Lwów oraz w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Nieregulaminowy sztandar ufundowany został przez społeczeństwo ziemi lubelskiej w Chełmie. Dzień później, Marszałek Józef Piłsudski odznaczył sztandar jednostki Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militariza za zasługi w walkach o granice.
3 kwietnia 1921
W wyniku demobilizacji i przejścia Wojska Polskiego na pokojowy etat, marszałek Józef Piłsudski zarządził likwidację Naczelnego Dowództwa oraz dowództw frontów i armii.
30 kwietnia 1921
Wszedł w życie traktat ryski, kończący wojnę polsko-bolszewicką.
2 maja 1921
Wybuch III powstania śląskiego.

Po zakończeniu I wojny światowej Polacy mieszkający na Górnym Śląsku pragnęli przyłączyć go do Polski. Jednak decyzją traktatu wersalskiego miał się odbyć plebiscyt w sprawie przynależności tego obszaru do Polski lub Niemiec. Jeszcze przed jego przeprowadzeniem Polacy próbowali zbrojnie przyłączyć Śląsk do Polski. Jednak dwa powstania, w latach 1919 i 1920, zakończyły się niepowodzeniem. Po przegranym plebiscycie, przeprowadzonym w marcu 1921 r. Polacy rozpoczęli przygotowania do kolejnego powstania. Wybuchło ono w nocy 2/3 maja 1921 r. Dyktatorem III powstania śląskiego został Wojciech Korfanty, a naczelne dowództwo początkowo pełnił ppłk Maciej Mielżyński, a następnie ppłk Kazimierz Zenkteller. Siły powstańcze liczyły ponad 40 tysięcy ludzi. Znaleźli się w nich ochotnicy również z innych ziem polskich. Szczególną rolę odegrała Grupa Wawelberga – kpt. Tadeusza Puszczyńskiego, która w pierwszych godzinach walki zniszczyła mosty na głównych liniach kolejowych z Niemiec do obszaru plebiscytowego. Najbardziej zacięte boje toczono o Górę Świętej Anny. Powstanie trwało do 5 lipca 1921 r. W jego wyniku Międzysojusznicza Komisja Rządząca i Plebiscytowa na Górnym Śląsku podjęła 12 października 1921 r. decyzję o korzystniejszym dla Polski podziale spornego obszaru (1/3 Górnego Śląska została przyłączona do Polski).
9 maja 1921
W wyniku demobilizacji rozwiązano dowództwa armii i frontów, w ich miejsce utworzono pięć Inspektoratów Armii. Każdy z nich obejmował dwa terytorialne Okręgi Korpusu. Generałowie-inspektorzy podczas pokoju kontrolowali podległe im oddziały i służby. Na wypadek wojny generałowie-inspektorzy mieli być dowódcami armii.
21 maja 1921
Początek bitwy o Górę Św. Anny.

Decyzją traktatu wersalskiego na terenie Górnego Śląska miał się odbyć plebiscyt w sprawie przynależności tego obszaru do Polski lub Niemiec. Jeszcze przed jego przeprowadzeniem Polacy próbowali zbrojnie przyłączyć Śląsk do Polski. Jednak dwa powstania, w latach 1919 i 1920, zakończyły się niepowodzeniem. Po przegranym plebiscycie, przeprowadzonym w marcu 1921 r. Polacy rozpoczęli przygotowania do kolejnego powstania. Wybuchło ono w nocy 2/3 maja 1921r. Bitwa pod Górę Świętej Anny była największą bitwą III powstania śląskiego. Miejscowość Góra św. Anny stanowiła ważny punkt strategiczny na drodze niemieckiej kontrofensywy na Gliwice, która rozpoczęła się na początku drugiej połowie maja 1921 r. Bitwa trwała z przerwami ponad 2 tygodnie. Choć rejon ten został ostatecznie utracony przez Polaków, jednak główny cel niemieckiego ataku jakim było rozerwanie centrum frontu powstańczego i wdarcie się do rejonu przemysłowego Górnego Śląska został udaremniony. W walkach wyróżniły się dwa powstańcze odziały: 8. Pszczyński Pułk Piechoty kpt. Franciszka Rataja i 1. Pułk Katowicki pod komendą Walentego Fojkisa. Po podziale Górnego Śląska pomiędzy Polskę a Niemcy, miejscowość pozostała na terenie Niemiec. Walki pod „Anabergem” stały się symbolem walk Polaków o przyłączenie Górnego Śląska do Polski.
22 czerwca 1921
Rada Ligi Narodów przyznała polskim okrętom wojennym prawo pobytu w porcie gdańskim oraz zezwoliła Polsce na założenie na Westerplatte wojskowej składnicy tranzytowej.
1 września 1921
Powołanie Wyższej Szkoły Wojennej na bazie Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego.
12 października 1921
Liga Narodów zadecydowała o podziale Górnego Śląska między Niemcy a II Rzeczpospolitą. Polsce przypadło 29% obszaru plebiscytowego. Była to jednocześnie najbardziej uprzemysłowiona część tej dzielnicy.
13 listopada 1921
Wręczenie sztandaru 27. Pułkowi Piechoty.
3 kwietnia 1922
Utworzono Kierownictwo Marynarki Wojennej, które zarządzało flotą polską w czasie pokoju.
6 kwietnia 1922
Inkorporacja Litwy Środkowej do Polski.

Sejm Ustawodawczy przyjął ustawę "O objęciu władzy państwowej nad Ziemią Wileńską". Litwa Środkowa powstała w październiku 1920 r., w wyniku inspirowanego przez Józefa Piłsudskiego „buntu” 1. Dywizji Litewsko-Białoruskiej gen. Żeligowskiego, w której w większości służyli Polacy z Wileńszczyzny. 20 lutego 1922 r. sejm Litwy Środkowej przyjął uchwałę o przyłączeniu Litwy Środkowej do Rzeczpospolitej Polskiej. Przez cały okres międzywojenny Litwini zgłaszali pretensje do tego terytorium, co było jednym z powodów złych stosunków polsko-litewskich.
14 maja 1922
Wręczenie sztandaru 74. Pułkowi Piechoty.
16 maja 1922
W Rapallo (Włochy) został zawarty układ radziecko-niemiecki. Porozumienie podpisane przez Komisarza Spraw Zagranicznych RFSRR Gieorgija Cziczerina i Ministra Spraw Zagranicznych Niemiec Walthera Rathenaua przerwało izolację Rosji Sowieckiej na arenie międzynarodowej. Wkrótce układ został rozszerzony i doprowadził do zawiązania bliskiej współpracy gospodarczej, politycznej i militarnej niemiecko-sowieckiej. W wyniku porozumienia Niemcy mogli prowadzić badania nad rodzajami broni, których posiadania zabraniał im traktat wersalski.
20 czerwca 1922
Oddziały Wojska Polskiego dowodzone przez gen. Stanisława Szeptyckiego wkroczyły, do przyznanej Polsce w wyniku III powstania śląskiego, części Górnego Śląska. Wkraczające wojska były uroczyście witane przez mieszkańcow. Przejmowanie przyznawanych Polsce ziem trwało do 4 lipca. Formalne przekazanie terytorium Polsce przez Międzysojuszniczą Komisję Rządzącą i Plebiscytową na Górnym Śląsku miało miejsce 14 lipca.
16 lipca 1922
Podpisanie aktu przyłączenia części Górnego Śląska do Polski.
Decyzją traktatu wersalskiego, podpisanego pomiędzy Niemcami a państwami ententy w 1919 r., na Górnym Śląsku miał się odbyć plebiscyt, decydujący o przyłączeniu tego terytorium do Polski lub Niemiec. Plebiscyt poprzedziły dwa powstania ludności, skierowane przeciwko Niemcom, w 1919 i 1920 r. Wynik plebiscytu, przeprowadzonego w marcu 1921 r. okazał się niekorzystny dla Polski. Niezadowoleni Ślązacy rozpoczęli III powstanie, które trwało od 3 maja do 5 lipca1921 r. W jego wyniku Międzysojusznicza Komisja Rządząca i Plebiscytowa na Górnym Śląsku podjęła 12 października 1921 r. decyzję o korzystniejszym dla Polski podziale spornego obszaru; Polsce przyznano 1/3 terytorium z większością zakładów przemysłowych. W czerwcu 1921 r. Wojsko Polskie zaczęło obejmować przyznany Polsce obszar. 16 lipca w Katowicach podpisano akt przyłączenia części Górnego Śląska do Polski.
9 października 1922
Wręczenie sztandaru 9. Pułkowi Piechoty.
22 listopada 1922
Wręczenie sztandaru 6. Pułkowi Piechoty Legionów.
9 grudnia 1922
Wręcznie sztandaru 11. Pułkowi Piechoty
31 stycznia 1923
Rozstrzelanie Eligiusza Niewiadomskiego zabójcy Gabriela Narutowicza.

Gabriel Narutowicz został wybrany przez Sejm na urząd prezydenta 9 grudnia 1922 r. Po jego wyborze prawicowe ugrupowania rozpoczęły agresywną kampanię prasową przeciw nowowybranemu prezydentowi-elektowi. W efekcie atmosfery panującej w Warszawie tuż po jego wyborze, 16 grudnia 1922 r., Eligiusz Niewiadomski dokonał w Zachęcie zamachu na życie I prezydenta II Rzeczpospolitej. Prezydent Narutowicz zginął na miejscu. Wyrokiem sądu zamachowiec, Eligiusz Niewiadomski, został skazany na śmierć przez rozstrzelanie. Wyrok wykonano 31 stycznia 1923 r.
15 marca 1923
Rada Ambasadorów państw Ententy uznała wschodnią granicę Polski.
13 kwietnia 1923
Ferdynand Foch mianowany Marszałkiem Polski.

Ferdynand Foch był jednym z najwybitniejszych francuskich dowódców I wojny światowej. Od 1917 r. pełnił funkcję szefa Sztabu Generalnego, a od 1918 r. przewodniczącego Rady Wojennej Sprzymierzonych. Za zasługi mianowano go Marszałkiem Francji. Otrzymał również brytyjski stopień Field Marshal. Jako zwolennik utworzenia silnej Polski wymusił w 1919 r. na Niemcach zaprzestanie ofensywy przeciw powstańcom wielkopolskim i doprowadził do zawarcia rozejmu w Trewirze. W 1921 r. podczas wizyty we Francji marszałek Polski Józef Piłsudski dokonał dekoracji Ferdynanda Focha Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militarii odpiętym z własnego munduru. 13 kwietnia 1923 r. uhonorowano Ferdynanda Focha stopniem marszałka Polski jako wyraz uznania dla jego zasług dla odrodzonego państwa polskiego. Wręczenie nominacji i symbolu stopnia – buławy marszałkowskiej dokonał Minister Spraw Wojskowych gen. dyw. Kazimierz Sosnkowski 2 maja 1923, witając go na dworcu po przekroczeniu granicy Polski. 3 maja marszałek Foch wziął udział w uroczystości odsłonięcia na Placu Saskim w Warszawie pomnika księcia Józefa Poniatowskiego – jedynego obcokrajowca, który otrzymał tytuł marszałka Francji. Marszałek Foch został również odznaczony Orderem Orła Białego i Krzyżem Wielkim z Gwiazdą Orderu Virtuti Militari. Otrzymał też tytuły doktora honoris causa znanych polskich uczelni wyższych.
29 kwietnia 1923
Otwarcie tymczasowego portu wojennego w Gdyni.
Na podstawie traktatu wersalskiego Polska uzyskała dostęp do Bałtyku. Na przyznanym wąskim odcinku wybrzeża nie było żadnego portu mogącego obsługiwać statki dalekomorskie ani pełnić funkcji bazy Polskiej Marynarki Wojennej. Władze polskie podjęły zatem decyzję o budowie w miejscowości Gdynia, znajdującej się w najbardziej dogodnym miejscu polskiego wybrzeża portu morskiego i wojennego. Prace rozpoczęto jesienią 1920 r. Budową kierował inż. Tadeusz Wenda. Otwarcie tymczasowego portu wojennego i przystani dla rybaków w Gdyni odbyło się w obecności prezydenta Stanisława Wojciechowskiego i premiera Władysława Sikorskiego 29 kwietnia 1923 r. Uroczystość uświetniła wizyta okrętów z Wielkiej Brytanii, Francji i Estonii. Pierwszy pełnomorski statek handlowy zawinął do portu 13 sierpnia 1923 r. Gdynia bardzo szybko się rozwijała , uzyskując w 1926 r. prawa miejskie. W 1933 r. przeładunek towarów w porcie był większy niż w niedalekim Gdańsku. W przededniu wybuchu II wojny światowej Gdynia z małej wioski przeistoczyła się w studwudziestotysięczne miasto, stając się wizytówką osiągnięć II RP.
2 maja 1923
Początek wizyty marszałka Ferdynada Focha w Polsce.
14 maja 1923
Zakończenie wizyty marszałka Ferdynanda Focha w Polsce.
30 maja 1923
Marszałek Józef Piłsudski złożył prośbę o dymisję ze stanowiska Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Została ona przyjęta 9 czerwca. Zastąpił go na tym stanowisku gen. dyw. Stanisław Haller.
1 czerwca 1923
Wręczenie sztandaru 78. Pułkowi Piechoty.
2 lipca 1923
Marszałek Józef Piłsudski zrezygnował z pełnienia stanowiska przewodniczącego Ścisłej Rady Wojennej. Aktem tym Piłsudski wycofał się z życia politycznego Polski, przenosząc się na stałe do Sulejówka. Powrócił do polityki w wyniku przewrotu majowego w 1926 r.
15 sierpnia 1923
Po raz pierwszy obchodzono Święto Żołnierza.

W uznaniu zasług Wojska Polskiego w walkach o niepodległość i granice Rzeczypospolitej w latach 1918-1922 Minister Spraw Wojskowych gen. Stanisław Szeptycki ustanowił rozkazem z 4 sierpnia 1923 r. Święto Żołnierza. W dniu tym wojsko i społeczeństwo czci chwałę oręża polskiego, której uosobieniem i wyrazem jest żołnierz. W rocznicę wiekopomnego rozgromienia nawały bolszewickiej pod Warszawą święci się pamięć poległych w walkach z wiekowym wrogiem o całość i niepodległość Polski. Datę święta związano z katolickimi obchodami Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. 15 sierpnia, pomimo, że nie było świętem państwowym, obchodzono równie uroczyście jak 3 Maja i 11 Listopada. Po II wojnie światowej świętowano je do 1947 r.; później polskie władze komunistyczne zlikwidowały je, ponieważ przypominało ono o zwycięstwie Wojska Polskiego nad Armią Czerwoną. Od 1950 r. Dzień Wojska Polskiego obchodzono 12 października, w rocznicę bitwy pod Lenino z 1943 r. Bitwa ta była chrztem bojowym 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, powstałej z inicjatywy komunistów latem 1943 r. w ZSRR. Ponownie 15 sierpnia stało się Świętem Wojska Polskiego na mocy ustawy sejmowej z 1992 r.
13 października 1923
Dwóch oficerów Wojska Polskiego, sympatyzujących z komunistami, doprowadziło do wybuchu w prochowni warszawskiej Cytadeli.
27 października 1923
Wręczenie sztandaru 14. Pułkowi Piechoty.
6 listopada 1923
W Krakowie doszło do zbrojnych, krwawych starć protestujących robotników z wojskiem. Powodem demonstracji robotniczych była hiperinflacja, bezrobocie i łamanie praw pracowniczych. Zginęło 18 robotników, a kilkudziesięciu zostało rannych.
14 marca 1924
Rada Ligi Narodów przyznała Polsce Westerplatte. Po odzyskaniu niepodległości Polska uzyskała stuczterdziestokilometrowy dostęp do wybrzeża Bałtyku. Niestety, na tym terenie nie było żadnego portu dalekomorskiego. Jednocześnie traktatem wersalskim w 1920 r. Gdańsk i jego okolice uznano za Wolne Miasto, pod ochroną Ligi Narodów. We wrześniu 1920 r. w mieście pojawił się polski oddział, który miał zapewnić bezpieczeństwo transportom wojskowym sprowadzanym przez gdański port do Polski. Senat Gdański wielokrotnie protestował przeciwko wykorzystywaniu Gdańska do sprowadzaniu materiału wojennego dla Polski, argumentując to m.in. niebezpieczeństwem wybuchu i groźbą zniszczenia części portu. Dlatego już w 1921 r. pojawił się pomysł by wydzielić z terenu miasta część, która zostałaby przekazana stronie polskiej w celach przeładunkowych. Rada Ligi Narodów przyznała Polsce półwysep leżący przy ujściu Wisły do morza nazywany Westerplatte. W 1926 r. na tym terenie, gdzie wcześniej znajdowało się uzdrowisko, wybudowano basen amunicyjny i magazyny. Powstała w ten sposób Wojskowa Składnica Tranzytowa. We wrześniu 1939 r. siedmiodniowa obrona składnicy przed Niemcami stała się jednym z symboli obrony kraju przed agresją.
4 maja 1924
Wręczenie sztandaru 1. Pułkowi Strzelców Konnych.
23 maja 1924
Uchwalenie ustawy o powszechnym obowiązku służby wojskowej.
3 sierpnia 1924
Mimo zakończenia wojny polsko-bolszewickiej podpisaniem traktatu pokojowego w Rydze w marcu 1921 r., stosunki polsko-sowieckie pozostawały napięte. Rosjanie wysyłali na polskie terytorium terrorystyczne grupy dywersyjne, mające na celu destabilizację sytuacji na polskich kresach wschodnich, jednocześnie podkreślając że granica polsko-sowiecka została wytyczona z pogwałceniem zasad samostanowienia narodów. Akcje dywersyjne nasilały się i tylko w 1924 r. na polsko-sowieckim pograniczu miało miejsce ponad 200 napadów i akcji dywersyjnych w których było zaangażowanych ok. 1000 dywersantów. W wyniku ich działań zginęło co najmniej 54 osoby. Największym z tych napadów był atak przeprowadzony w nocy z 3 na 4 sierpnia 1924 r. na Stołpce - miasto powiatowe w województwie nowogródzkim. Podczas napadu zginęło 7 policjantów oraz urzędnik starostwa. Dodatkowo dywersanci ograbili miejscową ludność. Napad ten stał się bezpośrednią przyczyną utworzenia strzegącego wschodnich granic kraju Korpusu Ochrony Pogranicza, któremu szybko i zdecydowanie udało się powstrzymać podobne ataki.
12 września 1924
Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych, gen. Władysława Sikorskiego o utworzeniu Korpusu Ochrony Pogranicza.
28 listopada 1924
Poświecenie kaplicy przez bp. Bolesława Twardowskiego na Cmentarzu Obrońców Lwowa we Lwowie.
24 stycznia 1925
Uchwała Rady Ministrów o wybudowaniu Grobu Nieznanego Żołnierza w Warszawie.
4 lutego 1925
Przedłożenie na posiedzeniu Rady Ministrów przez Ministra Spraw Wojskowych gen. Władysława Sikorskiego projektu ustawy o rozbudowie floty wojennej (tzw. mały program). Zakładał on budowę 9 okrętów podwodnych, 3 kontrtorpedowców, oraz rozbudowę baz floty. Koszt programu miał wynieść 66,5 mln zł.
25 kwietnia 1925
Uchwałą Rady Ministrów ustanowiono Medal 3 Maja, nadawany za pracę na rzecz Rzeczpospolitej i wybitne osiągnięcia na niwie sportowej.
19 maja 1925
Kmdr Jerzy Świrski zastąpił wiceadm. Kazimierza Porębskiego na stanowisku szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej.
4 października 1925
Uroczyste wręczenie regulaminowego sztandaru 50. Pułkowi Piechoty.
11 października 1925
Wręczenie sztandaru 20. Pułkowi Ułanów.
29 października 1925
Na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie dokonano wyboru bezimiennych zwłok, które spoczęły w Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie.
1 listopada 1925
Utworzenie w Grudziądzu Oficerskiej Szkoły Lotnictwa, poprzedniczki dęblińskiej Szkoły Orląt.
2 listopada 1925
Uroczystość złożenia trumny z ciałem bezimiennego obrońcy Lwowa z 1918 r. w Grobie Nieznanego Żołnierza.

Pierwsza wojna światowa była dla społeczeństw Europy traumatycznym wydarzeniem. Na frontach Wielkiej Wojny poległo około ośmiu milionów żołnierzy. Wielu z nich zostało pochowanych w bezimiennych mogiłach. Na zachodzie Europy pojawiła się idea budowy Grobu Nieznanego Żołnierza jako wyraz hołdu i pamięci o tysiącach bezimiennych żołnierzy. Jej inicjatorem był Francuz Fryderyk Simon, którego trzej synowie polegli na wojnie. We Francji Grób Nieznanego Żołnierza umieszczono pod Łukiem Triumfalnym, w Wielkiej Brytanii prochy nieznanego żołnierza złożono w Opactwie Westminsterskim. W Polsce, która po 123 latach zaborów w 1918 r. odzyskała niepodległość również chciano w podobny sposób uczcić bezimiennych obrońców ojczyny. W grudniu 1923 r., z inicjatywy prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego, powołano Tymczasowy Komitet Budowy Pomnika Nieznanego Żołnierza. Zdecydowano, że Grób Nieznanego Żołnierza zostanie umieszczony pod arkadami Pałacu Saskiego w Warszawie. W pałacu mieścił się wtedy Sztab Generalny Wojska Polskiego. W 1923 r. na placu przed pałacem ustawiono pomnik polskiego bohatera narodowego, poległego w Bitwie Narodów pod Lipskiem, księcia Józefa Poniatowskiego. W 1924 r. w drodze losowania wybrano jedno z piętnastu pobojowisk z okresu walk niepodległościowych w latach 1918-1921. Okazał się nim na Lwów, o który w latach 1918-1919 walczono z Ukraińcami, a rok później odpierano pod miastem najazd bolszewicki. Z cmentarza orląt we Lwowie ekshumowano trzy trumny. 29 października 1925 r. Jadwiga Zarugiewiczowa, matka, której dwóch synów poległo na w walkach za ojczyznę, wybrała jedną z trzech trumien. Po uroczystości pożegnania nieznanego żołnierza we Lwowie, w asyście wojskowej, specjalnym pociągiem zwłoki zostały przewiezione do Warszawy. W Dzień Zaduszny 2 listopada 1925 r., po mszy w warszawskiej katedrze, złożono trumnę z ciałem nieznanego żołnierza w kolumnadzie Pałacu Saskiego. Na płycie grobu umieszczono napis: „TU LEŻY ŻOŁNIERZ POLSKI POLEGŁY ZA OJCZYZNĘ”. W czasie II wojny światowej Pałac Saski został przez Niemców wysadzony. Ocalał tylko fragment kolumnady pod którą znajdował się grób. Po wyzwoleniu Warszawy w 1945 r. żołnierze Wojska Polskiego zaciągnęli ponownie wartę honorową przed grobem.
7 grudnia 1925
Liga Narodów przyznała Polsce prawo do utrzymywania straży wojskowej na Westerplatte.

Po odzyskaniu niepodległości Polska uzyskała dostęp do wybrzeża Bałtyku długości 140 km. Jednak na całym polskim wybrzeżu morskim nie było ani jednego portu dalekomorskiego. Zgodnie z postanowieniami traktatu wersalskiego w 1920 r. na terenie Gdańska i okolic utworzono Wolne Miasto Gdańsk, które znajdowało się pod protektoratem Ligi Narodów. Większość jego mieszkańców stanowili Niemcy. W czasie wojny polsko-bolszewickiej gdańscy dokerzy odmówili rozładunku transportu broni dla Polaków, dlatego we wrześniu 1920 r. w mieście pojawił się polski oddział, który miał zapewnić bezpieczeństwo transportom wojskowym sprowadzanym przez gdański port do Polski. Senat Gdańska wielokrotnie protestował przeciwko sprowadzaniu materiału wojennego do Polski drogą morską, argumentując to m.in. niebezpieczeństwem wybuchu i groźbą zniszczenia części instalacji portowych. Dlatego już w 1921 r. pojawił się pomysł, by wydzielić na terenie miasta rejon, który służyłby stronie polskiej do celów przeładunkowych. Liga Narodów przyznała Polsce Westerplatte, półwysep leżący przy ujściu Wisły do morza. W 1926 r. na terenie dawnego uzdrowiska, po wybudowaniu basenu amunicyjnego i magazynów, powstała Wojskowa Składnica Tranzytowa. Teren składnicy został doskonale przygotowany do obrony poprzez wybudowanie umocnień. We wrześniu 1939 r. siedmiodniowa obrona składnicy przed Niemcami stała się jednym z symboli obrony kraju przede agresją niemiecką..
18 stycznia 1926
Na Westerplatte wylądowali pierwsi polscy żołnierze przywiezieni na pokładzie ORP "Mewa".
26 marca 1926
Polska i Rumunia zawarły umowę o przedłużeniu traktatu gwarancyjnego. Był to układ wymierzony w Rosję Sowiecką, zawarty w Bukareszcie 3 marca 1921 r.
12 maja 1926
Początek przewrotu majowego.

Józef Piłsudski organizator polskich legionów w czasie I wojny światowej, bohater wojny polsko-bolszewickiej, uhonorowany tytułem pierwszego marszałka Polski w 1923 r. odsunął się od życia politycznego i osiadł w swoim dworku w Sulejówku pod Warszawą. Jednak niepewna sytuacja polityczna Polski, będąca wynikiem zarówno konfliktów wewnętrznych młodej demokracji parlamentarnej, jak i zagrożenie ze strony dwóch nieprzyjaznych Polsce sąsiadów: Niemiec i ZSRR, sprawiły że Piłsudski podjął decyzję powrotu na scenę polityczną drogą zamachu stanu. Marszałka poparli dawni towarzysze legionowi pełniący często wysokie stanowiska wojskowe, lecz część jednostek opowiedziała się za legalnym rządem. Do pierwszych starć doszło na moście Kierbedzia w Warszawie. Siłami wiernymi rządowi dowodził w Warszawie gen. Tadeusz Rozwadowski, zaś wojskami popierającymi marszałka gen. Gustaw Orlicz-Dreszer. W bratobójczych walkach w stolicy, które trwały do 15 maja, zginęło 215 żołnierzy i 164 cywilów, a około 920 osób zostało rannych. W wyniku zamachu upadł rząd Wincentego Witosa, a prezydent Stanisław Wojciechowski podał się do dymisji. Od czasu zamachu majowego Polska zaczęła zdążać w kierunku rządów autorytarnych, określanych mianem sanacji (z łac. sanare – leczyć), czego uwieńczeniem było uchwalenie nowej konstytucji w kwietniu 1935 r. Józef Piłsudski, pomimo że objął tylko funkcję Ministra Spraw Wojskowych oraz nowoutworzone stanowisko Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, sprawował faktyczną władzę w kraju.
15 maja 1926
Zakończyły się walki oddziałów wiernych rządowi ze zwolennikami Józefa Piłsudskiego, który dwa dni wcześniej rozpoczął próbę zbrojnego przejęcia władzy w państwie w drodze tzw. zamachu majowego. Rząd Wincentego Witosa podał się do dymisji, a prezydent Stanisław Wojciechowski złożył swój urząd. W walkach na ulicach Warszawy zginęło 215 żołnierzy i 164 cywilów.
6 sierpnia 1926
Powstanie Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych. Prezydent RP Ignacy Mościcki wydał dekret o organizacji najwyższych władz państwowych, na mocy którego powołano GISZ. W świetle nowych przepisów Generalny Inspektor Sił Zbrojnych był przewidziany na wypadek wojny na stanowisko Naczelnego Wodza. Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych został marszałek Józef Piłsudski, który pełnił również funkcję Ministra Spraw Wojskowych.
27 sierpnia 1926
Początek lotu por. pil. Bolesława Orlińskiego na trasie Warszawa-Tokio-Warszawa, liczącej 10300 km. Pilotowi towarzyszył mechanik Leon Kubiak. Przelotu, zakończonego 25 września 1926 r., dokonano na maszynie typu Bréguet 19 A2. Płk pil. Orliński został odznaczony japońskim cesarskim Orderem Wschodzącego Słońca VI klasy oraz Złotym Medalem Cesarskiego Towarzystwa Lotniczego.
28 sierpnia 1926
Mianowanie marszałka Józefa Piłsudskiego Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych.

Na mocy dekretu z 6 sierpnia 1926 r. o organizacji najwyższych władz państwowych prezydent Ignacy Mościcki wyznaczył Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, który był przewidziany na stanowisko Naczelnego Wodza w wypadku wybuchu wojny. W czasie pokoju Generalny Inspektor był zastępcą Ministra Spraw Wojskowych w sprawach dotyczących przygotowania wojska do wojny. Minister musiał uzgadniać z Generalnym Inspektorem nominacje na wyższe stanowiska wojskowe. Kierownictwo nad siłami zbrojnymi podzielono na tor pokojowy, który podlegał Ministrowi Spraw Wojskowych, i tor wojenny, za który odpowiedzialny był przez GISZ. Generalny Inspektor ponosił odpowiedzialność tylko przed Prezydentem RP.
26 lutego 1927
Mazurek Dąbrowskiego, zwany pierwotnie Pieśnią Legionów Polskich, powstał po utracie niepodległości przez Polskę pod koniec XVIII w. we Włoszech. W 1797 r. gen. Jan Henryk Dąbrowski, na terenie kontrolowanej przez Francuzów Republiki Lombardzkiej utworzył Legiony Polskie. Walczyły one u boku wojsk francuskich. Dla tych oddziałów Józef Wybicki napisał pieśń we włoskiej miejscowości Reggino Nell`Emilia w dniach 16-19 lipca 1797 r. Muzykę zaś zaczerpnął z polskiej ludowej melodii mazura. Pieśń rozpoczynały słowa: „Jeszcze Polska nie umarła póki my żyjemy”, a jej tekst nawiązywał do aktualnych ówcześnie wydarzeń historycznych m.in.: rozbiorów i walki Polaków u boku Napoleona. Stała się ona niezwykle popularna w XIX w., kiedy nie istniała państwowość polska. Po odzyskaniu niepodległości okólnikiem Ministra Spraw Wewnętrznych Mazurek Dąbrowskiego został ogłoszony polskim hymnem narodowym.
28 lutego 1927
Wręczenie sztandaru 31. Pułkowi Strzelców Kaniowskich.

Pułk został utworzony z połączenia 31. Włocławskiego Pułku Piechoty i 15. Pułku Piechoty 4. Dywizji Strzelców Polskich. Wchodził w skład 10. Dywizji Piechoty. Za męstwo wykazane podczas kampanii 1939 r. sztandar pułku został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy.
21 marca 1927
Powstał Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, podległy Ministerstwu Spraw Wojskowych.
14 kwietnia 1927
Oficerska Szkoła Lotnictwa została przeniesiona z Grudziądza do Dęblina.
26 października 1927
Do Polski sprowadzono urnę z sercem Tadeusza Kościuszki.
21 grudnia 1927
Utworzono w Warszawie Państwowe Zakłady Lotnicze. Powstały na bazie istniejacych Centralnych Warszatów Lotniczych.
19 marca 1928
Przekształcenie Centalnych Warsztatów Samochodowych w Państwowe Zakłady Inżynierii. Produkowano w nich między innymi czołgi, samochody i motocykle będące na wyposażeniu Wojska Polskiego.
6 maja 1928
Do służby wszedł szkuner szkolny ORP "Iskra". Był to trzymasztowy okręt, który służył jako szkolny żaglowiec dla podchorążych Marynarki Wojennej. Pozostawał w służbie do 1977 r. Przez 49 lat przepłynął pod polską banderą 201. tys Mm.
9 maja 1928
Wręczenie sztandaru 6. Pułkowi Strzelców Podhalańskich.
1 czerwca 1928
Wręczenie sztandaru 19. Pułkowi Piechoty „Odsieczy Lwowa”.
19 października 1928
Przekształcenie Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Szkołę Podchorążych Marynarki Wojennej.
8 listopada 1928
Nowy patron pl. Saskiego.

Przemianowanie Placu Saskiego w Warszawie na Plac Marszałka Józefa Piłsudskiego. Jedemu z najpiękniejszych placów warszawskich powstałemu w 1791 r. zmieniono nazwę na część zwycięskiego dowódcy Wojska Polskiego z 1920 r.
25 listopada 1928
Wręczenie sztandaru 25. Pułkowi Piechoty.
4 lutego 1929
Ratyfikowanie przez Polskę protokołu genewskiego o zakazie stosowania broni chemicznej.
20 maja 1929
Wręczenie sztandaru 57. Pułkowi Piechoty.
30 czerwca 1929
W mauzoleum w Tarnowie pochowano prochy gen. Józefa Bema sprowadzone z Syrii.
8 lipca 1930
Wcielenie do służby ORP „Wicher”, pierwszego w Polskiej Marynarce Wojennej niszczyciela. Okręt został zbudowany we francuskiej stoczni Chantiers Naval Français w Blainville. Był flagowym okrętem dywizjonu niszczycieli. Wziął udział w kampanii wrześniowej. Został zatopiony przez niemieckie lotnictwo 3 września 1939 r.
29 października 1930
Ustanowienie Krzyża i Medalu Niepodległości.

Incjatorką powstania odznaczenia była Aleksandra Piłsudska, a projektantem prof. Mieczysław Kotarbiński. Odznaczenie miało trzy klasy: Krzyż Niepodległości z Mieczami, Krzyż Niepodległości i Medal Niepodległości. Do odznaczenia miały prawo osoby, które "zasłużyły się czynnie dla niepodległości Polski w okresie przed wojną światową lub podczas jej trwania oraz w okresie walk orężnych polskich w latach 1918 – 1921, z wyjątkiem wojny polsko-bolszewickiej na obszarze Polski". Do 1939 r. otrzymało je 88753 osób.
22 grudnia 1930
Podczas Międzynarodowego Salonu Lotniczego w Paryżu sukces odniósł prototyp polskiego samolotu myśliwskiego PZL P-6, konstrukcji inż. Zygmunta Puławskiego.
21 marca 1931
Śmierć w wypadku lotniczym Zygmunta Puławskiego, polskiego inżyniera i konstruktora lotniczego. Był on twórcą polskich samolotów myśliwskich serii P.
20 sierpnia 1931
Wszedł do służby w Polskiej Marynarki Wojennej pierwszy okręt podwodny ORP „Ryś”. Wpłynął on do portu w Gdyni. Jednostka została zbudowana we francuskiej stoczni w Nantes. ORP "Ryś" walczył w kampanii 1939 r., a następnie został wraz dwoma innymi okrętami podwodnymi został internowany w Szwecji. Po wojnie powrócił do kraju i do 1955 r. służył w PMW.
20 lutego 1932
Podniesienie polskiej bandery na okręcie podwodnym ORP "Żbik".

Powstawała w 1918 r. Polska Marynarka Wojenna początkowo używała okrętów, które otrzymała na mocy traktatu wersalskiego od Niemiec w ramach reparacji wojennych. Na przełomie lat 20. i 30. XX w. podjęto program rozbudowy sił morskich, w którym zakładano m.in. utworzenie Dywizjonu Łodzi Podwodnych, który liczyłby 3 okręty podwodne typu „Wilk”. Jednym z nich był ORP ''Żbik". Zbudowany został wstoczni Chantiers Naval Français we Francji. Do służby w Polskiej Marynarce Wojennej wszedł 20 lutego 1932 r. Uczestniczył w obronie wybrzeża w 1939 r. Z powodu uszkodzeń doznanych podczas sztormu nie był zdolny do przepłynięcia przez cieśniny duńskie i ewakuacji do Wielkiej Brytanii, dlatego też udał się do Szwecji, gdzie 25 września 1939 r. został internowany. Po zakończeniu wojny powrócił we wrześniu 1945 r. do kraju i do 1955 r. służył w Polskiej Marynarce Wojennej. Na minie postawionej przez „Żbika” 1 października 1939 r. zatonął niemiecki trałowiec „M-85”.
14 czerwca 1932
Niszczyciel ORP "Wicher" wszedł do portu w Wolnym Mieście Gdańsku i przycumował przy redzie portowej, wymuszając tym samym prawo port d'attache dla Polski. W prawie międzynarodowym oznacza to możliwość korzystania z danego portu jako macierzystego, a tego właśnie prawa Polsce odmawiał Senat Wolnego Miasta Gdańska. Dowódca eskadry brytyjskich okrętów, która tego dnia zawinęła do portu gdańskiego, złożył wizytę na pokładzie polskiej jednostki, honorując tym samym polskie uprawnienia. Był to tzw. kryzys gdański. Po tym wydarzeniu władze Gdańska zgodziły się na odnowienie dotychczasowych polskich przywilejów w Wolnym Mieście.
1 sierpnia 1932
Francuska misja wojskowa opuściła Polskę. Jej dotychczasowe zadania przejął ataszat ambasady francuskiej w Warszawie.
10 sierpnia 1932
Podniesienie bandery na kontrtorpedowcu ORP „Burza”.

Okręt ten wybudowano we francuskiej stoczni Chantiers naval français w Caen. Był to kontrtorpedowiec typu „Wicher”, który był uzbrojony w 4 działa kal. 130 mm, 2 armaty przeciwlotnicze kal. 40 mm, 4 przeciwlotnicze karabiny maszynowe oraz 6 wyrzutni torped kal. 550 mm i 2 wyrzutnie bomb głębinowych. Pierwszym dowódcą okrętu został kmdr Bolesław Sokołowski. W ramach operacji "Pekin", przeprowadzonej tuż przed wybuchem wojny, ORP „Burza” wraz z kontrtorpedowcami OORP „Błyskawicą” i „Gromem” odpłynął do Wielkiej Brytanii. Brał udział w kampanii norweskiej i francuskiej 1940 r. Podczas tej ostatniej we współdziałaniu z okrętami brytyjskimi ostrzelał niemieckie oddziały lądowe pod Sangatte. Uszkodzony przez niemieckie lotnictwo, po remoncie i przezbrojeniu ORP „Burza” pływał w osłonie konwojów. 22 lutego 1943 r. we współpracy z amerykańskim eskortowcem USS Campbell zatopił niemiecki okręt podwodny U-606. W 1944 r. polski okręt został jednostką szkolną. W 1951 r. OPR „ Burza” powrócił do Polski i do 1960 r. służył w Polskiej Marynarce Wojennej jako okręt obrony przeciwlotniczej. Do 1976 r. cumował przy nabrzeżu w porcie gdyńskim jako okręt-muzeum. Rok później okręt został zezłomowany.
28 sierpnia 1932
Pierwsze Międzynarodowe Zawody Samolotów Turystycznych tzw. Challenge zorganizowała w 1929 r. w Paryżu Międzynarodowa Federacja Lotnicza. Zwycięzcą ich został Niemiec Fritz Morzik dlatego też w roku następnym Challenge odbył się w Berlinie. W tej edycji wzięło udział 12 załóg z Polski, wśród nich por. pil. Franciszek Żwirko i mechanik inż. Stanisław Wigura na samolocie RWD-4. Zawody ukończyły cztery polskie załogi. Najlepsza z ekip zajęła 19 miejsce. Triumfatorem zawodów również okazał się Fritz Morzik, dlatego też kolejne zawody również zorganizowano w Niemczech. W 1932 r. Polska wystawiła 5 załóg m.in. por. pil. Franciszka Żwirkę i mechanika inż. Stanisława Wigurę na samolocie RWD-6 o numerze bocznym SP-AHN, specjalnie skonstruowanym na te zawody. Challenge składał się z próby technicznej, która dzieliła się na: ocenę techniczną, próbę prędkości minimalnej, próbę krótkiego startu i lądowania, próbę rozruchu silnika i składania skrzydeł, próbę zużycia paliwa. Po tej części konkursu załoga samolotu o numerze bocznym SP-AHN zajmowała 2 pozycję z liczbą 245 punktów. Polacy ustępowali tylko o dwa punkty włoskiej załodze pilota Ambrogio Colombo i mechanika Brioschi. Drugim elementem Międzynarodowych Zawodów Samolotów Turystycznych był 29 etapowy lot okrężny o długości 7363,2 km na trasie: „Berlin – Warszawa – Kraków – Praga – Brno – Wiedeń – Postumia – Vicenza – Rimini – Rzym – Florencja – Bellinzona – Turyn – Albenqa – Imperia – Cannes – Lyon –Sankt Gallen – Stuttgart – Bonn – Paryż – Deauville – Rotterdam – Dortmund – Hamburg – Kopenhaga – Laholm –Goteborg – Laholm – Kopenhaga – Hamburg – Berlin”. Po tym etapie na czoło wysunęła się polska załoga. Ostatnim elementem konkursu była próba prędkości maksymalnej, zrealizowana w formie wyścigu na trasie Berlin-Frankfurt nad Odrą-Doberlug-Berlin. Wyścig wygrała polska załoga zdobywając 461 punktów i tym samym zwyciężając w zawodach. Niestety, w niespełna miesiąc później polska załoga, lecąc na zlot lotniczy do Pragi, zginęła w wypadku lotniczym w okolicach Cieszyna. W kolejnym i ostatnim w historii Challenge`u zorganizowanym w Warszawie w 1934 r. również zwyciężyła polska załoga w składzie: kpt. pil. Jerzy Bajan i mechanik sierż. Gustaw Pokrzywka. Na pamiątkę zwycięstwa w Challenge’u od 1993 r. 28 sierpnia obchodzone jest święto Lotnictwa Polskiego.
11 listopada 1932
Odsłonięcie na placu Unii Lubelskiej w Warszawie Pomnika Lotnika autorstwa Edwarda Wittiga.
8 maja 1933
Kpt. Stanisław Skarżyński zakończył przelot przez Atlantyk polskim samolotem RWD-5 bis. W czasie lotu trwającego 20,5 godziny pilot pokonał trasę długości 3582 km między Saint-Louis w Senegalu a Maceió w Brazylii. Polski pilot ustanowił międzynarodowy rekord odległości w klasie II samolotów turystycznych, o masie własnej do 450 kg.
2 września 1933
Kpt. Franciszek Hynek i Zbigniew Burzyński zdobyli w Chicago I miejsce na Międzynarodowych Zawodach Balonów wolnych o Puchar Gordona Benetta.
6 października 1933
Odbyła się rewia kawalerii w Krakowie. 12 pułków kawalerii przedefilowało przed marszałkiem Józefem Piłsudskim.
5 maja 1934
Podpisano protokół przedłużający do 31 grudnia 1945 r. polsko-sowiecki pakt o nieagresji.
18 lipca 1934
W Warszawie rozpoczęły się międzynarodowe zawody samolotów turystycznych "Challenge", zorganizowane przez Międzynarodową Federację Lotniczą. Wzięło w nim udział 11 polskich ekip. Załoga w składzie kpt. pil. Jerzy Bajan i mechanik Gustaw Pokrzywka na maszynie RWD-9 zwyciężyła zdobywając puchar zawodów.
16 września 1934
Kpt. Jerzy Bajan i mechanik Gustaw Pokrzywka zwyciężyli w czwartej edycji Międzynarodowych Zawodów Samolotów Turystycznych, tzw. Challenge`u.
14 listopada 1934
Położenie stępki pod budowę stawiacza min ORP "Gryf".
12 maja 1935
Śmierć Józefa Piłsudskiego. Rada Ministrów jeszcze tego samego dnia oglosiła żałobę narodową. Pierwszy Marszałek Polski został pochowany w krypcie św. Leonarda na Wawelu. Trumna z ciałem Piłsudskiego wystawiona była w Belwederze do 14 maja. Następnie przewiezino ją do Krakowa specjalnym pociągiem, który zatrzymywał się na kolejnych stacjach, aby ludność mogła oddać hołd zmarłemu. W całym pogrzebie udział wzięło ok. 250 tys. osób. W krakowskich uroczystościach uczestniczyli przedstawiciele 16 państw. Rok później, 12 maja 1936 r., w grobie matki Marii z Bilewiczów Piłsudskiej, na wileńskim cmentarzu na Rossie, zostało złożone serce Marszałka.
13 maja 1935
Gen. Edward Rydz-Śmigły Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych.

Po śmierci marszałka Józefa Piłsudskiego gen. dyw. Edward Rydz-Śmigły został wyznaczony na stanowisko Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, a gen. bryg. Tadeusz Kasprzycki objął tekę Ministra Spraw Wojskowych. Dotychczas obie funkcje sprawował marszałek Piłsudski. GISZ został utworzony po zamachu majowym w 1926 r., na mocy dekretu Prezydenta RP. W wypadku wojny Generalny Inspektor Sił Zbrojnych był przewidziany na stanowisko Naczelnego Wodza. Do jego obowiązków należało kierowanie przygotowaniami sił zbrojnych RP do wojny. Na mocy okólnika premiera z lipca 1936 r. Edward Rydz-Śmigły został uznany za pierwszą osobę w państwie po prezydencie. Po ataku Niemiec na Polskę 1 września 1939 r. Edward Śmigły Rydz stał się Naczelnym Wodzem.
10 stycznia 1936
Wodownie trałowca ORP "Mewa".
9 kwietnia 1936
Dekretem prezydenta RP utworzono Fundusz Obrony Narodowej. Dysponował on dodatkowymi środkami na dozbrojenie armii, pochodzącymi z dotacji państwowych, jak i dobrowolnych ofiar składanych na ten cel przez całe społeczeństwo. Do maja 1939 r. FON zgromadził ok. 1 mld zł. W tej kwocie 37,7 mln to darowizny pochodzące od ludności.
12 maja 1936
Powstał Komitet Obrony Rzeczpospolitej. Komitet miał stanowić ciało pośredniczące miedzy rządem a wojskiem w zakresie przygotowań państwa do wojny. Przewodniczącym został prezydent RP, zastępcą Generalny Insperktor Sił Zbrojnych. Członkami komitetu byli premier i mistrowie spraw wojskowych, zagranicznych, wewnętrznych, skarbu, przemysłu i handlu. Dodatkowo w jego skład bez prawa głosowania wchodzili Szef Sztabu Głównego, jego zastepca i szef Administracji Armii.
3 lipca 1936
Powstanie Wyższej Szkoły Lotniczej.

Po zakończeniu I wojny światowej, powstające polskie lotnictwo wojskowe szkoliło personel w eskadrach. Na początku lat dwudziestych pilotów szkolono w Niższej Szkole Pilotów w Bydgoszczy oraz Wyższej Szkole Pilotów w Grudziądzu. Dopiero w 1925 r. roku otwarto w Grudziądzu Szkolę Podchorążych Lotnictwa, która miała kształcić oficerów tego rodzaju broni, zarówno pilotów jak i obserwatorów. W kilka lat później uczelnia została przeniesiona do Dęblina. Z upływem lat zaistniała konieczność szkolenia wyższych oficerów lotnictwa i artylerii przeciwlotniczej również dla potrzeb sztabów. W lipcu 1936 r. zarządzeniem Departamentu Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych powołano Wyższą Szkołę Lotniczą. Komendantem uczelni został płk dypl. inż. obserwator Stanisław Kuźmiński, dyrektorem naukowym ppłk dypl. Marian Romeyko. Szkolenie początkowo trwało rok. W 1938 r. podjęto decyzję o wprowadzeniu dwuletniego cyklu nauczania i przekształceniu szkoły w Wydział Lotniczy Wyższej Szkoły Wojennej. Do wybuchu II wojny światowej uczelnię ukończyło 77 absolwentów.
4 lipca 1936
Na mocy dekretu Prezydenta RP powołano do życia Inspektorat Obrony Powietrznej Państwa. Pierwszym inspektorem został gen. dyw. Gustaw Orlicz-Dreszer.
6 września 1936
Podpisanie układ w Rambouilet między Polską a Francją. Na mocy układu Francja o przyznała Polsce kredyt w wysokości 2,6 mld franków w złocie na dozbrojenie armii polskiej. Do 1939 r. jedynie niewielka część kredytu została wykorzystana.
1 października 1936
W Cowes w Wielkiej Brytanii zwodowano niszczyciel ORP "Błyskawica".
11 listopada 1936
Generał broni Edward Rydz-Śmigły został uroczyście mianowany marszałkiem Polski.
29 listopada 1936
Wodowanie stawiacza min ORP "Gryf".
13 grudnia 1936
Pierwszy lot próbny prototypu średniego bombowca PZL.37 Łoś. Samolot oblatywał pilot doświadczalny Jerzy Widawski. W trakcie lotu wykryto kilka usterek technicznych, które nie wpłynęły na dodatnią ocenę maszyny.
5 lutego 1937
Budowa Centralnego Okręgu Przemysłowego.

Polska, która w 1918 r. po 123 latach niewoli odzyskała niepodległość, nie posiadała własnego przemysłu zbrojeniowego. Jego zręby zaczęły powstawać w l. 20. XX w. Jednak najważniejszą inwestycją obronną Polski w okresie międzywojennym była budowa Centralnego Okręgu Przemysłowego. 5 lutego 1937 r. na posiedzeniu sejmowej komisji budżetowej wicepremier i minister skarbu Eugeniusz Kwiatkowski przedstawił plan jego budowy. Początkowo COP usytuowany był w środkowo-południowej części kraju, w widłach rzek Wisły i Sanu, ponieważ rejon ten był najbardziej oddalony od granic ze Związkiem Radzieckim i Niemcami. W ramach COP-u powstały m.in. zapora wodna i elektrownia w Rożnowie na Dunajcu, huta Stalowa Wola, zakłady lotnicze w Mielcu, fabryka kauczuku syntetycznego w Dębicy, fabryka obrabiarek i sprzętu artyleryjskiego w Rzeszowie. Ponadto dokonano rozbudowy istniejących wcześniej zakładów. Naterenie COP-u w nowo powstałych zakładach i ich bezpośrednim otoczeniu zatrudnienie znalazło ok. 107 tys. ludzi. W powstających zakładach uruchamiano produkcję m. in. armat przeciwlotniczych, haubic, celulozy, samolotów, amunicji. W przededniu II wojny światowej polski przemysł zbrojeniowy, niestety nadal w niedostatecznej liczbie, produkował niemal wszystkie rodzaje broni i sprzętu wojskowego. Był to sprzęt najwyżej klasy oparty na zagranicznych licencjach oraz na rodzimych konstrukcjach np. pistolety Vis wz. 35 kal. 9 mm, karabiny przeciwpancerne wz. 35 (UR) kal. 7,9 mm, armaty przeciwlotnicze wz. 36 Bofors kal. 40 mm; armaty przeciwpancerne wz. 36 kal 37 mm; granatniki wz.36, kal. 46, samoloty bombowe PZL-37 Łoś, czołgi lekkie 7 TP.
12 marca 1937
Rozkaz Ministra Spraw Wojskowoch o sformowaniu oddziałów Obrony Narodowej. Początkowo do tych jednostek kierowano ochotników narodowości polskiej przewidzianych do odbycia służby wojskowej, rezerwistów bez przydziału i bezrobotnych. Podczas kampanii 1939 r. oddziały ON liczyły około 52 tysięcy żołnierzy.
20 marca 1937
Początek budowy kombinatu Stalowa Wola, największej inwestycji w ramach Centalanego Okręgu Przemysłowgo.
23 kwietnia 1937
Sejm II Rzeczpospolitej IV kadencji ustawą sejmową ustanawił 11 listopada Świętem Niepodległości.
11 listopada 1937
Po raz pierwszy obchodzono Święto Niepodległości jako święto państwowe.
11 listopada 1937
Wręczenie sztandaru 1. Pułkowi Artlerii Lekkiej Legionów.
25 listopada 1937
Podniesienie bandery na niszczycielu ORP "Błyskawica".
11 marca 1938
Na granicy polsko-litewskiej został zastrzelony Stanisław Serafin, żołnierz Korpusu Ochrony Pogranicza. Incydent został wykorzystany do przedstawienia ultimatum Litwie. Przyjęte przez władze litewskie, doprowadziło do nawiązania stosunków dyplomatyczych między oboma państwami. Złe relacje między Polską i Litwą trwały od 1920 r., gdy ''zbuntowane" oddziały gen. Żeligowskiego zajęły całą Wileńszczyznę.
17 marca 1938
Ultimatum rządu polskiego wobec Litwy, z żądaniem nawiązania stosunków dyplomatycznych.
30 kwietnia 1938
Wprowdzenie w życie nowego planu mobilizacyjnego o kryptonimie "W". Plan zakładał postawienie w stan gotowości bojowej 3/4 sił zbrojnych, dzięki tajnemu powiadamianiu rezerwistów, poprzez dostarczanie kart powołania. Nie wymagało to ogłaszania mobilizacji powszechnej.
26 maja 1938
Wręczenie sztandarów: 8. Pułkowi Artylerii Lekkiej, 26. Pułkowi Artylerii Lekkiej, 28. Pułkowi Artylerii Lekkiej, 18. Pułkowi Artylerii Lekkiej oraz 4. Pułkowi Artylerii Ciężkiej. Uroczystość odbyła się na Polach Mokotowskich w Warszawie.
29 maja 1938
W Krakowie wręczono sztandary: 2. Pułkowi Artylerii Lekkiej i 10. Pułkowi Artylerii Ciężkiej.
19 czerwca 1938
Na lotnisku w Toruniu wręczono 12 sztandarów ufundowanych przez społeczeństwo oddziałom stacjonującym na Pomorzu. Sztandary m.in. otrzymały: 8. Pułk Artylerii Ciężkiej i Szkoła Podchorążych Artylerii z Torunia.
29 czerwca 1938
W Poznaniu w koszarach na Sołaczu gen. dyw. Juliusz .Rómmel wręczył sztandary oddziałom artylerii z Wielkopolski. Sztandary ufundowane przez społeczeństwo otrzymany m.in. 14. Wielkopolski Pułk Artylerii Lekkiej i 7. Wielkopolski Dywizjon Artylerii Konnej.
2 października 1938
Oddziały Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk”, dowodzone przez gen. Władysława Bortnowskiego, przekroczyły granicę z Czechosłowacją i wkroczyły na Zaolzie.
12 października 1938
Powstało miasto Stalowa Wola – jedna z największych inwestycji Centralnego Okręgu Przemysłowego.
24 października 1938
Podczas spotkania w Berlinie ministra spraw zagraicznych II Rzeczpospolitej Józefa Becka i sekretarza spraw zagranicznych Niemiec Joachima von Ribbentropa, władze III Rzeszy pierwszy raz poruszyły kwestię włączenia Wolnego Miasta Gdańska do Rzeszy i budowy eksterytorialnej autostrady oraz linii kolejowej przez polskie Pomorze.
22 listopada 1938
Wręczenie sztandaru 13. Dywizjonowi Artylerii Konnej.
27 listopada 1938
Potyczka na przełeczy ździarskiej pomiędzy 24. Pułkiem Ułanów a oddziałami czechosłowackim podczas zajmowania Spiszu.
10 lutego 1939
Do portu w Gdyni wpłynął okręt podwodny ORP „Orzeł” zbudowany w Holandii m.in. dzięki funduszom społecznym zebranym w ramach Funduszu Obrony Morskiej.
4 marca 1939
Rozpoczęcie przez Sztab Główny Wojska Polskiego prac nad planem operacyjnym wojny z Niemcami. Plan otrzymał nazwę "Zachód".
22 marca 1939
Początek częściowej mobilizacji Wojska Polskiego. Decyzja zapadała najwyższych władz państwowych została podjęta po zajęciu przez Niemców okręgu Kłajpedy. Mobilizacja miała charakter tajny. Generałowie przewidziani na stanowiska dowódców pierszorzutowych armii i samodzielnych grup operacyjnych otrzymali od marsz. Edwarda Rydza-Śmigłego wytyczne dotyczące zadań i ogólnego podziału sił. Do etatów wojennych zmobilizowano cztery dywizje piechoty i brygadę kawalerii.
6 kwietnia 1939
Ogłoszenie komunikatu o polsko-brytyjskich gwarancjach wzajemnych w przypadku niemieckiej agresji.
Rząd brytyjski, widząc nieskuteczność dotychczasowej polityki ustępstw wobec Niemiec, której punktem kulminacyjnym był traktat monachijski z 30 września 1938 r., zdecydował się na udzielenie Polsce 31 marca 1939 r. jednostronnych gwarancji w wypadku agresji ze strony III Rzeszy. Już 2 kwietnia do Londynu przybył polski minister spraw zagranicznych Józef Beck, na rozmowy z brytyjskim premierem Nevillem Chamberlainem i ministrem spraw zagranicznych Edwardem Woodem. W ich wyniku 6 kwietnia ogłoszono wspólny komunikat. Polska przyjęła brytyjskie gwarancje oraz złożyła podobną deklarację wobec Londynu. Następstwem rozmów było podpisanie 25 sierpnia 1939 r. pomiędzy oboma krajami układu sojuszniczego. Zobowiązywał on oba państwa do działania nie tylko w wyniku bezpośredniej agresji na sygnatariuszy układu, ale również w przypadku napaści niemieckiej na Wolne Miasto Gdańsk, Litwę, Luksemburg, Belgię i Holandię.
11 kwietnia 1939
Kanclerz Niemiec, Adolf Hitler wydał dyrektywę nakazującą opracowanie planu wojny z Polską. Otrzymał on kryptonim "Fall Weiss" ("Plan Biały").
16 kwietnia 1939
Wszedł do służby okręt podwodny ORP "Sęp".
28 kwietnia 1939
Niemcy wypowiedziały polsko-niemiecką deklarację o niestosowaniu przemocy podpisaną 26 stycznia 1934 r.
5 maja 1939
Przemowienie sejmowe ministra spraw zagraniczych Józefa Becka.

Po zajęciu Czechosłowacji wiosną 1939 r. nasiliły się niemieckie żądania terytorialne w stosunku do Polski. Pierwsze propozycje rewizji granic pojawiły się wkrótce po układzie monachijskim we wrześniu 1938 r., ale rozmowy dyplomatyczne prowadzone zimą z 1938 na 1939 r., nie rozwiązały narastającego kryzysu w stosunkach polsko-niemieckich. Żądania niemieckie obejmowały: włączenie terytorium Wolnego Miasta Gdańska do III Rzeszy i wyznaczenia eksterytorialnych linii komunikacyjnych łączących Niemcy z Prusami Wschodnimi. Zostały one odrzucone przez rząd II RP. Przemówienie polskiego ministra spraw zagranicznych Józefa Becka w parlamencie było odpowiedzią na wystąpienie kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera w Reichstagu z 28 kwietnia 1939 r. Wódz III Rzeszy w swoim wystąpieniu wypowiedział jednostronnie polsko-niemiecką deklarację o niestosowaniu przemocy z 1934 r. Minister Józef Beck w słynnym wystąpieniu sejmowym stwierdził: ''W Polsce nie znamy pojęcia pokoju za wszelka cenę. Jest tylko jedna rzecz w życiu ludzi, narodów i państw, która jest bezcenna: tą rzeczą jest honor". Przemówienie to przeszło do historii, jako wyraz nieustępliwego stanowiska Polski wobec żądań terytorialnych Hitlera.
19 maja 1939
Podpisanie w Paryżu protokołu wojskowego zobowiązującego Francję do podjęcia działań zbrojnych przeciwko III Rzeszy w przypadku jej agresji na Polskę.
17 czerwca 1939
Mjr Jerzy Sosnowski został skazany wyrokiem polskiego sądu za zdradę i współpracę z Niemcami na 15 lat więzienia. W latach 1926-1934 as polskiego wywiadu kierował polską placówką wywiadowczą w Berlinie o kryptonimie IN-3. Występując pod przybranym nazwiskiem Ritter von Nalecz zdobył m. in. niemiecki plan gry wojennej przeciw Polsce. W 1934 r. Sosnowski został zdekonspirowany i aresztowany przez Niemców, a następne skazany na dożywocie. W 1936 r. polski wywiad wymienił go za 7 agentów Abwehry.
17 lipca 1939
Początek wizyty gen. Williama Edmunda Ironside'a – szefa brytyjskiego Imperialnego Sztabu Generalnego w Warszawie. Polsko-brytyjskie rozmowy sztabowe trwały do 21 lipca. Brytyjski generał zapewnił w nich o lotniczym wsparciu dla Polski na wypadek wojny.
25 lipca 1939
Przekazanie aliantom Enigmy.

W Pyrach pod Warszawą, gdzie znajdował się polski ośrodek dekryptażu, odbyło się tajne spotkanie z przedstawicielami wywiadów brytyjskiego i francuskiego. Strona polska przekazała sojusznikom po jednym egzemplarzu polskiej repliki niemieckiej maszyny szyfrującej „Enigmy” wraz z dokumentacją i techniką dekryptażu. Polskim matematykom Marianowi Rejewskiemu, Jerzemu Różyckiemu i Henrykowi Zygalskiemu udało się rozpracować konstrukcję niemieckiej maszyny szyfrującej i zbudować jej replikę na początku lat 30. Dzięki przekazanym aliantom informajom mogli oni kontynuować prace nad Enigmą na południu Francji i w specjalnie zorganizowanym ośrodku w Bletchley Park w Wielkiej Brytanii.
14 sierpnia 1939
Początek tajnej mobilizacji alarmowej (tzw. „kartkowej”). Objęła ona jednostki, których garnizony znajdowały się na terenie Dowództwa Okręgu Korpusu nr II (Lublin) oraz 10. Brygady Kawalerii. W czasie mobilizacji do etatów wojennych rozwinięto 13. i 27. Dywizje Piechoty, Wołyńską Brygadę Kawalerii i zmotoryzowaną 10. Brygadę Kawalerii.
23 sierpnia 1939
Pakt Ribbentrop-Mołotow.

Kanclerz Niemiec Adolf Hitler, po dojściu do władzy był zdecydowany obalić istniejący od 1919 r. porządek wersalski. Odrzucił ograniczenia dotyczące zbrojeń, jakie zostały nałożone na Niemcy po klęsce w I wojnie światowej. Rozpoczął także wysuwanie żądań terytorialnych wobec sąsiadów. Ekspansja niemiecka doprowadziła aneksji Austrii oraz do rozbioru, a następnie zajęcia Czechosłowacji. Następnym celem stała się Polska. Początkowo Hitler pragnął doprowadzić do korzystnych dla Niemiec zmian terytorialnych bez użycia siły. Jednak władze II Rzeczpospolitej stanowczo odrzucały wszelkie próby zmian granic. Polityka zastraszania stosowana dotychczas przez Hitlera okazała się nieskuteczna, gdyż Polska zacieśniła sojusz z Francją i podpisała układ sojuszniczy z Wielką Brytanią. Zdecydowany na dokonanie inwazji Polski Hitler rozpoczął negocjacje z dyktatorem ZSRR Józefem Stalinem. Zawarcie sojuszu przez ZSRR z Niemcami było również zgodne z planami Stalina, który chciał by państwa europejskie pogrążone w wojnie wzajemnie się osłabiły, co umożliwiłoby opanowanie całej Europy przez Armię Czerwoną. Już w kwietniu 1939 r. rozpoczęto tajne negocjacje pod pretekstem rokowań handlowych. Jednocześnie w sierpniu 1939 r. ZSRR prowadził rozmowy o współpracy wojskowej z Francją i Wielką Brytanią. Zerwano je, gdy Stalin doszedł do porozumienia z Hitlerem w kwestii podziału stref wpływów w Europie Środkowo-Wschodniej. 23 sierpnia do radzieckiej stolicy przybył niemiecki minister spraw zagranicznych w celu podpisania traktu. W nocy podpisano pakt o nieagresji pomiędzy ZSRR i III Rzeszą. Nazwa paktu wywodzi się od nazwisk sygnatariuszy. Byli nimi minister spraw zagranicznych III Rzeszy Joachim von Ribbentrop i Komisarz Ludowy Spraw Zagranicznych ZSRR Wiaczesław Mołotow. Zawarcie paktu o nieagresji było wydarzeniem bez precedensu ponieważ oba państwa nie posiadały wspólnej granicy. Do układu był dołączony tajny protokół dotyczący podziału ziem i stref wpływów w Europie Środkowo-Wschodniej. Jeden z punktów stanowił, że: „W razie terytorialnych i politycznych zmian na obszarach należących do państwa polskiego strefy interesów Niemiec i ZSRR będą rozgraniczone wzdłuż linii rzek Narwi, Wisły i Sanu.”. Było to faktyczne porozumienie dotyczące IV rozbioru Polski. Mocarstwa zachodnie – sojusznicy Polski szybko uzyskały informacje na temat zapisów tajnego protokołu, nie poinformowały jednak władz polskich o planach Hitlera i Stalina. 1 września Niemcy zaatakowały Polskę, dwa i pół tygodnia później, 17 września wschodnią granicę Rzeczpospolitej przekroczyła także Armia Czerwona. Ostatecznego porozumienia co do podziału terytorium II Rzeczpospolitej obaj agresorzy dokonali na mocy Traktatu o Przyjaźni i Granicach z 28 września 1939 r. Zmieniał on bieg linii demarkacyjnej i w zamian za przekazanie Niemcom terenów pomiędzy środkową Wisłą a Bugiem, do radzieckiej strefy wpływów włączono Litwę. Stalin był najlepszym sojusznikiem Hitlera aż do agresji niemieckiej na Związek Radziecki w czerwcu 1941 r.
24 sierpnia 1939
Kolejna faza mobilizacji alarmowej (tzw. kartkowej). Objęła ona jednostki z okręgów korpusów położonych przy granicy z Niemcami, formacje przeznaczone do wzmocnienia granicy zachodniej oraz lotnictwo i obronę przeciwlotniczą. Rozpoczęto formowanie II rzutów dowództw armii. W wyniku tego etapu mobilizacji niejawnej do etatów wojennych rozwinięto 27 dywizji piechoty i 7 brygad kawalerii oraz jednostki lotnicze i obrony powietrznej.
25 sierpnia 1939
Zawarcie sojuszu polsko-brytyjskiego.

Rząd brytyjski widząc nieskuteczność uprawianej wobec Niemiec polityki appeasementu, która polegała na zaspakajaniu żądań wysuwanych przez kanclerza Niemiec Adolfa Hitlera zadecydował się na udzielnie Polsce 31 marca 1939 r. jednostronnych gwarancji w wypadku agresji ze strony III Rzeszy. Do Londynu już 2 kwietnia przybył polski minister spraw zagranicznych Józef Beck, który prowadził rozmowy z brytyjskim premierem i ministrem spraw zagranicznych. Ich wynikiem było ogłoszenie 6 kwietnia komunikatu o rozmowach. 25 sierpnia 1939 r. podpisano w Londynie układ o wzajemnej pomocy między Polską a Wielką Brytanią. Sygnatariuszem aktu ze strony polskiej był ambasador Edward Raczyński; w imieniu Wielkiej Brytanii dokument podpisał minister spraw zagranicznych Edward Wood lord Halifax. Traktat zobowiązywał obie strony do udzielenia sobie wzajemnej pomocy wojskowej w przypadku agresji na jednego z sygnatariuszy lub agresji pośredniej na Wolne Miasto Gdańsk, Litwę, Belgię i Holandię. Tajny załącznik określał, że sojusz został zawarty jedynie przeciw Niemcom. Traktat zawarto na pięć lat. Bezpośrednim jego efektem było przesunięcie przez Hitlera terminu ataku na Polskę, który pierwotnie był przewidziany na 26 sierpnia 1939 r. Wielka Brytania nie wywiązała się jednak ze zobowiązań sojuszniczych. Co prawda wspólnie z Francją wypowiedziała 3 września 1939 r. wojnę Niemcom, ale nie poszły za tym konkretne działania zbrojne. Na konferencjach w Jałcie i Poczdamie Wielka Brytania nie sprzeciwiła się pozostawieniu Polski w radzieckiej strefie wpływów.
26 sierpnia 1939
Incydent jabłonkowski. Kierowana przez oficera Abwehry por. Hansa Herznera grupa dywersyjna, nie poinformowana przez dowództwo o przesunięciu terminu ataku na Polskę, dokonała ataku na stację kolejową Mosty na Zaolziu i próbowała zająć tunel kolejowy pod Jabłonkowem. Dyweranci zostali odparci, a strona polska zażądała od Niemców przeprosiń i ukarania winnych.
30 sierpnia 1939
Ogłoszenie powszechnej mobilizacji.

Od wiosny 1939 r. Polska czyniła starania by przygotować się do odparcia spodziewanej agresji ze strony Niemiec, wzmacniając liczebność swojej armii i przygotowując plan wojny z Niemcami tzw. plan Z. Od 23 marca 1939 r. etapami prowadzono mobilizację tajną, bez obwieszczeń, wysyłając imienne karty wezwań do rezerwistów, którzy musieli stawić się w jednostkach. Za pomocą mobilizacji kartkowej rozwinięto do etatów wojennych 2/3 posiadanych sił. Znaczną część z nich przerzucono w pobliże granicy polsko niemieckiej. Narastające napięcie w stosunkach polsko-niemieckich spowodował zarządzenie przez prezydenta Ignacego Mościckiego od 31 sierpnia mobilizacji powszechnej. Wszyscy obywatele posiadający przydziały mobilizacyjne mieli się zameldować w jednostkach. Początkowo mobilizacja powszechna miała rozpocząć się 29 sierpnia. Jednakże na skutek interwencji ambasadora Francji Léona Noëla odroczono ją o dwa dni. Był to fakt bez precedensu. W toku mobilizacji powszechnej – do stanów wojennych rozwinięto 7 dywizji piechoty, brygadę pancerno-motorową, służby i większość jednostek pozadywizyjnych. Ogłoszenie mobilizacji powszechnej było ostatnim elementem przygotowywania Wojska Polskiego do odparcia spodziewanej agresji.
30 sierpnia 1939
Operacja "Pekin". Dywizjon kotrtorpedowców: OORP „Burza”, „Błyskawica” i „Grom” odpłynął do Wielkiej Brytanii. Decyzja o wysłaniu okrętów do portów sojusznika była podyktowana obawą, że wobec zbliżającego się wybuchu wojny i przewagi jaką niemiecka marynarka wojenna miała na Bałtyku, polskie jednostki zostaną zatopione przez nieprzyjaciela.
31 sierpnia 1939
Kanclerz Niemiec Adolf Hitler wydał dyrektywę o ataku na Polskę. Zgodnie z nią Wehrmacht przekroczył granicę polsko-niemiecką 1 września 1939 r.
1 września 1939
Agresja Niemiec na Polskę. Początek II wojny światowej.

O godz. 4.45 niemieckie siły zbrojne bez wypowiedzenia wojny przekroczyły północne, zachodnie i południowe granice Polski. Tuż przed rozpoczęciem ataku lądowego pierwsze niemieckie bomby spadły na miasto Wieluń, położone 30 km od granicy polsko niemieckiej. W mieście nie było żadnych oddziałów ani instytucji wojskowych. W wyniku terrorystycznego bombardowania otwartego miasta zniszczeniu uległo 75% budynków i zginęło bądź odniosło rany co najmniej 1000 osób. Jednak symbolicznie, za początek agresji Niemiec uznaje się atak na polską składnicę tranzytową na Westerplatte, na terenie Wolnego Miasta Gdańska. Niemiecki pancernik szkolny Schleswig-Holstein, kilka dni wcześniej, wpłynął do gdańskiego portu z kurtuazyjną wizytą, rozpoczął ostrzał polskiej placówki. Atakująca Polskę armia niemiecka miała dwukrotną przewagę w żołnierzach nad Wojskiem Polskim. Przewaga w artylerii wynosiła 3,2:1; w czołgach i samolotach 5:1. Wermacht do ataku na Polskę skierował wszystkie posiadane dywizje pancerne, lekkie i zmotoryzowane. Niemcy po raz pierwszy zastosowali na szeroką skalę taktykę wojny błyskawicznej – Blitzkriegu. Na głównych kierunkach uderzenia zmasowali oddziały pancerne, które wsparto silnym lotnictwem szturmowym. Niemiecki plan wojny o kryptonimie „Fall Weiss” zakładał koncentryczny atak z trzech stron: z Dolnego Śląska, Pomorza Zachodniego i Prus Wschodnich w kierunku stolicy Polski, Warszawy. Nieprzyjaciel planował szybkie zniszczenie jednostek polskich na zachód od Wisły. Polski plan obrony, tzw. „Plan Zachód”, zakładał stoczenie bitew w pobliży granic, w celu rozpoznania głównych kierunków ataku Niemców, a następnie wycofanie na linię rzek: Narwi, Wisły i Sanu, aby bronić się w oczekiwaniu na spodziewaną ofensywę sojuszników na froncie zachodnim: Francji i Wielkiej Brytanii. Według wcześniejszych ustaleń, miała ona nastąpić dwa tygodnie po agresji niemieckiej na Polskę. W razie przełamania przez Niemców głównej linii obrony, polskie oddziały miały wycofywać się na południowy-wschód, w pobliże granic Polski z Węgrami i Rumunią. Polskie plany załamały się, gdy zgromadzona w Abbeville brytyjsko-francuska Najwyższa Rada Wojenna, mimo wypowiedzenia wojny Niemcom w dniu 3 września przez oba sojusznicze rządy, podjęła decyzję o rezygnacji z działań ofensywnych na froncie zachodnim. Znając ustalenia z Abbeville i działając zgodnie z zawartym 23 sierpnia układem Ribbentrop-Mołotow Stalin uderzył na Polskę 17 września. Wojsko Polskie walczyło z przeważającymi siłami niemieckiego Wehrmachtu i radzieckiej Armii Czerwonej do początków października 1939 r. Mimo zajęcia kraju przez okupantów, władze polskie nigdy nie podpisały formalnej kapitulacji.
18 września 1939
Wobec nadciągających wojsk sowieckich marsz. Edward Rydz-Śmigły przekroczył wraz z rządem granicę polsko-rumuńską.
30 września 1939
Generał Władysław Sikorski premierem rządu polskiego.

W Paryżu zaprzysiężony na urząd Prezydenta RP Władysław Raczkiewicz powierzył gen. Sikorskiemu tworzenie nowego gabinetu. Oprócz funkcji premiera, gen. Sikorski objął również tekę ministra spraw wojskowych.