Walki pod Połockiem. Wojska polsko–litewskie rotmistrza Jana Boratyńskiego oraz Jerzego Radziwiłła pobiły część wojsk moskiewskich usiłujących zdobyć twierdzę Połock. Kniaziowie Rostowski i Oboleński, dwaj dowódcy moskiewscy, zginęli w walce. Reszta wojsk moskiewskich pod dowództwem Wasyla i Iwana Szujskich, które oblegały Połock, pod wrażeniem klęsk oraz na wieść o zbliżaniu się większej armii litewsko–polskiej, wycofała się spod miasta. 

W czasie I wojny północnej 8 jednostek duńskich dowodzonych przez admirała Franka zatopiło w zatoce puckiej 2 polskie okręty. Następnie Duńczycy wpłynęli do portu, zajęli i uprowadzili do Kopenhagi kilkanaście jednostek polskiej floty kaperskiej. W wyniku akcji eskadry admirała Franka polska flota kaperska straciła połowę stanu.

Pod Sałatami (pogranicze Żmudzi i Litwy) w czasie insurekcji kościuszkowskiej improwizowane wojska powstańcze pod dowództwem gen. lejt. Romualda Giedroycia zadały ciężką porażkę silniejszemu oddziałowi rosyjskiemu gen. por. ks. Siergieja Golicyna. Decydującym w bitwie okazał się atak oddziału kosynierów i pikinierów, którzy rozbili wycofujący się czworobok piechoty rosyjskiej. Dzięki temu zwycięstwu południowa Kurlandia (wraz z wcześniej zdobytą Lipawą) znalazła się pod kontrolą wojsk insurekcyjnych.

Kapitulacja Mantui. Walki o twierdzę trwały od połowy kwietnia, jednak regularne oblężenie rozpoczęło się 4 lipca. W skład wojsk broniących miasta wchodziły osłabione dwa bataliony II Legii polskiej (I i III) pod dowództwem gen. bryg. Józefa Wielhorskiego i szefa brygady Ludwika Dembowskiego – łącznie ok. 800 Polaków. Na mocy tajnego punktu układu kapitulacyjnego Austriacy siłą wcielili do swojej armii Polaków, których posądzali o dezercję z armii austriackiej. Przy walce jaka się wówczas wywiązała, kilku legionistów zabito, a sztandary II Legii zostały zniszczone.

W Pałacu Namiestnikowskim w Warszawie zmarł namiestnik Królestwa Polskiego gen. piech. Józef Zajączek. W wieku 16 lat wziął udział w konfederacji barskiej. Walczył wówczas w oddziałach hetmana koronnego Ksawerego Branickiego. Po upadku konfederacji krótko służył w armii francuskiej, a następnie powrócił do kraju, gdzie przyjął służbę w gwardii przybocznej hetmana Branickiego. Dzięki jego protekcji został w 1787 r. dowódcą (w stopniu pułkownika) Regimentu Buławy Wielkiej Koronnej, a od 1790 r. posłem na Sejm Wielki, w trakcie którego poparł projekt Konstytucji 3 Maja. W 1788 r. krótko walczył w szeregach armii rosyjskiej, wziął wówczas udział w walkach o Oczaków w czasie wojny Rosji z Turcją. Bił się w wojnie polsko-rosyjskiej w 1792 r. i w powstaniu kościuszkowskim. Po powstaniu był przez rok internowany przez władze austriackie. Wyemigrował do Francji, gdzie wstąpił do armii. Walczył przy gen. Napoleonie Bonaparte w Egipcie. Za wyróżniającą się postawę w bitwie pod Kanopą 24 marca 1801 r. został awansowany do stopnia generała dywizji. Od jesieni 1806 r. obok gen. Dąbrowskiego zajął się organizacją Wojska Polskiego w powstającym wówczas Księstwie Warszawskim. Walczył w wojnie z Austrią w 1809 r. Na czele 16. Dywizji Wielkiej Armii (wchodzącej w skład polskiego V Korpusu ks. Józefa Poniatowskiego) wziął udział w kampanii 1812 r. W czasie odwrotu spod Moskwy, w bitwie nad Berezyną, stracił nogę i dostał się do niewoli rosyjskiej. Po klęsce cesarza Napoleona został mianowany przez cara Aleksandra I namiestnikiem Królestwa Polskiego. Za uległą postawę wobec wlk. ks. Konstantego Pawłowicza i władz rosyjskich otrzymał awans do stopnia generała piechoty i dożywotni tytuł księcia warszawskiego. Ciało generała pochowano w jego majątku w Opatówku pod Kaliszem, serce złożono w kościele oo. Bernardynów w Warszawie, a pozostałe szczątki w katakumbach na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Jego nazwisko jest wyryte na Łuku Triumfalnym w Paryżu.

Początek bitwy pod Brodami. Polska 2. Armia gen. Kazimierza Raszewskiego rozpoczęła natarcie z rejonu Beresteczka. Do 3 sierpnia toczyła ona ciężkie boje nad górnym Styrem i na północny wschód od Złoczowa i Krasnego z bolszewicką Armią Konną Siemiona Budionnego. Ostatecznie rozbita bolszewicka Konarmia wycofała się, a Polacy zdobyli Brody.

W czasie III Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku zginął w zamachu na drodze koło miejscowości Madlul (20 km na północny-wschód od Hilli) kpr Marcin Rutkowski z 1. Mazurskiej Brygady Artylerii.