Granat obronny Mills

Zdjęcia

No. 36M

Granat skonstruowany został przez Anglika Williama Millsa i w 1915 r. wszedł do uzbrojenia armii brytyjskiej. Był to jeden z pierwszych nowoczesnych i bezpiecznych dla użytkownika granatów w historii. W ciągu długiej kariery przeszedł kilka modyfikacji. No. 36M, który wyróżniał się odpornością na wilgoć, uznano w 1932 roku za standardowy granat brytyjskiego piechura. Mills używany był przeciw celom żywym, rzucano go ręcznie lub wystrzeliwano z garłacza. Granat składał się z żeliwnej skorupy, naciętej w celu wytworzenia podczas wybuchu większej ilości odłamków, centralnej rurki dwukanałowej, w której znajdowała się iglica ze sprężyną i zapalnik, materiału wybuchowego oraz dźwigni blokującej iglicę. Po wyciągnięciu zawleczki i rzuceniu granatu dźwignia pod wpływem sprężyny iglicznej była odrzucana, natomiast zwolniona iglica uderzała w spłonkę zapalającą; ta powodowała zapłon lontu, który z kolei zapalał spłonkę pobudzającą doprowadzając tym samym do detonacji materiału wybuchowego i rozerwania skorupy granatu. Używano dwóch rodzajów zapalników: z opóźnieniem 7 sekundowym (przeznaczone do granatów karabinowych) i 4 sekundowym (do granatów ręcznych). Odłamki raziły w promieniu ok. 100 m. Granaty zawierające materiał wybuchowy malowane były na czarno i znaczone czerwonym paskiem.

Michał Mackiewicz