Amunicja do niemieckich pistoletów sygnałowych
Amunicja do pistoletów sygnałowych składała się z flar i naboi sygnałowych złożonych z różnokolorowych świateł. Pocisk świetlny zaczynał świecić po pokonaniu 25 metrów, osiągał maksymalną wysokość 80 metrów (przy strzelaniu pionowo w górę) a jego blask trwał od 6 do 15 sekund. W ciągu dnia, przy dobrej pogodzie widoczny był z odległości ok. 2,5 kilometra. W nocy oświetlał okrąg średnicy 100 metrów w ten sposób, że były widoczne szczegóły. Gdy były używane flary wyposażone w spadochron pocisk świecił przez około minutę.
Najpopularniejsze były niżej wymienione naboje:
Naboje oświetlające, białe oraz naboje oświetlające z flarą na spadochronie - do oświetlania terenu w nocy
Naboje sygnałowe, białe - do sygnalizowania "Tu jest nasza linia frontu" lub "tu są nasze oddziały"
Naboje sygnałowe, czerwone, odpalane pojedynczo lub jako podwójny ładunek w kierunku nieprzyjaciela oznaczające "Nieprzyjaciel atakuje" lub "Tu jest nieprzyjaciel" lub "Postawić ogień zaporowy"
Nabój sygnałowy, zielony, pojedynczy lub podwójny ładunek oznaczający "Przenieść ogień"
Nabój z kilkoma ładunkami, biały, czerwony i zielony - używany do sygnalizacji we współpracy z ciężką bronią, artyleria, podczas szturmów, odwrotów itp.
Naboje sygnałowe, fioletowe i dymne - oznaczające "Uwaga czołgi !" lub "Tu atakują nieprzyjacielskie czołgi"
Naboje sygnałowe, dźwiękowe - gwiżdżące - "alarm gazowy"
Trwałość naboi sygnałowych została określona na cztery lata przy zachowaniu odpowiednich warunków przechowywania - w pomieszczeniach suchych, w odpowiednich skrzyniach ustawionych w odstępie od ścian i na odpowiednim stelażu na podłodze. Zalecano wietrzenie pomieszczeń magazynowych w czasie suchej pogody. W instrukcjach podkreślano niebezpieczeństwo samozapłonu pod wpływem wilgoci naboi wyposażonych w zielone gwiazdy.
Naboje były oznaczane malowanymi na łusce barwnymi pasami oraz nacięciami na kryzie denka, które pozwalały rozpoznać rodzaj naboju w całkowitej ciemności.
Łuski naboi wykonywano z aluminium. Wylot łuski był nieco zagięty dzięki czemu uzyskiwano pewne zabezpieczenie pokrytego lakierem uszczelnienia wykonanego z tektury i korka. Masa naboju wynosiła w zależności od typu od 70 do 150 gramów.
Naboje przenoszono w mieszczących 18 sztuk ładownicach wyposażonych w pas nośny. Naboje były rozmieszczone w ten sposób, że trzy rzędy po 6 gniazd były przesunięte względem siebie w ten sposób, że dostęp do naboi był ułatwiony. Ponieważ w pozycji otwartej naboje przypominały nieco klawiaturę pianina stąd też ładownica była zwana przez żołnierzy "Klavier" - pianino.
Amunicja sygnalizacyjna była produkowana w ogromnych ilościach, dowodem na to może być to, że jeszcze w dniu 1 marca 1945 roku Wehrmacht dysponował 32 352 500 sztukami amunicji tego rodzaju.
Osobną kategorię amunicji stanowiły granaty wystrzeliwane z gładkolufowych Leuchtpistole i Kampfpistole wyposażonych w gwintowane lufy.
Granaty do Leuchtpistole
Początkowo do wystrzeliwania z rakietnicy przewidziany były granat pistoletowy Wurfkörper 358 LP składający się z głowicy granatu trzonkowego z przykręconym w miejsce zapalnika drewnianym trzonkiem wkładanym do lufy. Z powodu zbyt dużej masy takiego zestawu zasięg tego granatu był zbyt krótki.
W związku z tym wprowadzono granat Wurfkörper 361 LP, w którym głowicę stanowił granat jajowy. Osadzony był na trzonku długości 16 cm i średnicy 20 mm. Z obu stron trzonka znajdowały się metalowe skuwki. Na przednią nakręcano głowicę granatu, tam też znajdował się zapalnik uderzeniowy lub czasowy. Tylni koniec trzonka był osadzony w łusce średnicy 25 mm, wyposażonej w rowek głębokości ok. 2 mm. Po włożeniu granatu od strony wylotu lufy w rowku tym osadzano wykonaną z tworzywa kryzę o średnicy nieco większej od średnicy przewodu lufy. W ten sposób zapobiegano wypadnięciu trzonka z przewodu lufy oraz umożliwiano wystrzelenie granatu. Po zamknięciu rakietnicy broń była gotowa do strzału. Po pierwszych doświadczeniach wprowadzono modyfikacje polegającą na tym, że po wystrzeleniu trzonek oddzielał się a pocisk był stabilizowany cienką rurą stalową. Granat długości 22,4 cm i masie 0,325 kg osiągały prędkość początkową 40 m/s a jego zasięg maksymalny sięgał 85 metrów. Po skróceniu granatu do 21,8 cm i zastąpieniu rury stalowej lekkim prętem plastikowym zasięg wzrósł do 100 m. Granaty te wyprodukowano w dużej ilości - w 1941 roku 202 591 sztuk, w 1942 roku 59 197 sztuk.
Trzecim typem granatu do Leuchtpistole był Wurfgranatpatrone 326 LP. Był to interesujący rodzaj amunicji - w typowej łusce do naboju do rakietnicy był osadzony granat średnicy 26 mm. W jego tylnej części przymocowane były wykonane z aluminium cztery lotki stabilizujące pocisk w czasie lotu. Granat uzbrajał się dopiero po opuszczeniu lufy w wyniku wyciągnięcia przez pęd powietrza zawleczki z bezpiecznika kulkowego. Po uderzeniu granatu w przeszkodę siła bezwładności pokonywała opór sprężyny oddzielającej ładunek ze spłonką od iglicy zapalnika wskutek czego była inicjowana eksplozja. Masa granatu wynosiła 0,115 kg. Prędkość początkowa wynosiła 72 m/s a zasięg wynosił 400 m. Skuteczność tego granatu była wątpliwa - 12 gramów materiału wybuchowego nie wystarczało by był efektywny.
Granat ten został zmodernizowany i jako 326 HL/LP odróżniał się większą masą - 0,18 kg. Jego prędkość początkowa wynosiła 60 m/s a zasięg 300 m. W odróżnieniu od poprzednika pocisk był wypełniony 22 g heksogenu ukształtowanego w nabój kumulacyjny zdolny do przebicia 50 mm pancerza. Jak się okazało, na większych dystansach rozrzut był na tyle duży, że stosowanie tego naboju mijał się z celem. W roku 1941 wyprodukowano 106 789, w 1942 295 804 sztuk Wurfgranatpatrone 326 LP i HL/LP. Co ciekawe, w pierwszym roku produkcji zużyto jedynie 5800 WK 361 LP i 19 750 WK 326 LP. W wyniku poznania wad dotychczas stosowanych granatów zdecydowano się na granaty o większej skuteczności ale wystrzeliwane na mniejszą odległość. Pierwszym z nich był Wurfmine H 62 LP, odpowiadający w zasadzie granatowi Gewehrpatrone 61, wystrzeliwanemu z karabinów, do którego dołączono trzonek wyposażony w pierścieniowy stabilizator. Okazał się, że był nie tylko zbyt ciężki ale też i niewygodny w użyciu.
Jako następny wzór pojawił się wskutek tego nowy granat - Panzerwurfkörper 42 LP wyposażony w ładunek kumulacyjny o masie 0,6 kg zdolny do przebicia 80 mm pancerza. Okazało się jednak, że dla osiągnięcia zakładanej odległości 75 m potrzeba zwiększenia mocy ładunku miotającego czego skutkiem okazał się znaczny odrzut. Problem rozwiązano konstruując specjalnie do tego granatu nową broń w postaci Sturmpistole wyposażonego w składaną kolbę.
Granaty do Kampfpistole
Ponieważ Kampfpistole wyposażony był w gwintowaną lufę o mniejszym niż Leuchtpistole kalibrze 23 mm konieczne było zaprojektowanie odrębnej amunicji do tego typu broni.
Najprostsza była modernizacja granatu Wurfkörper 361 LP, który po prostu dostosowano do wystrzeliwania z gwintowanej lufy, oznaczając go jako Wurfkörper 361 KP. Odmianą tego granatu był granat wyposażony w głowicę dymną oznaczony Nebelpatrone 42/11 KP
Interesujący był granat opracowany specjalnie do Kampfpistole - Sprengpatrone für Kampfpistole. Był to pocisk odłamkowy. Jego gwintowany korpus osadzony był w krótkiej łusce. Głowica wyposażona była w zapalnik uderzeniowy. Pocisk był stabilizowany w locie przez ruch obrotowy nadawany przez gwint lufy. Nabój był ładowany od tyłu lufy. Jego zasięg sięgał 100 m.
Odmianami tego granatu był Nebelpatrone für KP w którym głowica była wypełniona mieszanka dymotwórczą oraz Fallschirm Leuchtpatrone für KP którego korpus zawierał ładunek oświetlający na spadochronie. Zapalnik czasowo-pirotechniczny wyrzucał ładunek oświetlający ze skorupy po ok. 3 sekundach od wystrzelenia. Nabój ten można było łatwo odróżnić od pozostałych gdyż przód jego głowicy wykonany był z czarnego tworzywa sztucznego.
Odmianą tego naboju był Fallschirm Signalpatrone für KP w którym zamiast ładunku oświetlającego umieszczona była pojedyncza gwiazda sygnałowa na spadochronie.
Witold Głębowicz
Zobacz również:
Pistolety sygnałowe Wehrmachtu
Kampfpistole
Leuchtpistole
Leuchtpistole 42
Sternsignalpistole Doppelschuss Sld
Sturmpistole
